Όσες φορές και αν χειροκρότησα δεν έφθαναν για να περιγράψω τον ενθουσιασμό μου για την συγκεκριμένη βραδιά… Λίγα και καλά άτομα φαίνεται ότι μπόρεσαν και απήλαυσαν το βράδυ της 20ης Μαρτίου, την υπέροχη αυτή ερμηνεία του Huge Dwarf και φυσικά του μοναδικού Jozef Van Wissem.
Ανταπόκριση: Silvia Eos / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Η βραδιά ξεκίνησε με σχεδόν βρετανική συνέπεια με τον Huge Dwarf ν’ ανεβαίνει στη σκηνή και να μαγεύει αμέσως τον κόσμο που τον παρακολουθούσε. Παρ’ όλο το εμφανές τρακ του ο ίδιος ήταν τρομερά ευγενικός και άμεσος με το κοινό του. Η απόδοσή του ήταν αψεγάδιαστη και γεμάτη πάθος ενώ οι μελωδίες του κάπου κάπου έκλιναν από Steven Wilson και Archive μέχρι και σε αισθαντικά solos α λα Hendrix. Είχε τη δυνατότητα να στροβιλίζει τη ροή της εμφάνισής του εύκολα και μια “jammαρε” με blues μια απλώς αφηνόταν στην ηχώ των μελωδιών του σαν να σάλπαρε σε αγάλια θάλασσα. Στρεφόταν και πραγματικά ασπαζόταν την κιθάρα του σαν να ήταν ζωντανή… Πέρασαν κάμποσα λεπτά που παρουσίασε με έναν πολύ όμορφο τρόπο τη μουσική του, τα οποία δεν κατάλαβα πραγματικά πως πέρασαν. Πέρα από το γεγονός ότι με άφησε γενικότερα άναυδη, “στάθηκα” σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι του με τίτλο “Illusions”, το οποίο κιόλας αποτελεί το τελευταίο κομμάτι του demo του (https://hugedwarf.bandcamp.com/album/huge-dwarf-demo). Το “Illusions” ήταν για εμένα ίσως ό,τι καλύτερο έχω δει ν’ αποδίδεται σε live τελευταία, εκτός του ότι ο ήχος του – όχι μόνο της κιθάρας του αλλά και της φωνής του – ήταν κρυστάλλινος με όλη της σημασία της λέξεως, η σύνθεση του και εν τέλει η απόδοσή του ήταν μαγική!
Ο Huge Dwarf, ο οποίος αποδείχθηκε τελικώς ένας ταπεινός τιτάνας, έδωσε μετά απο λίγη ώρα τη θέση του σε μια αέναη και τεράστια μορφή της μινιμαλιστικής baroque και avant garde σκηνής, στον Jozef Van Wissem. Ο ίδιος, ένας ψηλός και σοβαρός άνθρωπος με μια αιθερική αλλά “βαριά” παρουσία, ανέβηκε στη σκηνή χωρίς καμία καθυστέρηση και αμέσως έπιασε το λαούτο του και ξεκίνησε να παίζει. Καμία παραμόρφωση, κανένας πλατειασμός και όλα μέσα στα πλαίσια του σύμπαντος του Jozef… Από την αρχή μέχρι το τέλος της εμφάνισής του επί της σκηνής της Death Disco δεν μας άφησε ούτε μια στιγμή χωρίς να μας περιλούζει με τις νότες των συνθέσεών του. Καθώς ξεδίπλωνε το έρεβος μέσα του αυτό που πρόσεξα ήταν οι κινήσεις του και οι τρομερά αρμονικές εκφράσεις στο πρόσωπό του. Η ομόνοια ακόμη και με το σκοτεινό κομμάτι του εαυτού του φαίνεται ότι είχαν γίνει ένα και αποτυπωνώντουσαν στις μελωδίες του… Παίζοντας και προσωπικά του κομμάτια αλλά και κομμάτια από την συνεργασία του με τον θρυλικό Jim Jarmusch συγκίνησε και έφθασε σε κορυφαίες στιγμές κάθε άτομο μέσα στην αίθουσα. Καθώς τον άκουγα μου γεννήθηκε η επιθυμία να τον ακούω κατά όλη την διάρκεια της νύχτας χωρίς παύσεις… Να μπορούσα να απολαύσω τις μελωδίες του ξανά και ξανά, διότι αλλιώς είναι να το ακούς ήσυχα στο σπίτι του και άλλο να έχεις τον ίδιο τον δημιουργό να ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια σου το πάθος του. Όπως προανέφερα σε κάποιους δεν ήταν ποτέ τυχαίο το γεγονός ότι κάποτε τον είχα αποκαλέσει “Δαίμων του λαούτου”.
Τιμή μας, Jozef…