Θα μπορούσε να αποτελέσει μια από τις μέγιστες αποδείξεις, πως εντός μικρού χρονικού διαστήματος το όνομα της, όχι μόνο θα ακούγεται σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή μουσική κοινότητα, αλλά θα το κοσμούν εξαιρετικές κριτικές, τόσο για την εξεζητημένη μουσική που παράγει, αλλά και για εκείνη την προσωπικότητα που γοητεύει με την προσιτότητα της, συνοδευόμενη με μια πηγαία ευγένεια. Ο λόγος στη μοναδικά φτιαγμένη για την αποστολή αναζήτησης σκότους, με σκοπό την μετουσίωση του σε λαμπρή performance, Sharon Kovacs. Η επιλογή της για το opening act στο Piraeus 117 Academy, τη δικαίωσε, καθώς οι The Crashes μέσω της εμφάνισης τους αποτέλεσαν την ιδανικότερη προθέρμανση το βράδυ του Σαββάτου.
Ανταπόκριση: Έφη Καραμουσάλη / Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης (περισσότερες εδώ)
Την ευθύνη, λοιπόν, της εναρκτήριας εμφάνισης της βραδιάς, όπως προανέφερα, ανέλαβαν οι The Crashes, ένα αθηναϊκό σχήμα τριών καλλιτεχνών, που ουσιαστικά η ύπαρξη τους on stage δημιουργούσε το απαραίτητο rock n roll vibe. Η ανταπόκριση του κόσμου θα μπορούσε να θεωρηθεί μεγάλη, όπως ακριβώς και η αποθέωση της μπάντας κάθε φορά που τα riffs σηματοδοτούσαν άλλη μια δημιουργία τους. Από τις πρώτες κιόλας νότες αντιλαμβανόμαστε τις σκοτεινά αισθησιακές συνθέσεις, που άγγιζαν οριακά μια alternative/underground προσέγγιση, έδεναν εξαιρετικά με τα αισθαντικά, ελαφρώς μεν Manson-ηκα, αλλά κρυστάλλινα vocals και ένα πηγαία εξοικειωμένο attitude με το κοινό. Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί πως η ποιότητα του ήχου ήταν εξαιρετική βοηθώντας αυτή την μπάντα να αναδειχθεί παραπάνω, μια μπάντα που θορύβησε και με τις προσωπικές της επιλογές, όσον άφορα την εξωτερική εικόνα, εκκεντρικές όσο απαιτούν οι συνθήκες, με τον frontman να μου θυμίζει κάποια αφίσα rockstar που είχα κάποτε, ίσως αυτή των Chemical Romance ή όπως ειπώθηκε κάποια στιγμή “Edward the Scissorhands”, το οποίο δε με δυσαρέστησε καθόλου, αντιθέτως είχε πολύ ενδιαφέρον! Ο drummer αρκετά ψυχεδελικός και εκστασιασμένος, καθώς θεώρησε πως ένα απλό πουκάμισο και εσώρουχο είναι αρκετά, και τέλος ο μπασίστας, μια διακριτική παρουσία, που κατάφερε να με γοητεύσει με την ταπεινότητα που εξέλαβα, αλλά και με τη groova του μπάσου, καθώς φάνταζε αδύνατον να προδοθεί ούτε μια σύνθεση. Αξίζει να αναφερθεί πως παρατηρήθηκε μια αρκετά προσεγμένη και αξιόλογη προσπάθεια να αντεπεξέλθουν και να μην απογοητεύσουν ούτε το κοινό ούτε και την επιλογή της Kovacs, (η οποία περιφερόταν ανάμεσα στο κοινό χαμογελώντας του συνεχώς), γεγονός που επιτεύχθηκε με μεγάλη επιτυχία! Ο δείκτης του ρολογιού έδειχνε 21:29 όταν αποχώρησαν από τη σκηνή του Piraeus Academy, αφήνοντας μας την γεύση μιας μπάντας με προοπτική και εμφανές background, έτσι ώστε η εξέλιξη τους να θεωρηθεί αναπόφευκτη.
