Ημέρα Τρίτη, η πρώτη, από τις δύο εμφανίσεις των King Gizzard & The Lizard Wizard. Κατευθύνομαι προς το Gagarin, ενώ ακόμη έχει φως, δεν έχει δύσει ο ήλιος. Η ώρα είναι λίγο πριν τις 20:30 και η ουρά που συναντάω, σχηματίζει γωνία και χάνεται μέσα στο κάθετο στενό της Λιοσίων.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης
Τους AMKA, δεν τους είχα «τρακάρει» ποτέ. Σχόλια θετικά, για τους ΑΜΚΑ όμως, με ένα τρόπο, ναι, έχω πετύχει. Έχουμε και λέμε: Ένας καλός drummer, για να κρατάει τον ρυθμό. Ένας παιχνιδιάρης μπασίστας, που φλερτάρει με τη funk. Μία ηλεκτρική κιθάρα για να τροφοδοτεί τις μελωδίες σε μονοπάτια ψυχεδελικά και τα φωνητικά, που τα παραδέχτηκα, γιατί φέρνουν εις πέρας, το τελικό, αλλόκοτο, groove-άτο αποτέλεσμα. Έντονα εκφραστικά, λίγο αυστηρός και σκοτεινός ο τόνος τους – τραντάζει, πολύ αγγλικό το στήσιμό τους. Χορευτικό το ύφος που παίζουν γενικά, ροκ, εναλλακτικό και modern-punk, με θυμίσεις από Primus και R.H.C.P. Υπήρξαν αρκετά επίμονα επαναλαμβανόμενα μέρη, κάποια creepy σημεία και μερικά αφηρημένα ουρλιαχτά, μία είδους μουσική απαγγελία και ένας όμορφος, στυφός θόρυβος που άγγιξε το doom ως φινάλε. Με το “Elephant” για αφετηρία και το “Yellow Yard” για τη λήξη, ο κόσμος έδειξε να το ευχαριστιέται εξ ολοκλήρου.
Το απαραίτητο διάλειμμα, μας φαίνεται μεγαλύτερο από το αναμενόμενο, όσο γέλιο και να ρίξαμε με το κρεμασμένο t-shirt, που έχει αναφορά στον drummer. Τοποθετήθηκε πρώτο στο drum machine, ‘’the show must go on’’, όπως οι ίδιοι δήλωσαν άλλωστε, χωρίς τον Cavanagh. Τα πλήκτρα τοποθετούνται στα αριστερά και στα δεξιά της σκηνής, οι κλασικές κιθάρες εμφανίζονται, τα πετάλια στήνονται. Δύο ακόμη κάσες με ηλεκτρικές κιθάρες και μπάσο, σίγουρα παίζουν. Η κάμερα που ξεκινάει το projection show, βρίσκεται στο drum machine, καθώς προσφέρει τα beats της εκκίνησης, καταγράφεται η κάθε του κίνηση. Η «γεια σου» υποδοχή του Mackenzie, κάνει λόγο για ”No Sense” και η συνέχεια που βαδίζει στην easy-listening ακουστική, “Let Me Mend The Past”, μ’ έχει πειράξει λίγο, μολονότι έχουν κέφια και αστειεύονται με το τροποποιημένο ‘’the weirdest show ever’’. Δείχνουν να το διασκεδάζουν το πείραμα.
Όλα θ’ αλλάξουν λίγο αργότερα, θα σοβαρευτούν (παικτικά, γιατί δεν σταμάτησαν να αυτοσαρκάζονται και να μας πειράζουν, “we make some trap, yes, trap music now’, “some trip trip, trip hop’’, ‘’Αre you listening Cavs? Oh, he’s here?”, κλπ κλπ). Η ανατροπή καταλαγιάζει το μέσα μας,“Presumptuous”. Η extended, pop-ψυχεδελική διάθεση του «ποταμιού», μας ταξιδεύει μέχρι την Κούβα. Aυτός είναι ο ήχος-complex που ήρθαμε ν’ ακούσουμε!
“The River”, στην ονειρεμένη ψυχεδελική ροή του, βουτάμε όλοι/ες. Ένας πράσινος κροκόδειλος από το videoclip, έκανε stage-diving στο κοινό και αιωρείται στα χέρια του. Οι King Gizzard & The Lizard Wizard, είναι το συνώνυμο της ψυχεδέλειας. Διαολεμένες οι κιθάρες, μοναδική η χροιά της φωνής του Mackenzie, o οποίος κιθαριστικά, περισσότερο κάνει τις τσαχπινιές του, επάνω στην κιθαριστική αφήγηση του Cook Graig (εξαιρετικός και στα πλήκτρα μπορώ να πω). To “Wah Wah” θα χωθεί ενδιάμεσα, σαν σφήνα ‘‘I’m the chieftain of your feelings I’m the God of air you’re breathing’’ και το χοροπηδηχτό γίνεται παλμός. Ερωτικότατο το “Persistence”, πανέμορφα χρωματίζουν τα φωνητικά. Είμαστε γοητευμένοι και ευτυχισμένοι με το επαναλαμβανόμενο μοτίβο του “Hot Water” να δίνει την πάσα στο σαξόφωνο, έκλεισαν τη συναυλία, τα φώτα άναψαν, ο κόσμος ζητούσε κι άλλο και δεν έφευγε, μα οι Αυστραλοί το σχόλασαν.
Όπως και να ‘χει, το live ερμηνεύτηκε με την παρορμητική σπίθα που χαρακτηρίζει τα live τους, το ακατάσχετο χιούμορ και την ψυχεδέλεια στην πράξη (on stage), έστω και υπό την άβολη συνθήκη του μείον ένας παίκτης, κράτησε πάνω από μία ώρα. Η ασύστολη εναλλαγή και εμφάνιση των μουσικών οργάνων (ντέφι, μαράκες, φλάουτο / από την κιθάρα στα πλήκτρα και από το drum machine στο μπάσο και τούμπαλιν), η ενέργεια και η πειρακτική διάθεση που τους διακατέχει, βγαίνει τόσο ακατέργαστα μουσικά και σκηνικά, που δεν μπορούν, παρά να σε κερδίσουν. Κι ας ήθελες λίιιιγο ακόμη.
