Λίγες ώρες πριν βρεθούν στη σκηνή του Death Disco, οι Jucifer απαντούν στις ερωτήσεις της Εύης Φιλιππίδη για το νομαδικό τρόπο ζωής, την ιστορία πίσω από τη γνωρίμία τους που κατέληξε σε γάμο, αλλά και το black metal.
Χαίρετε και καλώς ήρθατε στο RockinAthens.gr! Σε ποιά χώρα βρίσκεστε αυτή τη στιγμή και πως είναι εκεί;
Γεια! Είμαστε στη Βουλγαρία και απόψε έβρεξε πάρα πολύ. Αλλά το show ήταν διασκεδαστικό.
Τα τελευταία χρόνια έχετε επιλέξει τον νομαδικό τρόπο ζωής. Πως είναι να μην έχετε ένα σταθερό μέρος και να ταξιδεύετε συνέχεια;
Είμαστε χωρίς σπίτι εδώ και 16 χρόνια τώρα, το οποίο ουσιαστικά είναι περισσότερος καιρός απ’ όσο έχουμε μείνει οπουδήποτε. Είναι εντελώς φυσιολογικό για εμάς μετά από τόσο καιρό. Ο καλύτερος τρόπος να το περιγράψουμε στους άλλους είναι σα να μένεις σε ένα μέρος, εκτός του ότι τα καλά και τα κακά είναι πιο έντονα. Οπότε έχουμε μερικές συναρπαστικές εμπειρίες, αλλά την ίδια στιγμή έχει πολύ άγχος και θυσίες. Ακούγεται ρομαντικό, αλλά η πραγματικότητα αυτής της ζωής είναι συχνά αρκετά δύσκολη. Για εμάς είναι επιβραβευτικό, ωστόσο, κι αξίζει τoυς αγώνες.
Βλέποντας το “NOMADS: Build To Destroy”, ζήλεψα αρκετά τον τρόπο ζωής σας! Ποιο είναι το αγαπημένο σας μέρος που θα θέλατε να επιστρέψετε κάποια στιγμή; Υπάρχει κάποια χώρα ή πόλη, που δεν έχετε βρεθεί και θα θέλατε να πάτε;
Kαι οι δύο έχουμε μια τάση να βρίσκουμε κάτι που να μας αρέσει όπου πάμε, και αυτό είναι κάτι που μας κρατάει στο δρόμο για πάντα. Πάντα θέλουμε να επιστρέφουμε σε μέρη, τα οποία είναι αμέτρητα! Και κατά τον ίδιο τρόπο, έχουμε μια ισχυρή παρόρμηση να δούμε όσα περισσότερα γίνεται στον κόσμο. Υπάρχει αρκετό έδαφος που δεν έχουμε καλύψει αλλά βάζουμε στόχο να πάμε εκεί αν γίνεται. Για την ώρα, η Νότια Αμερική και η Αφρική είναι όνειρο.
Αφού ανέφερα το ντοκιμαντέρ σας, θα ήθελα να μας πείτε και για την ταινία του Derek Cianfrance με τίτλο “Metalhead” που είστε πρωταγωνιστές. Η ιστορία έχει να κάνει με έναν drummer, όπου χάνει την ακοή του και πρέπει να προσαρμοστεί στον κόσμο της σιωπής. Πως ήταν αυτή η εμπειρία για εσάς; Θα ξανακάνατε κάτι παρόμοιο;
Η εμπειρία ήταν ενδιαφέρουσα, αλλά αρκετά επίπονη. Ο Derek είναι από πειραματικό σχολείο, οπότε μας έβαλε να κάνουμε πολλά άβολα πράγματα, προσπαθώντας να σιγουρευτεί πως η ταλαιπωρία που ήθελε να απεικονίσουμε ήταν στην πραγματικότητα αληθινή. Δε νομίζω ότι θα ξανακάνουμε κάτι τέτοιο. Προτιμούμε να είμαστε οι αφηγητές και όχι η ιστορία, και ήταν άβολο να έχεις κάποιον να μας κατευθύνει να είμαστε μια λοξή, λιγότερο χαρούμενη version του εαυτού μας. Πέραν αυτού, είναι ένας πραγματικά φοβερός κινηματογραφιστής και τα πλάνα που είδα είναι πανέμορφα.
