Τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία τους δουλειά, και με αλλαγές για ακόμα μια φορά στο line-up, οι Killswitch Engage επανέρχονται στο προσκήνιο. Μιας και το “Killswitch Engage” του ’09 με είχε αφήσει αδιάφορη σε σημείο να μην ασχοληθώ με αυτή την μπάντα για καιρό, το “Disarm The Descent” ήχησε λυτρωτικά στα αυτιά μου εξ’ αρχής.
Οι Killswitch Engage ήταν από τις πρώτες μπάντες μαζί με τους Atreyu και All That Remains που με έκαναν να δεχτώ τα καθαρά φωνητικα στο είδος. Βέβαια το γεγονός οτι ξεκίνησα τους KSE ήδη επί εποχής Howard Jones στα φωνητικά, κάτι λέει. Λέει οτι ποτέ δεν είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση τα φωνητικά του Jesse Leach, για εσάς που δεν το πιάσατε. Και να που έχουμε την επιστροφή του στην μπάντα! Αυτό που θα πω λοιπόν είναι πως τελικά τα φωνητικά είναι πολύ καλύτερα από ό,τι περίμενα, και πως τον είχα παρεξηγήσει τον άνθρωπο [ως ένα σημείο, αφού ακόμα θεωρώ τον Jones καλύτερο τραγουδιστή]. Αυτά ως προς τις φωνητικές παρατηρήσεις.
To “Disarm The Descent” ξεκινάει και σε παίρνει από τα μούτρα αμέσως. Το ξέρω, πιο cliché φράση για να περιγράψω έναρξη δίσκου δε θα μπορούσα να βρω, αλλά πώς αλλιώς να περιγράψω το “The Hell In Me” που μπαίνει με blastbeat, δίκασες, ένα επιθετικό riff κι ένα “GO” growl-ιασμένο; Κάπως έτσι λοιπόν, και με bonus ένα πολύ καλό ρεφραίν και μια ακόμα καλύτερη γέφυρα και outro, το πρώτο κομμάτι ήδη μπήκε στα προτεινόμενα του δίσκου.
Το πρώτο μέρος του album σίγουρα δε με άφησε ασυγκίνητη. Τα “Beyond The Flames”, “The New Awakening” και “In Due Time” που ακολουθούν είναι αγάπη και καρδούλες από την αρχή, όλο υπέροχα riffs, καθαρά φωνητικά που με εκπλήσσουν όλο και περισσότερο, breakdowns, guitar solos που μου είχαν λείψει πραγματικά και once again, υπέροχα riffs!
Aπό τα επόμενα κομμάτια και μετά αρχίζει και μια σταδιακή πτώση ενδιαφέροντος και ενθουσιασμού. Φυσικά δεν είναι να χάσεις κάθε ελπίδα, αφού τα “The Turning Point”, “No End In Sight”, “The Call” είναι επίσης αξιόλογα κομμάτια, απλά δεν φτάνουν για μένα την πρώτη τετράδα. Στα “You Don’t Bleed For Me” και “All That We Have” έχουμε μερικά ακόμα catchy ρεφραίν, ενώ στο δεύτερο, παρεπιπτόντως, αρχίζω και έχω ψευδαισθήσεις οτι ακούω τον Phil Labonte να τραγουδάει. Φυσικά το φαινόμενο “λατρεύεις το κομμάτι μέχρι να μπει το ρεφραίν” δεν έχει εξαλειφθεί τελείως, και με μένα αυτό παρατηρείται στo “Time Will Not Remain”. Το “A Tribute To The Fallen” δε με συγκλονίζει, και τα “Blood Stains” και “Slave To The Machine” καλύτερα που είναι στα bonus tracks.
Μπαλάντα δε λείπει από το δίσκο [όσο μπορεί να μπαλαντίζει τέλος πάντων ένα metalcore κομμάτι], αλλά μην περιμένετε να ακούσετε το καινούριο “The Arms of Sorrow” ή κανά “The Element Of One” [και ούτε κατά διάνοια “The End of Heartache”, είπαμε]. Το “Always” με αφήνει αδιάφορη, για να μην πω κιόλας οτι απλά δε μου αρέσει. Σίγουρα όμως οι σατανικές συμπτώσεις κερδίζουν και αυτή τη φορά [αφού από τα τόσα κομμάτια που έχω περασμένα στο mp3 player, το shuffle διαλέγει αυτό ακριβώς], οπότε το συγκεκριμένο ρεφραίν ήταν αυτό που μου κόλλησε και τραγούδαγα με το πρώτο άκουσμα του δίσκου [γιατί πάντα σου κολλάνε τα κομμάτια που δε θες;!].
Η πικρή αλήθεια είναι οτι το metalcore δεν έχει πολλά ακόμα να δώσει, και όσον αφορά το “Disarm The Descent”, πέρα από τον ενθουσιασμό της νέας και καλύτερης δουλειάς, δεν υπάρχει κάτι πρωτοποριακό, κάτι mind-blowing και κάτι να αφήσει στην ιστορία. Είναι όμως ένας πολύ καλός δίσκος, εκτονωτικός και απολαυστικός όσο πρέπει. Δεν χρειάζεται να ανακαλύπτουμε τον τροχό σε κάθε δίσκο για να τον εκτιμήσουμε, απλά για μερικούς μπορεί ήδη να είναι βαρετή κάθε αντίθετη περίπτωση. Για μένα νόμιζα οτι αυτός ο κορεσμός στους Killswitch Engage είχε έρθει με το δεύτερο ομώνυμο δίσκο τους τέσσερα χρόνια πριν, όμως το “Disarm The Descent” σα να μου ξύπνησε την παλιά μου όρεξη για αυτή τη μπάντα. Μπορεί να ισχύει το ίδιο και για εσάς, οπότε δώστε του μια ευκαιρία!
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Aυτό είναι metalcore φίλε μου…
The Bad: Δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερα καινούριο και μη χιλιοπαιγμένο.
Βαθμολογία: 3,5 / 5
[/stextbox]