Κάθομαι να γράψω για το “Kulkija”, τον καινούριο δίσκο των Φιλανδών folk metallers Korpiklaani και η αλήθεια είναι ότι είμαι διχασμένος. Και φοβάμαι ότι μου βγαίνει πιο πολύ να συζητήσω γενικά πράγματα για το τι περιμένουμε και τι έχουμε δικαίωμα να περιμένουμε από μια μπάντα, παρά για τον δίσκο αυτόν καθ’ αυτόν. Ο οποίος δεν είναι σε καμία περίπτωση κακός δίσκος, ίσα-ίσα. Και αυτό είναι που το κάνει ακόμα χειρότερο. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Οι Korpiklaani είναι μια μπάντα-δισκοπότηρο στην αναζήτηση του σοβαρού folk metaller, που δεν ψάχνει αφορμή να πιει Amstel από πλαστικό κέρας, καθώς είναι από τις ελάχιστες folk metal μπάντες εκεί έξω που έχουν ζωντανή επαφή με μια μουσική παράδοση, εν προκειμένω της Φινλανδίας. Όποιος τους παρακολουθεί από τα πρώτα τους βήματα, θα έχει μάθει να εκτιμά και τα πιο γρήγορα και πανηγυρτζίδικα κομμάτια τους, αλλά και τα πιο μελωδικά και εσωστρεφή. Το θέμα είναι ότι οι Φινλανδοί όσο περνάνε τα χρόνια, σα να σοβαρεύουν κάπως και το αποτέλεσμα είναι ότι σταθερά εισπράττουμε όλο και περισσότερα από τα δεύτερα και λιγότερα από τα πρώτα. Από την άλλη, μπορείς και να τους αδικήσεις; Πόσα “Kill em All” γράψανε οι Metallica, για να απαιτούμε από τους Korpiklaani να μας βγάζουν ένα “Spirit of the Forest” κάθε δυο χρόνια;
Τέλος πάντων, επειδή οι απαντήσεις μάλλον είναι προφανείς – αλλά αυτό δεν τις κάνει και «εύκολες» – πάμε να δούμε όσο γίνεται αντικειμενικά το “Kulkija” (σημαίνει «αυτός που περιπλανιέται», για όποιον ενδιαφέρεται) και όλο το album έχει το concept του ταξιδιού ή της περιπλάνησης, σύμφωνα με την μπάντα. Ενώ το εναρκτήριο “Neito” δεν είναι άσχημο, μετά έχουμε μια κοιλιά, όχι τόσο σε ποιότητα, όσο σε δυναμικές, που κρατάει μέχρι μετά τα μισά. Αυτό είναι και η μεγάλη αδυναμία του δίσκου θεωρώ. Είναι ένας μεγάλος δίσκος – 72 λεπτά παρακαλώ! – που για ένα μεγάλο μέρος του είναι σχετικά υποτονικός. Μακάρι να ήξερα φινλανδικά να σας έλεγα αν αυτό υπηρετεί το concept με κάποιον τρόπο, αλλά δε ξέρω και αυτό με δυσκολεύει. Και το χειρότερο – ή καλύτερο, δεν ξέρω – είναι ότι ένα προς ένα τα κομμάτια δεν είναι άσχημα, κάθε άλλο! Αλλά το ένα μετά το άλλο δημιουργούν μια περίεργη αίσθηση. Ούτε το single “Kotikonnut” που έρχεται έκτο σώζει ιδιαίτερα την κατάσταση. Αυτό θα συμβεί δύο κομμάτια μετά, με το “Sillanrakentaja” και το riff του, που τραβάει αβίαστα το ενδιαφέρον, για να φτάσουμε μετά στο γνώριμο για όσους τους έχουν δει live “Henkselipoika” και να πάρουμε μια μεγάλη ανάσα ανακούφισης. Μετά όλα όμορφα, καθώς μέχρι το τέλος έχουμε σε γενικές γραμμές τους Korpiklaani που ξέρουμε, της νέας εποχής τους βέβαια, μην έχετε αυταπάτες, αλλά πώς να το πω ρε παιδί μου, λίγο πιο ξένοιαστους.
Εν κατακλείδι: Σχεδόν έχω τύψεις που δεν έχω περισσότερα καλά λόγια για έναν δίσκο, που δεν είναι σε καμία περίπτωση κακός. Αλλά οφείλω να είμαι ειλικρινής απέναντί σας. Είμαι σίγουρος ότι σε επόμενες ακροάσεις τα κομμάτια θα δουλέψουν καλύτερα. Αλλά επειδή πιστεύω πολύ στην πρώτη εντύπωση, το “Kulkija” δε θα σας πιάσει από το λαιμό και δε θα κάνει τα πόδια σας να κουνιούνται με το «καλημέρα». Μάλλον δεν είναι κι αυτός ο σκοπός του. Αν το δείτε σαν ταξίδι πάλι; Εκεί δεν έχω ιδέα. Αλλά έτσι δεν είναι τα ταξίδια; Μπορείς να ξέρεις ποτέ τι θα βρεις;