Iske! Έχετε ακούσει φαντάζομαι την έκφραση «Heavy Metal Πανηγύρι», έτσι; Ε, αν δεν ήσασταν στο Κύτταρο το Σάββατο που μας πέρασε δεν είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνετε απόλυτα το νόημά της…
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Σοφία Κοσμίδου (περισσότερες εδώ)
Iske! Την βραδυά άνοιξαν οι Ρώσοι Arkona και δε νομίζω ότι δυσκολεύτηκαν καθόλου να κερδίσουν το ελληνικό κοινό! Δεμένοι και άψογοι παικτικά, περνόντας με χαρακτηριστική άνεση από blackίζοντα ξεσπάσματα σε folky ατμοσφαιρικά μέρη, έδωσαν την δική τους παράσταση και τα πήγαν περίφημα. Επειδή τώρα εγώ είμαι περίεργος, με τρώει λίγο να γκρινιάξω για τα προηχογραφημένα μέρη, αλλά φαίνεται ότι στις μέρες μας πια είναι μια αναγκαιότητα. Και αφού είχαν ζωντανότατα bagpipes, recorder και tin whistle, θα σκάσω και θα πω ένα μεγάλο «Μπράβο!».
Iske! Όταν μιλάμε για Korpiklaani σύντροφοι, βιολιά και κλαρίνα πρέπει να βαράνε προσοχή. Μιλάμε για άτομα που παίζανε folk προτού αποφασίσουν να το δέσουν με metal στοιχεία – και όχι το αντίθετο που συμβαίνει συνήθως – οπότε η επαφή τους με το είδος δεν είναι καθόλου επιφανειακή. Το βιολί και το ακκορντεόν παίζουν ουσιαστικό ρόλο και δεν κρατάνε τα μπόσικα, οι ρυθμοί ξεκινάνε από την πόλκα και πάνε… λίγο πιο πέρα, ο Jonne Järvelä είναι απόλυτα πειστικός σαν παραμυθάς/σαμάνος… Και μετά πανηγύρι ρε φίλε…! Πανηγύρι και χορός και μπύρα και ξέρετε κάτι; υτό είναι – ή αυτό θα έπρεπε να είναι – η μουσική, εξωτερίκευση συναισθημάτων και καλή καρδιά. Και επικοινωνία. Το γεγονός ότι ένα τσούρμο Έλληνες χόρευαν μιάμιση ώρα με την παραδοσιακή μουσική έξι Φινλανδών είναι μαγικό από μόνο του, τα υπόλοιπα είναι κορδέλες…! Σε κάποια φάση νομίζω ότι έπιασα τα πόδια μου να κουνιούνται και να μην μπορώ να τα σταματήσω και είναι περίεργο συναίσθημα και δεν κάνω καθόλου πλάκα. Άντε να μας ξανάρθουν και αυτή τη φορά σε ανοιχτό χώρο να ανάψουμε και φωτιές…!
ΥΓ: ISKE!