Μίση ώρα μετά, τα φώτα χαμηλώνουν και τη μοναδική πηγή φωτισμού αποτελεί η τεράστια κόκκινη ανάδειξη του ονόματος Kovacs. Αμέσως έγινε αντιληπτή η γιγαντιαία ανάγκη του κοινού να αντικρίσει ξανά μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μορφές της σύγχρονης pop, που δε διστάζει να πραγματοποιήσει την ομοιογενοποιήση της με σύνθετες δομές της jazz και κινηματογραφικά, ρομαντικά elements τα οποία προδίδουν την πιο ευάλωτη εκδοχή του εαυτού της. Ένα κράμα λοιπόν στοιχείων που οξύνουν την ατμόσφαιρα συναισθηματικά. Με το ανδρόγυνο στυλ της και την απαραίτητη αυτοπεποίθηση ενός ανθρώπου, που γνωρίζει πολύ καλά πως η μουσική της ανήκει σε αυτούς που αποδέχθηκαν τα λάθη, τα πάθη και το διχασμό της προσωπικής τους ιδέας για τον κόσμο. Η μοναδικά διαφοροποιημένη από πολλούς της γενιάς της, μουσικός, επέλεξε να αγγίξει την όποια ψυχή δεν είχε καταφέρει μέχρι στιγμής, με τα acapella φωνητικά της στο “I Better Run”, διαμορφώνοντας ανάμεσα στην καθηλωτική σιωπή των θεατών, την απόλυτη εσωτερική ανυπακοή που τολμούσε εκείνη τη στιγμή να διχάζει προκλητικά το εγώ μας. Ξεχωριστές στιγμές, με την συγκίνηση και την απελπιστική προσπάθεια να μας μεταπείσει να ξεπεράσουμε τα αποπνικτικά αδιέξοδα, εκφράζοντας την επιθυμία της στο κοινό, για ένα τσιγάρο, επιθυμία που εκπληρώθηκε. Μας συνεπήρε αισθητά η groovy αισθητική της, πλημμυρίζοντας μας με συναισθηματικούς προβληματισμούς κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης του “Cheap Smell” και του “The Devil You Know”. Φυσικά δεν έλειψαν οι μεγαλύτερες επιτυχίες της τραγουδίστριας, επενδύοντας το setlist της με το “Diggin” και φυσικά με το εξαιρετικά δομημένο “Priceless”. Ο ενθουσιασμός της Kovacs κάθε φορά που θα διαπίστωνε πως όλοι εμείς από κάτω, όντας κρεμάμενοι από τα χείλη της, ήταν σαγηνευτικός, καθώς αναζητούσαμε δόσεις αλήθειας μέσα από τους στίχους της, που θα απογύμνωναν το ψέμα που ζούμε καθημερινά. Ίσως ο τίτλο της ρομαντικότερης στιγμής να ανήκει δικαιωματικά σε εκείνη τη μελωδία, που η θύμηση της με κάνει να χάνω τις αισθήσεις μου. Ο λόγος για το αριστουργηματικό “Foolish”, ένα κομμάτι που πληγώνει βαθύτατα με την οξύτητα του, κατέχοντας το απόλυτο έλεγχο λίγο πριν παρεκτραπούμε παντελώς. Είναι ευρέως γνωστό πως έχτισε γύρω από το όνομα της τον τοίχο της επιτυχίας σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, με τη πρωταρχική και βασική σκυροδέτηση του “My Love”, ένα υλικό σκυροδέματος, οπλισμένο από την μεταλλική μορφή, που μπορεί να πάρει ο ρομαντισμός, καθώς τίποτα δεν διακρίνεται μονάχα από τρυφερότητα και απαλά συναισθηματικά αγγίγματα. Τα πάντα έχουν διπλή όψη και αυτή τη φορά η αγαπητή στο κοινό τραγουδοποιός μας υπενθύμισε πόσο εύκολο είναι να μετουσιωθεί το φως σε σκότος και το αντίστροφο. Η αυλαία θα πέσει μετά από ένα 90λεπτο καθηλωτικό σετ, έχοντας προετοιμάσει το κοινό μετά το διάλειμμα για τα κομμάτια που θα ακολουθήσουν. Τη σκυτάλη έδωσε στο “Sugar Pill”, καθώς και στο “Final Song” αποδέχοντας με τον πιο γλυκά ευγενικό τρόπο, το χειροκρότημα που τόσο της άρμοζε.
Μετά από μια πολυπόθητη εμφάνιση στη χώρα μας, η Sharon Kovacs πραγματοποίησε μαζί με την επταμελή μπάντα της, αλλά και με του εξαιρετικούς The Crashes, μια αριστουργηματική performance, της οποίας τα πνεύματα κυρίευσαν τα δικά μας, ζητώντας λίγη ακόμη ψυχή προτού μας εγκαταλείψουν. Αρτιότητα, εκλεπτυσμός και μια ενδελεχής εναλλαγή αντικρουόμενων αισθήσεων που οδήγησαν στην ολική κατάπτωση του εγώ μας.
