Ένας άδειος χώρος που αποπνέει απουσία, ξεβαμμένος, έχει αποκτήσει την απόχρωση της σκουριάς που επεκτείνεται παντού. Το είδωλο από την άλλη πλευρά του σπασμένου καθρέφτη νιώθει αποστροφή για το πρόσωπο του καθώς βυθίζεται στη εθελούσια απομόνωση και συντονίζεται με το χώρο που τον περιβάλλει. Aφήνεται στη σκουριά που επέρχεται της εγκατάλειψης και την έλλειψης ενδιαφέροντος. Το εξώφυλλο του Last Fair Deal Gone Down είναι η εικόνα της παραίτησης και αυτό που ακούγεται μέσα του είναι η εξομολόγηση της αποτυχίας.
Οι Katatonia μιλούν για αυτούς που έφτασαν στο έσχατο σημείο της ανθρώπινης ύπαρξης, που είδαν τα συστατικά της ανθρώπινης ευτυχίας να φυλλορροούν σιγά σιγά μπροστά στα μάτια τους χωρίς να μπορούν να κάνουν κάτι παραπάνω από το να αποχαιρετήσουν.
Η μελαγχολική τους μουσική ακούγεται εμπλουτισμένη με στοιχεία από το εναλλακτικό rock και λίγο θυμίζει τη μπάντα του ακραίου metal όταν αυτή παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο κοινό. Πανέμορφες λιτές μελωδίες και η φωνή του Renkse να δίνει υπόσταση στους στίχους. Μοιάζει να έχει αποδεχτεί το στωικό του ρόλο να εξιστορήσει το αδιέξοδο για το οποίο δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής. Τραγούδια όπως Dispossession, το Sweet Nurse αγγίζουν τις πιο ευαίσθητες χορδές και τις υπνωτίζουν στο πένθιμο ήχο τους.
Ένα πανέμορφός δίσκος που ακούγεται ειλικρινής μέχρι την τελευταία του νότα και συνιστά ίσως τη κορυφή της μπάντας. Μπορεί να ειπωθεί πως είναι η μουσική που ακούγεται σε απομονωμένα δωμάτια, χωρίς ίχνος φωτός να διαπερνά το πέπλο της ατμόσφαιρας τους, αντιθέτως είναι βουτηγμένα σε ένα περίεργο σκοτάδι ακατανόητο για τους τριγύρω.
Ο Ορτέγα Γκασέτ είχε γράψει, σε διαφορετικά συμφραζόμενα, πως η συνείδηση του ναυαγίου είναι η αλήθεια της ζωής και ταυτόχρονα αυτή η γνώση μπορεί να προσφέρει τη λύτρωση. Κάπως έτσι ακούγεται το Last Fair Deal Gone Down που σαν σήμερα το 2001 κυκλοφορούσε…