O,για πολλούς λόγους, γνωστός και μη εξαιρετέος, κύριος John Mayer επιστρέφει δισκογραφικά με το Sob Rock. Μια επιστροφή που περιμέναμε καιρό, μιας και είχε προαναγγελθεί πριν από αρκετούς μήνες με την κυκλοφορία του ”New Light’‘. Στα 4 αυτά χρόνια που μεσολάβησαν από το ”The Search Of Everything”, o Aμερικανός τραγουδοποιός δείχνει να επαναπροσδιόρησε τον ήχο του, δίνοντας του έναν ακόμα πιο vintage προσανατολισμό, με έντονες 80’s επιρροές και ρίχνοντας τους τόνους, μην έχοντας διάθεση ούτε για ιδιαίτερα γκάζια, ούτε για πολλή φασαρία. Άλλωστε είναι γνωστό, ότι ο Mayer ήταν και παραμένει, τόσο rock, όσο χρειαζόταν ώστε να μην κοπανηθεί και χαλάσει το χτένισμά του.
Με το που ξεκινά το Sob Rock λίγο μπερδεύεσαι και ψάχνεις στα credits μήπως στον δίσκο συμμετέχουν οι Toto. Ο ήχος και η μελωδία του ”Last Train Home’‘ θυμίζουν ανησυχητικά τους κολοσσούς των 70’s και 80’s. Το album είναι κατά τ’ άλλα γεμάτο με εύπεπτες μελωδικές γραμμές, ισορροπημένες γενικότερα συνθέσεις, χωρίς ανεβοκατεβάσματα στις εντάσεις και χωρίς διάθεση για αύξηση του tempo. Η φωνή του Mayer παραμένει το ίδιο καλή και σταθερή. Χωρίς να επιχειρεί βέβαια τεχνικά ακροβατικά, ντύνει πολύ αρμονικά τα κομμάτια. Στιχουργικά παραμένει στα γνωστά του, ρηχά μοτίβα, ανεκπλήρωτες αγάπες ή ημιεκπληρωμένες. Xαρακτηριστικό ανάξιο περαιτέρω αναφοράς.
Η ιδιαίτερη επιλογή στο γενικότερο ηχητικό κλίμα του δίσκου είναι και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του. Ένας 80’s, τύπου noir (?) ήχος, με synths και επιλογές στα κρουστά που δημιουργούν εκείνο το «δροσερό» και λίγο ελαφρύ κλίμα. Κιθαριστικά, αν και παιχταράς ο Mayer, δεν «πολυλογεί». Διαλέγει έξυπνα και όμορφα ρυθμικά, χωρίς πολλή πληροφορία κι όταν φρασάρει, διαλέγει την ευστοχία που χαρακτηρίζει παιξίματα, όπως των Clapton/Knopfler που τον έχουν επηρεάσει σίγουρα. Αν η πόρωσή σου για κιθαροκεντρικό blues-rock σε έφερε να πατήσεις το play στο Sob Rock, έχεις κάνει λάθος.
Το Sob Rock είναι ένας δίσκος που δεν ενθουσιάζει, ούτε απογοητεύει. Είναι εύκολος στην ακρόαση, κάνει καλά τη δουλειά του μουσικού background, δεν θα σου τραβήξει όμως την προσοχή παραπάνω.Το vibe που δημιουργεί, αν και το κάνει με παλιακό τρόπο, είναι ευχάριστο.Ο John Mayer πάντοτε «έκλεινε το μάτι» και στο pop, οπότε άδικα περιμένει κάποιος μιαν επίδειξη συνθετικής υπερικανότητας. Ο πιο ταιριαστός του ρόλος είναι soundtrack ενός ρομαντικού απογεύματος σε μια αμμουδερή παραλία των Κυκλάδων. Κι αυτό μάλλον δεν είναι και τόσο καλό.