Fuzzomentary, μία ταινία σταθμός για κάθε φίλο της stoner rock μουσικής καθώς σε αυτήν ο Joerg Steineck αφιερώνει το film του στους Truckfighters, ενώ παράλληλα εμφανίζονται οι Josh Homme, Nick Oliveri, Fu Manchu, Valient Thorr και πολλοί άλλοι. Η Νεφέλη Ζάχου, συνεργάτιδα του RockinAthens.gr από το Desert Rock Scotland, μίλησε με τον δημιουργό της ταινίας σε μία, σίγουρα, μοναδική συνέντευξη.
Καλησπέρα Joerg, είμαστε ενθουσιασμένοι που μιλάμε μαζί σου για μια ταινία που περιμέναμε όλοι σαν τρελοί! Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Γιατί επιλέξατε τους Truckfighters για να κάνετε αυτό το ντοκιμαντέρ;
Οκ, πρέπει να σας πάω λίγο πίσω για να εξηγήσω τους λόγους:
Δουλεύω πάνω σε ένα ντοκιμαντέρ για την καλιφορνέζικη desert rock σκηνή της εδώ και κάποιο καιρό. Περίπου τρία χρόνια πρίν πήγα μαζί με ένα φίλο μου (Christian Maciejewski) σε ένα μικρό γερμανικό φεστιβάλ, το ‘Wilvarin’.
Θα συναντούσαμε τη μπάντα για μια μικρή συνέντευξη για το ‘Lo Sound Desert’, για να μιλήσουμε για τις μουσικές τους επιρροές.
Ήταν μια καλή συζήτηση αλλά ένα τρομερό show.
Η παραγωγή του Lo Sound Desert είχε κολλήσει εκείνο τον καιρό εξαιτίας κάποιων θεμάτων με τα δικαιώματα, και δεν ήξερα πώς θα κατέληγε το όλο θέμα. Πάντα σκεφτόμουν όμως οτι θα ήθελα να κάνω μια ταινία αφιερωμένη εξ’ολοκλήρου σε ένα συγκρότημα.
Και τα παιδιά ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνα.
Ένα αστείο όνομα.
Αστείο ενώ την ίδια στιγμή όχι, γιατί απλά και μόνο το όνομα μας έδωσε τροφή για πολλή δημιουργική σκέψη.
Εξάλλου, είναι και πολύ καλοί- και δεν παίρνουν και πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους, κάτι που μας έδωσε την ευκαιρία να «αυτοσχεδιάσουμε» και να βάλουμε ως στόχο κάτι πιο ασυνήθιστο, κατά τη γνώμη μου.
Δεν ξέρω αν το κοινό θα το αντιμετωπίσει όπως εμείς, αλλά για εμάς είναι ακριβώς αυτό που θέλαμε ως αποτέλεσμα. Και αυτό μας κάνει περήφανους. Σίγουρα όχι πλούσιους, αλλά τουλάχιστον είμαστε ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα.
Πώς δημιουργήθηκε η ταινία; Παρακολουθώντας το τρέιλερ είναι φανερό οτι η παραγωγή χρειάστηκε πολλή προσπάθεια από μέρους σας.
Ναι, χρειάστηκε πολύς χρόνος από μέρους μας σίγουρα, και υπήρξαν πολλές μέρες που αναρωτιόμουν «γιατί το κάνω αυτό»;
Υπάρχουν τόσα διαφορετικά επίπεδα σ’αυτήν την ταινία, πολλές αναφορές στην stoner rock σκηνή, και πιθανόν να μην εντοπίσετε τις περισσότερες απ’αυτές με την πρώτη προβολή αν δεν σας είναι οικεία η σκηνή αυτή.
Επομένως υπάρχει σίγουρα μια μικρή διαμάχη με το attitude της σκηνής. Και αυτό είναι που το κάνει τόσο ενδιαφέρον για όσους είναι ήδη μέσα σ’αυτή.
