Μετά από 21 χρόνια ύπαρξης και 2-3 ακυρώσεις στο παρελθόν οι Γάλλοι hardcore ήρωες βρέθηκαν επιτέλους στην Ελλάδα για να μας παρουσιάσουν μια αναδρομή στην καριέρα τους. Με την τιμή του εισιτηρίου σε πολύ λογικά επίπεδα και με 3 support σχήματα να συμπληρώνουν το όλο πακέτο, η προσέλευση του κόσμου σίγουρα θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη, καθώς το An γέμισε μόνο κατά το ήμισυ.
Ανταπόκριση: Αργύρης Σκούρτης / Φωτογραφίες: Karla Trainer
Την αυλαία άνοιξαν οι Delete The Mass, οι οποίοι δεν χρειάστηκαν παρά ελάχιστα λεπτά για να κλέψουν τις εντυπώσεις. Εξαιρετικής ποιότητας grindcore σχήμα, με δύο τραγουδιστές να εναλλάσσονται και να δένουν στα φωνητικά με πολύ αρμονικό τρόπο, γεγονός που τους δίνει μια ποικιλομορφία σε σχέση με τις υπόλοιπες μπάντες του είδους. Κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον σε ολόκληρη την διάρκεια του σετ τους, με τις ταχύτητες συνεχώς στο κόκκινο, ενώ και η διασκευή στους Nasum που έπαιξαν, κρίνεται ιδιαίτερα επιτυχημένη. Συνολικά μια μεγάλη εμφάνιση, σίγουρα η καλύτερη εκ των τριών ελληνικών σχημάτων της βραδιάς.
Την σκυτάλη πήραν οι I Want You Dead, και μια δεύτερη ευχάριστη έκπληξη μας περίμενε. Ισσοροπώντας στην λεπτή γραμμή μεταξύ metal και hardcore, τόσο στα φωνητικά, όσο και στη μουσική, έβγαλαν ψυχή και πάθος, χωρίς να ακουστούν στο ελάχιστο κουραστικοί ή βαρετοί. Είτε στα death/thrash σημεία τους, είτε στα hardcore beatdowns, έδειξαν αξιοθαύμαστη συνοχή και πραγματικά ανέβασαν τον πήχυ τόσο ψηλά, ώστε να αρχίζουμε να πιστεύουμε πως τα support σχήματα της βραδιάς θα έκλεβαν την παράσταση από τους headliners.
Μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα, κάτι που ίσχυσε σε όλο το live, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν κενά μεταξύ των συγκροτημάτων, οι Eden Demise ανέβηκαν στην σκηνή. Αν και πιο κοντά στον ήχο των Kickback από τους υπόλοιπους δύο, κάτι που θεωρητικά θα έπρεπε να λειτουργήσει υπέρ τους, δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν το σερί των επιτυχημένων εμφανίσεων που είχε προηγηθεί. Δεν είναι πως τους έλειπε η ενέργεια ή η διάθεση, αντίθετα ήταν κεφάτοι και κινητικοί, η μουσική τους όμως δεν είχε να παρουσιάσει κάτι ενδιαφέρον και το συνολικό αποτέλεσμα της παρουσίας τους κινήθηκε στην μετριότητα.
Χωρίς τυμπανοκρουσίες και κάθε είδους περιττές εισαγωγές, τα πέντε μέλη των Kickback πήραν τις θέσεις τους, με το ξεκίνημα να βρίσκει τον κόσμο στις πρώτες σειρές κάπως μουδιασμένο. Όχι όμως και τους Γάλλους ψυχοπαθείς, οι οποίοι για τα επόμενα πενήντα λεπτά έπαιζαν λες και δεν θα υπάρχει αύριο. Με έναν frontman με βλέμμα σχιζοφρενή να αλωνίζει την σκηνή πάνω κάτω, να χτυπάει το μικρόφωνο στο κεφάλι του διαρκώς και να απειλεί να πλακώσει όποιον βρισκόταν μπροστά του, η κατάσταση γρήγορα ξέφυγε εκτός ελέγχου.
Χωρίς να σταματήσουν δευτερόλεπτο να εξαπολύουν το βίαιο, επιθετικό hardcore τους, με τον ένα κιθαρίστα να προσεύχεται στο Θεό και τον άλλο να χοροπηδάει συνεχώς στο κάγκελο μπροστά στη σκηνή και να παίζει ενώ κυλιέται στο πάτωμα, οι Kickback παρέσυραν τα πάντα στο διάβα τους. Η παράνοια που μετέδιδαν εξαπλώθηκε σαν ιός και στο κοινό, το μικρόφωνο από ένα σημείο και μετά βρισκόταν διαρκώς κάπου ανάμεσα στο πλήθος με τον Stephen απτόητο να συνεχίζει να τραγουδά χωρίς αυτό, μοιράζοντας κωλοδάχτυλα προς πάσα κατεύθυνση.
Κάλυψαν όλη τη δισκογραφία τους, παραδίδοντας ένα μάθημα ακρότητας που όσοι το παρακολούθησαν θα δυσκολευτούν να ξεχάσουν, και πραγματικά αυτά τα πενήντα λεπτά, όσο λίγα και αν ακούγονται, υπήρξαν τόσο χορταστικά και έντονα που οτιδήποτε παραπάνω θα φαινόταν περιττό.
Σε κάποια στιγμή του σετ των Eden Demise, ο τραγουδιστής τους ανέφερε πώς θεωρεί τους Kickback την μεγαλύτερη ευρωπαϊκή hardcore μπάντα. Μπορεί να ισχύει, μπορεί και όχι, αυτό που σίγουρα ισχύει είναι πως είναι η καλύτερη ευρωπαϊκή συναυλιακά hardcore μπάντα και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο.