Πάνω που λέγαμε ότι το καλοκαίρι είχε μπει για τα καλά, την περασμένη Πέμπτη ο χειμώνας μας ενημέρωσε πως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Oι κατά τόπους μπόρες και η πτώση της θερμοκρασίας όμως, δημιούργησαν ιδανικό κλίμα για την δεύτερη επίσκεψη του King Dude στη χώρα μας, και το Death Disco, έχει κατά κοινή ομολογία έναν από τους καλύτερους ήχους που μπορείς να συναντήσεις σε μικρό χώρο…
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Έλενα Πατσουράκου (περισσότερες εδώ)
Με αρκετό κόσμο από νωρίς, και χαρακτηριστική καλή διάθεση το αστικό post–punk των Victory Collapse άνοιξε τη βραδιά. Η τελευταία φορά που είχαμε δει τους Αθηναίους ήταν ανοίγοντας τους Spectres, μπροστά σε ελάχιστο κόσμο. Αυτή τη φορά, αν και το είδος που υπηρετούν διέφερε αρκετά από τη γενική αισθητική της βραδιάς, οι παρευρισκόμενοι έδειχναν να γουστάρουν και απέσπασαν καλές κριτικές απ’ τα γύρω πηγαδάκια. Δεμένοι, δυνατοί και όσο ατμοσφαιρικοί χρειάζεται. Βέβαια, μία καλή εμφάνιση δε σημαίνει ότι μπορείς καθ’ όλη τη διάρκεια του main act, να κουβεντιάζεις ασταμάτητα για το πόσο metal ή όχι είναι το τάδε κομμάτι σου, και για το πόσο hipster ή όχι μπορεί να είναι η φάση του King Dude. Όχι δεν είμαι γερο-παράξενος που έκατσε δίπλα σε λάθος ανθρώπους. Ακόμη και ο ίδιος ο επίτιμος καλεσμένος της βραδιάς τους έκανε νόημα να σωπάσουν κατά τη διάρκεια του “Maria”. Sorry guys, αλλά αυτό δεν είναι fair play.
Λίγο αργότερα, και αφού το στοίχημα της προσέλευσης κόσμου είχε κερδηθεί πια και με το παραπάνω, η εκ του San Francisco ερχόμενη Foie Gras, ανέβηκε στη σκηνή και για λίγη ώρα τα drone folk της έστρωσαν το δρόμο για τον ερχομό του σκοτεινού κύρηκα που όλοι περίμεναν να απολαύσουν. Χωρίς ιδιαίτερες φιγούρες, η Foie Gras πέτυχε το σκοπό της. Δημιούργησε κλίμα, μαύρισε της ψυχές μας όσο χρειάζεται και με μυστικιστική ακρίβεια μας πήγε εκεί που ακριβώς ήθελε με τη συνοδεία μιας κιθάρας και την όμορφη γλυκιά μεν, ατμοσφαιρική δε, φωνή της. Αυτό που δε ξέραμε, για το κουτσομπολιό της υπόθεσης, είναι πως στην ουσία η Foie Gras μιλάει άπταιστα ελληνικά, είναι από τα μέρη μας και είναι η κοπέλα του King Dude. Η πιο γλυκιά φάση της βραδιάς ήταν πως μπροστά στη σκηνή και ανάμεσα στους θαμώνες της βραδιάς ήταν και η μητέρα της με την παρέα της…
Όταν τα κεριά τα λιβάνια και το ουίσκι έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή, έμενε πλέον λίγος χρόνος για την έλευση του εκλεκτού προσκεκλημένου μας. Ο King Dude μέσα σε σχεδόν μίας ώρας ακουστικού set κατάφερε αυτό που ελάχιστοι ακουστικοί –κατά κύριο λόγο- καλλιτέχνες μπορούν να κάνουν. Sing alongs (βλέπε “Lucifer’s the light of the World”), γροθιές στον αέρα και αρκετός χορός σε μιας οικογενειακής ατμόσφαιρας εμφάνιση. Κάνοντας συνεχώς καλαμπούρι με τον κόσμο, ο T.J.Cowgill, έδειξε πως παρά το διαολεμένο ύφος της μουσικής του είναι πολύ γλυκός άνθρωπος. Ανάμεσα στα τραγούδια του, μιλούσε με τον κόσμο, κάπνιζε ανάβοντας τσιγάρα από τα τελετουργικά κεριά -δηλώνοντας ότι βρίσκονταν εκεί στην ουσία μόνο για αυτό το λόγο- και γενικώς αστειευόταν πολύ, πράγμα που είναι αντιστρόφως ανάλογο με αυτό που πρεσβεύει η μουσική του. Με λίγα λόγια, ο King Dude, είναι πραγματικά ένας dude, χωρίς να το “παίζει” και να προσποιείται.
Λίγο πριν το τέλος, η δαιμονική του μπάντα όπως την αποκαλεί (που αποτελείται από τους ‘δικούς’ μας Skull & Dawn) ανέβηκε στη σκηνή με α λα Sunn O))) περιβολή για να ηλεκτρίσει τη βραδιά. Αρχικά με το εξαιρετικό “Devil’s Eyes”, και για το τέλος το κατάμαυρο και δυναμικό “Fear is All you Know” δηλώνοντας πως το black παρελθόν του είναι ακόμη εδώ. Πάντως, και το full band set να μην υπήρχε, η μουσική του King Dude λειτουργεί και μόνη της. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον πως χρόνο με το χρόνο, η περσόνα αυτού του τύπου κερδίζει σημαντικό έδαφος στη χώρα μας και είναι τιμή μας που τον έχουμε τόσο συχνά εδώ. Ας ελπίσουμε πως θα καταφέρουμε να τον ξαναδούμε σύντομα, ώστε όλοι όσοι τον έχασαν εις διπλούν να καταφέρουν να τον ανακαλύψουν. Πραγματικά, την επόμενη φορά, όσο δύσπιστος και να είναι κάποιος για το πώς μπορεί να περάσει καλά σε ένα ακουστικό live, καλά θα κάνει να το ξανασκεφτεί.