Και κάπου εδώ είναι που ξεκινάς να αναρωτιέσαι πάλι «γιατί το κάνω αυτό; Γιατί όλη αυτή η προσπάθεια, εφόσον πιθανότατα ελάχιστοι άνθρωποι θα το δούν πραγματικά;»
Αλλά υποθέτω οτι αυτό είναι ένα φυσιολογικό στάδιο κάθε δημιουργικής διαδικασίας…
Υπάρχουν αναφορές σε μπάντες όπως Nebula, QOTSA, Fu Manchu, Witchcraft και Mondo Generator… Πώς εντάσσονται αυτές στην ταινία;
Λοιπόν, δε θέλω να πώ πολλά γι’αυτό, καλύτερα να δείτε την ταινία και να το ανακαλύψετε μόνοι σας. Και αν έχετε δεί το τρέιλερ έχετε μια ιδέα για το πώς τις έχουμε χρησιμοποιήσει.
Αλλά αξίζει να αναφέρουμε το εξής: Ήταν αστείο και πολύ παράξενο το πώς πολλοί ακολουθώντας το Facebook link των QOTSA ρωτούσαν συνεχώς «Πώς γίνεται οι Truckfighters να επηρέασαν τους Kyuss; Είναι πολύ νεότεροι από αυτούς. Δεν είναι δυνατόν, κλπ…»
Αρκετά παράξενο. Αστείο όμως…
Σκοπεύετε να συνεχίσετε το Fuzzomentary και με άλλες μπάντες;
Δεν ξέρω. Το επόμενο (και το πρώτο μου) μουσικό ντοκιμαντέρ δε θα βγεί με τη μορφή Fuzzomentary.
Νομίζω οτι μερικές φορές είναι λίγο απογοητευτικό να είσαι ο παραγωγός ενός μουσικού ντοκιμαντέρ. Οι θαυμαστές αυτόματα αποδίδουν κάθε κομμάτι της δημιουργικότητας στη μπάντα, κάτι που είναι εντάξει αλλά μερικές φορές λίγο ενοχλητικό.
Επίσης τα μουσικά ντοκιμαντέρ έχουν πολλούς κανόνες και όρια στα οποία πρέπει να παραμείνεις πιστός για να ‘’βλέπεται΄΄.
Στην τελική πρέπει να πείς τουλάχιστον ένα κομμάτι αλήθειας, ακόμα κι αν κάνεις ένα σαρκαστικό ντοκιμαντέρ. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ακόμα ένα ντοκιμαντέρ στα σκαριά, αλλά μετά απ’αυτό δε νομίζω να κάνω άλλο υπό τις ίδιες συνθήκες.
Από δημιουρικής άποψης, δεν είμαι σίγουρος οτι η μορφή του ντοκιμαντέρ θα με αφήνει 100% ικανοποιημένο για πάντα.
Μια ταινία για ρόκ μουσικούς θα ήταν ωραία.
Α, μόλις κάναμε μία.
Ποιά είναι η απόψή σας για την stoner/desert rock σκηνή στη Σουηδία εκτός από τους Truckfighters?
Για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι τόσο ενθουσιώδης με τη stoner rock σκηνή. Σαφώς ήμουν, διαφορετικά δε θα είχα κάνει αυτές τις δύο ταινίες, αλλά μου αρέσει να ακούω πολλά μουσικά είδη.
Επομένως σε καμμία περίπτωση δεν είμαι ειδικός στην stoner σκηνή της Σουηδίας ή το desert rock.
Υπάρχουν αλήθεια έρημοι στη Σουηδία;
110 λεπτά συνολικά, αρκετός χρόνος για μερικά καλά γέλια! Ποιά ήταν η πιό αστεία στιγμή αυτής της ταινίας;
Συγκεκριμένα είναι 84 λεπτά, έπρεπε να μειώσουμε το χρόνο γιατί ήταν πολύ μεγάλη και γεμάτη ασυναρτησίες. Κάτι που δεν ειναι απαραίτητα κακό βέβαια…
Αλλά σκεφτήκαμε οτι αν το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ περίεργο, η ταινία θα χάσει τη δύναμή της. Νομίζω οτι θα βρείτε αρκετά περίεργα στοιχεία στην ταινία. Τα περίεργα στοιχεία είναι πάντα καλά.