Ξεκινήσατε σαν ζευγάρι και πλέον είστε παντρεμένοι. Πως είναι να συνδυάζετε τη δουλειά και την προσωπική σας ζωή;
Ξεκινήσαμε ως μπάντα, ύστερα ερωτευτήκαμε και παντρευτήκαμε. Οπότε δουλεύαμε μαζί στην αρχή! Η ευκολία που είχαμε στο να δουλεύουμε μαζί ήταν ένας λόγος που μας έκανε να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον. Ήμαστε μια καλή ομάδα από την αρχή. Και δεν υπάρχει διαχωρισμός της σχέσης μας από τη δουλειά μας, αλλά για εμάς αυτό είναι δύναμη.
Το τελευταίο album “District of Dystopia”, ηχογραφήθηκε και ολοκληρώθηκε μέσα στο RV σας. Φαντάζομαι πως ήταν ευχάριστο αλλά δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Υπήρξαν δυσκολίες και προβλήματα που αντιμετωπίσατε ή, λόγω τρόπου ζωής, δεν είχε κάποια διαφορά για σας;
Ήταν μια μεγάλη ευθύνη να αναλάβεις τη μηχανική πλευρά των πραγμάτων, αλλά εκτός αυτού ήμαστε λιγότερο αγχωμένοι και περισσότερο παραγωγικοί σε ηχογραφήσεις από ποτέ. Το να είμαστε σπίτι μας στο RV και να δουλεύουμε μαζί, μόνο οι δυό μας, όπως έχουμε συνηθίσει να κάνουμε όλη την ώρα στο δρόμο, ήταν αναζωογονητικό. Σχεδιάζουμε να κάνουμε πολλές περισσότερες δικές μας ηχογραφήσεις στο εξής, αν και όχι στο RV πολλές φορές.
Στα τελευταία τρία albums σας, διακρίνω μία έντονη κλίση προς την black metal, περισσότερο απ’ ότι στο παρελθόν. Σας έχει επηρεάσει κάτι συγκεκριμένο ή απλά ήταν μία επιθυμία που είχατε χρόνια και τώρα γίνεται πραγματικότητα;
Αυτό είναι μονάχα το αποτέλεσμα του να διαλέγουμε ενσυνείδητα να ηχογραφούμε περισσότερη από τη μουσική που όντως παίζει η μπάντα. Όπως παρατηρεί πάντοτε και ο κόσμος που ψάχνει τη δισκογραφία μας, έχουμε γράψει πολλά κομμάτια στο studio που δεν ακούγονται καθόλου όπως εμείς live. Αυτό είναι ένα μέρος της τέχνης μας και όλη η μουσική πάντα εξυπηρετεί το concept του κάθε album! To black metal είναι ένας από τους τρόπους που πάντα συνέθετα, πολύ πριν μάθω τον όρο “black metal”. Μεγάλωσα σε μια εποχή και έναν τόπο που τέτοια πράγματα δεν έφταναν σε εμάς, και ίσως ακόμα να μην φτάνουν. Αλλά φαίνεται πως το black metal είναι στο αίμα μου. Υποθέτω πως για μένα αναπτύχθηκε με τον ίδιο τρόπο που αναπτύχθηκε στους Νορβηγούς ή όπου αλλού, ένα αποτέλεσμα μοναξιάς και ένα είδος ψυχικής έλξης σε τέτοιου είδους ήχους. Ίσως είναι οι Viking πρόγονοί μου, χαχα.
Ξεκινήσατε Ευρωπαϊκή περιοδεία, για την κυκλοφορία του “District of Dystopia” και είναι η δεύτερη φορά που θα επισκεφθείτε τη χώρα μας. Υπάρχουν μέρη που δεν προλάβατε να δείτε και θα θέλατε να επισκεφθείτε τώρα;
Πολλά! Πιθανόν να μην απομακρυνθούμε από τις λεωφόρους, αλλά ανυπομονούμε να οδηγήσουμε όλο το μήκος της Ελλάδος σε αυτή την περιοδεία. Πραγματικά λατρέψαμε την τελευταία μας φορά στην Αθήνα και δεν μπορούμε να περιμένουμε να δούμε περισσότερα από τη φανταστική σας χώρα.
Τι να περιμένει το κοινό σας από το live στο Death Disco;
Πολλά τραγούδια από τα τελευταία τρια albums μας, και μερικές εκπλήξεις ανάμεσά τους. Θα είναι heavy, και αν ο ήχος είναι σωστός, ένα ωραίο υπερηχητικό μασάζ!
Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να προσθέσετε; Ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σας!
Eυχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη, και προς τους φίλους μας στην Αθήνα, είμαστε ενθουσιασμένοι που θα σας δούμε πάλι!
***ENGLISH VERSION:***
Hello and welcome to RockinAthens.gr! In which country are you right now and how is it over there?
Hi! We’re in Bulgaria, tonight it rained like hell. Buit the show was still fun.
During the last few years you have chosen the nomadic lifestyle. How is it not to have a base and constantly travelling from one place to another?
We’ve been without a home for 16 years now, which is actually more time than we ever lived anywhere. It’s totally normal for us after so long. The best way I’ve been able to describe it for other people is that it’s just like living in one place, except that both good and bad stuff is more intense. So we have some amazing experiences, but at the same time a lot of stress and sacrifice. It sounds romantic I know, but the reality of this life is often quite difficult. For us it’s rewarding, though, and worth the struggles.
While watching “NOMADS: Build To Destroy” I quite envied your lifestyle! Which is your favorite place that you would go back sometime? Is there a country or a city that you haven’t visited yet and you would like to go?
We both have a tendency to find something likeable wherever we go, and that’s one thing that keeps us on the road forever. We always want to go back to places, too many to count! And in the same way, we have a strong drive to see as much as we can in the world. So there’s still a lot of ground we haven’t covered, and we make it a goal to get there if we possibly can. For now, South America and Africa are dreams.
Since I mentioned your documentary, I would like you to tell us about Derek Cianfrance’s movie, “Metalhead”, that you are the leading actors. The story is about a drummer that loses his hearing and must adapt to the world of silence. How was this experience for you? Would you do something similar again?
The experience was interesting, but pretty painful. Derek is from the method school, so he had us do a lot of very uncomfortable stuff, trying to make sure the suffering he wanted us to portray was actually real. I don’t think we’d do something like this again. We prefer to be the story tellers rather than the story, and it was awkward having someone direct us to be a skewed, less happy version of ourselves. That said, he’s a really great cinematographer and the cuts I’ve seen from the film are beautiful.
You started out as a couple and now you’re married. How do you combine working together and your personal life?
We started as a band, then along the way fell in love and got married. So we were working together first! The ease we had of working together was part of what made us love each other. We were a good team from the start. And there’s no separating our relationship from our work, but for us that’s a strength.
Your last album, “District of Dystopia”, was recorded and completed in your RV. I’m guessing it was fun but not the easiest thing to do. Were there any difficulties or problems you encountered or, due to your lifestyle, there was no difference for you?
It was a big responsibility to take on the engineering side of things, but other than that it was the least stressful and most productive we’ve ever been in a recording session. Being at home in our RV and working together just the two of us, as we’re used to doing all the time on the road, was invigorating. We’re planning to do a lot more of our own recording from now on, even if not in the RV every time.
In your last three albums, I see a strong inclination towards black metal, more than in the past. Have you been influenced by something specific or is it something you always wanted to do and it is becoming a reality?
This is just the result of us deciding consciously to record more of the music our band actually plays. As people always notice if they go through our discography, we’ve done a lot of songs in the studio that aren’t anything like us live. That’s part of our art and all the music always serves each album’s concept. But in recent years we wanted to have the experience most bands always have, of playing shows with stuff from the album! Black metal is just one of the ways I’ve always written, way before I even knew the term “black metal”. I grew up in a time and place where that stuff didn’t reach, maybe still hasn’t. But apparently the black metal is in my blood. I guess for me it developed the same way it developed for guys in Norway or wherever, a result of solitude and some kind of mental draw towards those kinds of sounds. Maybe it’s my Viking ancestors, haha.
You started a European tour, for the release of “District of Dystopia”, and it is the second time you are visiting our country. Are there any places you didn’t visit the last time and you would like to visit now?
Many! We probably won’t get to stray far from the highways, but we are looking forward to driving the whole length of Greece on this tour. We really loved our last time in Athens and we can’t wait to see a lot more of your amazing country.
What should the audience expect from you during your live at Death Disco?
A lot of songs from our last three albums, and some surprises in between. It’s gonna be heavy, and if things are right with the sound, a nice sonic massage!
Is there anything you might like to add? Thank you very much for you time.
Thanks a lot for the interview, and to our friends in Athens, we’re so stoked we get to see you again!