Συζητώντας σήμερα το πρωί για τους Kawir, ένας φίλος που κινείται κατά βάση σε rock και blues μονοπάτια, μου εξέφρασε την άποψη ότι τα τελευταία χρόνια, οι προαναφερθέντες έχουν καταφέρει από underground Ελληνική black metal μπάντα, να περάσουν στην σφαίρα του κλασσικού. Και μόνο λοιπόν που τυγχάνεις τέτοιας αναγνώρισης από άτομα που σε γενικές γραμμές δεν κινούνται στον χώρο σου, έχεις ξεφύγει μια για πάντα από τα γοητευτικά μα και στενά όρια του underground, πόσω μάλλον όταν η τελευταία σου δουλειά το αποδεικνύει έμπρακτα με τον πλέον εμφατικό τρόπο.
Θα το πω λοιπόν από την αρχή όπως το νιώθω, και θα αφήσω τις διευκρινίσεις και τις όποιες λεπτομέρειες αξίζει να αναφερθούν για την συνέχεια: το “Αδράστεια” είναι ένας δίσκος που μπορεί να ακούσει, καταλάβει και απολαύσει σχεδόν οποιοσδήποτε έχει κάποια σχέση με τον ευρύτερο χώρο του rock. Ξέρω ότι για πολύ κόσμο που ταυτίζεται με το πιο κλειστόμυαλο κομμάτι του black metal αυτό είναι οριακά βρισιά, αλλά σύντροφοι, είναι η αλήθεια. Και όχι, το «Αδράστεια» παραμένει black. Αλλά ένα black ευανάγνωστο χωρίς να είναι γυαλισμένο, επικό χωρίς να είναι πομπώδες και ατμοσφαιρικό χωρίς να είναι kitsch.
Αν βέβαια παρατηρήσεις λίγο τι συμβαίνει στα έξι κομμάτια που το απαρτίζουν, το αποτέλεσμα δεν είναι και κανένα μυστήριο. Υπάρχουν riffs που δίνουν δομή στα τραγούδια, υπάρχουν εμπνευσμένες μελωδίες και πολύ ωραίες γραμμές στην φωνή, και υπάρχει και μία folk συνιστώσα που είναι ουσιώδης και οδηγεί την εμπειρία αντί απλά να προστίθεται. Οι δε ρυθμικές εναλλαγές, κρατάνε το ενδιαφέρον αμείωτο, ενώ οι στίχοι στα Ελληνικά προσθέτουν στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του album. Μα διάολε, ακόμα και το ορχηστρικό “Colchis” με τα γυναικεία φωνητικά και την εντελώς παραδοσιακή δομή έχει δυναμική και λόγο ύπαρξης, και δεν είναι απλά «το ορχηστρικό του δίσκου». Α, και όσο γράφω αυτές τις γραμμές, ο φίλος που ανέφερα στην εισαγωγή ξεκίνησε να ακούει το “Αδράστεια”. Και του άρεσε! Βλέπετε τι σας λέω; Οι Kawir κατάφεραν να φτιάξουν ένα album αρχαιοελληνικού, παγανιστικού black metal, το οποίο αφορά πολύ κόσμο, και κάτι τέτοιο δεν είναι ούτε προφανές ούτε εύκολο.
Εν τέλει μένει κανείς με την αίσθηση ότι ο Κάβειροι έστησαν έναν δίσκο-Δούρειο Ίππο. Προσβάσιμο και μελωδικό, το “Αδράστεια” μπορεί να κάνει κάθε ανεξοικείωτη με το black metal Τροία να ανοίξει τις πύλες της και να το βάλει μέσα. Και όταν πέσει το σκοτάδι βέβαια, όλο το αρχέγονο σκότος του θα αφεθεί ελεύθερο…