Ένα από τα αγαπημένα μου σημεία είναι όταν σπάει ο καρπός του παλιού ντράμερ.
Στην περιγραφή διαβάσαμε «Deadly serious, funny, tragic, beyond ordinary». Αστείο, σοβαρό…αλλά γιατί τραγικό;
Τραγικό στις λεπτομέρειες θα έλεγα, όχι με κάποιον καταστροφικό ή απειλητικό τρόπο.
Όταν άνθρωποι αποφασίζουν να περάσουν μαζί το χρόνο τους, ακόμα κι αν είναι πρωτίστως για την πλάκα τους και για να είναι μαζί ως μπάντα, τα πράγματα μπορεί να πάρουν δυσάρεστη τροπή μετά από λίγο- ακόμα περισσότερο όταν παράγοντες όπως προβήματα στον εξοπλισμό και έλλειψη ύπνου αρχίζουν να συμπεριλαμβάνονται.
Νομίζω οτι αυτή η ταινία είναι κατά βάση οι λεπτομέρειες. Κανένας δε δέχεται κλωτσιά στον καβάλο, και δεν υπάρχουν ούτε γκάφες ούτε πυροβολισμοί στα παρασκήνια.
Πώς ξεκινήσατε να ακούτε desert rock;
Νομίζω οτι ήμουν περίπου 15 όταν πρωτοάκουσα Kyuss. Όπως συνήθως συμβαίνει, ένας φίλος ξέρει κάποια μπάντα, αυτός ή αυτή διαβάζει κάτι σε ένα μουσικό περιοδικό…και υποθέτω οτι ξέρετε πώς πάει μετά.
Καταλήγεις να είσαι θαυμαστής και να ακούς τη μπάντα συνεχώς για όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Μετά καταλαβαίνεις οτι χρειάζεσαι κάτι καινούριο…
…και ξεκινάς να ακούς κάτι καινούριο.
Αλλά φυσικά πάντα θα σου αρέσουν οι μπάντες που σε συνόδεψαν κάποια περίοδο των νεανικών σου χρόνων.
Ποιές είναι οι προσδοκίες σας για την ταινία;
Πραγματικά δεν έχουμε ιδέα για το τί πρέπει να περιμένουμε.
Για μένα είναι η πρώτη μου ταινία 90 λεπτών, και επίσης η πρώτη ταινία που έχει κάποια αναγνώριση και προσοχή από τα μέσα.
Επομένως είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι με όλη αυτή τη διαδικασία, αν κι εγώ περισσότερο από τον Christian, γιατί είναι από τη φύση του αδύνατο να ενθουσιαστεί (έχει σκανδιναβική ψυχή!)
Μπορώ επίσης να φανταστώ οτι τα τρέιλερ που έχουμε ανεβάσει στο ίντερνετ κάνουν την ταινία να μοιάζει πολύ γρήγορη και ρόκ, δέιχνοντας πολλά αποσπάσματα από συναυλίες κ.ά…
Λοιπόν δεν είναι.
Είναι στην ουσία για τρείς χαρακτήρες και αυτά με τα οποία ασχολούνται (κάτι που συμπεριλαμβάνει και τη συμμετοχή σε συναυλίες φυσικά.)
Γι’αυτό δεν είμαι καν σίγουρος οτι θα αρέσει στους θαυμαστές της μπάντας, διότι δε θέλαμε να κάνουμε μια ταινία μόνο για το κοινό.
Ακόμα μία αβεβαιότητα είναι η αίσθηση του χιούμορ μας. Πιθανόν να μην το αντιληφθούν πολλοί.
Σε μερικούς θα αρέσει, σε μερικούς όχι, και μερικοί θα ενδιαφερθούν λίγο περισσότερο.
Τί θα θέλατε να μοιραστείτε με τους desert cruisers εκεί έξω;
Κρατήστε την έρημο καθαρή…