Τους Lacuna Coil τους άφησα στα χρόνια του λυκείου και όταν είχαν κυκλοφορήσει 3-4 πολύ δυνατά album, στα οποία η φωνή της Scabbia ήταν το κυρίαρχο στοιχείο και οι ιταλικοί στίχοι σε ορισμένα κομμάτια (βλ. “Senzafine”) σου αιχμαλώτιζαν την προσοχή. Ο ένατος δίσκος του συγκροτήματος είναι που με έβαλε στη διαδικασία να έρθω ξανά σε επαφή με τη μουσική τους, και το όνομα αυτού “Black Anima”. Ο τίτλος ήταν το πρώτο πράγμα που με προδιέθεσε αρνητικά, καθώς ο συνδυασμός και των δύο γλωσσών σε αυτόν, είναι ολίγον τι kitsch. Είτε “Black Soul”, είτε “Anima Nera” θα έπρεπε να το είχαν βαφτίσει. Δεν είναι ωραία τα ημίμετρα.
Ας μην σταθούμε εκεί. Πρώτο πράγμα που παρατηρώ είναι το γεγονός ότι ο ήχος τους έχει ωριμάσει και η παραγωγή πίσω από τον δίσκο τους είναι εξαιρετική. Χάρη σε αυτήν, τα περισσότερα ψεγάδια που έχουν ως συγκρότημα, κρύβονται απόλυτα και σχεδόν εξαφανίζονται. Πέραν αυτού, η φωνή του Andrea Ferro έχει πλέον βελτιωθεί και έχει επιτέλους μάθει να κάνει σωστά growls, ανεβάζοντας το επίπεδο, έτσι που δεν νιώθεις πλέον πως βρίσκεται στη σκιά της Scabbia. Ειδικά η εισαγωγική κραυγή «We are the anima» στο “Sword of Anger”, σε προετοιμάζει για το γεγονός ότι πρόκειται να ακούσεις έναν πολύ dark και heavy δίσκο. Κρατήστε το όνομα αυτού του κομματιού – είναι εύκολα μία από τις πιο δυνατές συνθέσεις του album.
Την έναρξη του δίσκου σημαίνει το “Anima Nera”, μια κοντή σύνθεση που όμως σου κολλάει στο μυαλό και λειτουργεί σαν πύλη που σε εισάγει στο σύμπαν της νέας τους δουλειάς. Ίσως σας ξενίσουν τα καρτουνίστικα φωνητικά της Scabbia, όμως ταιριάζουν στην ατμόσφαιρα της τρέλας, που θέλουν να αποδώσουν. Τα “Reckless” και “Layers of time” είναι δύο αρκετά basic και ίσως πιασάρικα κομμάτια που συναντάς σε κάθε metal δίσκο και τα οποία ως συνήθως δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη γεύση ή επίγευση. Στο “Apocalypse Now” αρχίζει πάλι και ανεβαίνει το επίπεδο με τις χαμηλο-μεσαίες νότες της Scabbia να είναι το πιο αξιοπρόσεκτο πράγμα. Στο “Now or Never” ο Ferro παίρνει το πρώτο βήμα δίνοντας χώρο στην Scabbia να ερμηνεύσει ίσως το πιο σκαλωτικό chorus του album. Προς το κλείσιμο του κομματιού την προσοχή σου τραβούν τα φωνητικά της Scabbia που είναι ένα περίεργο υβρίδιο ανάμεσα σε scream και clean vocals. Εν γένει, αξιοπρόσεκτο, σαν σύνθεση.
Τα γρήγορα riffs και το solo του “Under the Surface” ίσως είναι το μόνο που αξίζει κανείς να προσέξει σε μία σύνθεση αρκετά βαρετή. Με το “Veneficium” ανεβαίνει ξανά το επίπεδο. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι το ένα και μόνο progressive τραγούδι του δίσκου και το οποίο έχει και το περισσότερο ψωμί: από τα χορωδιακά τμήματα που εντείνουν τη δραματικότητα, μέχρι τα πανέμορφα riffs και τις απόλυτα sexy μεσαίες νότες της Scabbia που λάμπει στα κουπλέ.
Κι εδώ να σχολιάσουμε το γεγονός ότι σε σχέση με τις παλιές τους δουλειές, οι ψηλές νότες της Cristina έχουν αλλοιωθεί αρκετά. Ενώ έχει μια φυσικά βαθειά φωνή, μονίμως επιχειρεί να γράφει vocal lines με ψηλή tessitura και προκειμένου να φτάσει τις πιο ψηλές νότες, χρησιμοποιεί σκέτο chest voice και ανεβάζει το λάρυγγα, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα ο ήχος της να γίνεται πιο κούφιος/σέκος και να απομακρύνεται από το φυσικό της χρώμα. Πάντως, το “Veneficium” είναι μάλλον η πιο ενδιαφέρουσα από τις συνθέσεις τους και η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να δω το ύφος των Lacuna Coil να μετατοπίζεται προς πιο progressive στοιχεία.Ανάμεσα στα τρία κομμάτια με τα οποία κλείνει ο δίσκος, εκείνο που ξεχωρίζει είναι το “Save me”, με το λογύδριο της Scabbia που σε κάνει να πιστεύεις ότι το τραγούδι έχει φτάσει πια στη λήξη του, πριν επανέλθει δυναμικά για να δώσει ένα εξαιρετικό τέλος.
Συνοψίζοντας, οι Lacuna Coil, χωρίς να έχουν ξεφύγει από τον πυρήνα του ήχου τους, κατάφεραν να κατασκευάσουν ένα δίσκο πολύ heavy και σκοτεινό με πολυάριθμα σημεία που είναι ικανά να σε σκλαβώσουν και να σε αναγκάσουν να πατήσεις το repeat. Σίγουρα οι αρετές του “Black Anima” είναι πολλές περισσότερες από τα μη ελκυστικά σημεία του.