Όταν η εποικοδομητική πειθαρχία δαμάζεται και πιάνει τόπο. Ο Λονδρέζος νεαρός (γεννημένος στις 24 Αυγούστου του 1994), βρίσκει τη διέξοδο της προβληματικής ανυπάκουης συμπεριφοράς του, στην τέχνη, ιδιαίτερα αυτήν της μουσικής. Η visual art, συχνά-πυκνά χρησιμοποιείται και σε συνεργασία με τη γυναίκα του Charlotte Patmore (φωτογράφος), ντύνει τα video clips του, δίσκους ή άλλα projects, όπως το “A New Place 2 Drown”, με την υπογραφή του σχεδόν πλήρες του ονόματός του, Archy Marshall. Ένας δίσκος που περιείχε ένα book 208 σελίδων συν ένα 10λεπτο ντοκιμαντέρ. Το short film “Hey World!” (τέλη 2019), που περιλαμβάνει κομμάτια του δίσκου, αποτελεί ακόμη ένα παράδειγμα καλλιτεχνικής δημιουργίας. Έτσι, η οπτικοποιημένη βασισμένη εκδοχή της μουσικής του, εκτός της ιδιόμορφης και φυσικά αναγνωρίσιμης «γεμάτης» φωνής – νοτισμένης απαγγελίας του, σε σημεία γρυλίζει. H punk-jazz αισθητική του ήχου του, που αναμειγνύει τη fusion με το hip-hop, όπως και αρκετά indie-electronic στοιχεία, κρατάει ζωντανό το avant garde συναίσθημα της late 70’s/early 80’s New York no wave σκηνής. Με άρωμα, ειρωνικό.
“Literature, poems, songs are all very similar”. Το εις βάθος αποφασιστικό και γενναίο σχέδιο της μάχης ενάντια στην κατάθλιψη, την αϋπνία και την perfecto δυστυχία ξεδιπλώνεται, η κιθάρα συνεργάζεται με τα samples, τα remixes ή το πιάνο, το σαξόφωνο διαφοροποιεί. Tα τραγούδια που πρωτοπιάστηκα για να τον ξεχωρίσω, “A Lizard State” και “The Krockadile” από το ντεμπούτο album του, αποπνέουν μία όμορφα μελαγχολική και συγκρατημένη οργή, μία απόλυτη αυθεντική και ισορροπημένη καινοτομία στην έκφραση, ένα σύστημα συνδυασμού programming και όντως gritty, εσωστρεφή αυτοσχεδιασμού. Το “The OOZ” μετέπειτα, λειτουργεί επίσης κυρίως σαν μία μουντή μα μελωδική, κοινωνική παρατήρηση, με μπόλικα αριστοκρατικά κατακάθια/καλούδια.
Έχοντας ήδη 3 full length albums και άλλες τόσες διακρίσεις στο ενεργητικό του, στις 21 Φεβρουαρίου ο King Krule κυκλοφόρησε το νέο του εγχείρημα, σαν υπενθύμιση και συνέχεια της μουσικής του ύπαρξης και όχι μόνο, “Man Alive!”. Της δουλειάς του. Και ναι, είναι ζωντανός σε κάθε άκουσμα. Από το κινητό (cell phone) στο κυτταρικό (cell) επεξηγηματικό του εναρκτήριου “Cellular”, το νόημα πλάθεται, διαμορφώνεται, εξελίσσεται, σηματοδοτεί. Η εσωτερική δύναμη βγαίνει στο προσκήνιο στο αγαπημένο “Alone, Omen 3”, ενώ snapshots από τη μαστουρωμένη εφηβεία του προσάπτονται στην εκκεντρική αλητεία του δρόμου που τον συντροφεύει, αλλά και τον ενέπνευσε παράλληλα. Μιλάει για τις σχέσεις του με τα κορίτσια, τις μαμάδες μας, τους yappie-δες, το χάσιμο χρόνου, την TV, τα όνειρά του. Στα συν αρκετούς πόντους, τα “Supermarché” και “Please Complete Thee”.