Δεν ξέρω τι σχέση έχετε με το folk – με το folk είπα, όχι το folk metal, folk rock ή folk Britpop – αλλά για μένα είναι μία από τις πιο αυθεντικές μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης. Είναι που έχω κάνει ένα χρόνο Σκωτία, είναι που είμαι και από χωριό, είναι πολλά. Στον metal χώρο, έιθισται να περιγράφουμε σαν folk metal είτε τίποτα blackάδες που μιλάνε για Vikings, είτε τίποτα σπυριάρηδες που παίζουν power με χαρούμενες μελωδίες στα πλήκτρα. Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω την χρησιμότητα κανενός από τα δύο είδη, το αληθινό folk metal, δηλαδή μία μουσική που να παντρεύει τις metal φόρμες με την μουσική παράδοση κάποιου τόπου, συνήθως το κυνηγάμε με το τουφέκι.
Για τους προαναφερθέντες λόγους, όσοι θεωρείτε ότι έχετε ουσιαστική σχέση με το folk metal – ναι, και οι τρεις – τους Korpiklaani θα πρέπει να τους έχετε εικόνισμα. Εδώ θα σταματήσω, θα πάρω μια βαθειά ανάσα, και θα αντισταθώ σθεναρά στην ανάγκη μου να εξηγήσω τι είναι αυτό που κάνει τους Φινλανδούς ουσιαστικά μεγάλη μπάντα, και θα προσπαθήσω να περιοριστώ στην κριτική του Noita, του καινούριου δίσκου. Και να απαντήσω στο βασικό ερώτημα που αξίζει να απαντηθεί: Πόσο Korpiklaani είναι αυτός ο δίσκος; Η απάντηση είναι «εξαρτάται».
Αν περιμένετε την folk extravaganza των πρώτων 3 δίσκων μάλλον δεν έχετε πάρει χαμπάρι την – αγγελοπουλικά αργή – εξέλιξη των Φινλανδών. Οπότε εδώ οι ταχύτητες είναι σε γενικές γραμμές mid tempo, το βασικό ρόλο στο folk χρωματισμό τον παίζει το βιολί – το οποίο κι αυτό είναι πολύ πιο συμμαζεμένο σε σχέση με άλλες δουλειές τους – και τα φωνητικά είναι πιο – ας πούμε – δουλεμένα. Οι κιθάρες είναι πολύ μπροστά, και εδώ θα βρείτε μερικά αυθεντικά ωραία metal riffs. Οι στίχοι επίσης είναι στα Φινλανδικά, όπως είναι τα τελευταία χρόνια, το οποίο δε ξέρω πώς με κάνει να αισθάνομαι γιατί εμένα μου έχουν λείψει τα χοντροκομμένα αγγλικά των πρώτων δίσκων… Μάλλον μόνο εμένα.
Εν κατακλείδι. Αν νομίζετε ότι προσπαθώ να σας πω ότι οι Korpiklaani σοβαρεύτηκαν δε θα μπορούσατε να πέφτετε πιο έξω – αλήθεια, έχουν διασκευάσει το “Mony Mony” από Tommy James and the Shondells οι θεούληδες, σαν “Jouni Jouni”!! Απλά αυτή η αργήηηη πορεία από το folk με τις κιθάρες σε ένα πιο metal ηχόχρωμα συνεχίζεται κι εδώ. Και ξέρετε τι, και το “Viinamäen Mies” που ανοίγει το δίσκο και το “Sahti” λίγο μετά έχουν αυτό το «έξω καρδιά» που λατρέψαμε στους Korpiklaani… Και στο κάτω κάτω κανείς δε μας εμποδίζει να βάλουμε στα καπάκια “Journey Man” και “Wooden Pints”. Kippis!!