Ο θρυλικός βιρτουόζος κιθαρίστας, μέσα στον Απρίλιο, κυκλοφόρησε το 17ο album του “Shapeshifting”, φτάνοντας τα 34 χρόνια παρουσίας στην δισκογραφία. Μετά το “What Happens Next” που βγήκε το 2017, ο Satriani, στα 63 του πλέον, επιστρέφει για να εκπροσωπήσει την κιθαροκεντρική μουσική που βασίζεται στο shredding και στις hard rock φόρμες, με έναν δίσκο που ακούγεται μεν πολύ οικείος στα αυτιά των ανθρώπων που γνωρίζουν το ύφος του, αλλά γίνονται σίγουρα διακριτές και οι «φθορές» που έχουν δημιουργηθεί από τον χρόνο, τόσο στις εμπνεύσεις του ίδιου, όσο και στο μουσικό μόρφωμα καθαυτό.
Αν κάτι είναι άριστο σε αυτόν τον δίσκο, είναι η παραγωγή. Όλα ακούγονται κρυστάλλινα και είναι τόσο καλά τοποθετημένα, ώστε να αναδεικνύεται η κιθάρα, που πραγματικά δεν βρίσκεις ψεγάδι. Ας ακούγεται «πολυφορεμένη» και ξεπερασμένη μια τέτοια παραγωγή, είναι η καλύτερη μέθοδος για να ακουστεί αυτού του είδους η μουσική. Το παίξιμο του Satriani φυσικά και είναι αρτιότατο, παραμένει συντηρητικός, όσον αφορά τους πειραματισμούς του πάνω στο όργανο, αλλά τεχνικά δεν μπορούμε να βρούμε κάτι κακό.
Αφήνοντας όμως τα τεχνικά στην άκρη, ο δίσκος έχει πολλά τρωτά σημεία. Οι συνθετικές ιδέες φαίνονται ανέμπνευστες και σε συνδυασμό με την πλήρη σχεδόν ανυπαρξία δυναμικών σημείων, αναρωτιέσαι αν εσύ καταλαβαίνεις κάτι λάθος ή αν το album είναι όντως βαρετό. Το “Nineteen Eighty” είναι ένα όντως πολύ δυνατό κομμάτι και καλώς βγήκε ως το single του δίσκου, αλλά, με εξαίρεση κάποιους πειραματισμούς με τους reggae ρυθμούς στο “Here The Blue River” και σε σκόρπια σημεία με κάποιες ενορχηστρωτικές επιλογές, το “Shapeshifting” χαρακτηρίζεται από μια κουραστική μονοτονία.
Τέτοιοι δίσκοι καλό είναι, ακόμα και εν έτει 2020, να κυκλοφορούν. Κρατάνε ψηλά τον πήχη της ποιότητας γύρω από το «χιλιοβασανισμένο» όργανο που ονομάζεται ηλεκτρική κιθάρα. Το “Shapeshifting” ο μόνος ρόλος που παίζει καλά είναι εκείνος της υπενθύμισης, ότι υπάρχουν ακόμη τα ιερά τοτέμ του οργάνου και ότι κάθε κιθαρίστας πρέπει να μελετήσει σκληρά για να αποκτήσει τον όποιο σεβασμό από το ακροατήριο. Παρ’ όλα αυτά, η προσέγγιση του Satriani στην σύνθεση, μοιάζει πλέον να έχει κακογεράσει. Ένας δίσκος, 13 κομματιών, ο οποίος δεν έχει peaks που να σου τραβάνε την προσοχή, αν μη τι άλλο, χαρακτηρίζεται βαρετός. Ειδικά από τον Satriani, με δίσκους, όπως το “Surfing With An Alien” ή το “Extremist”, περιμένεις να υπάρχει, έστω ένα σημείο στον δίσκο, που θα σε κάνει να τον παραδεχτείς σαν παίχτη ή συνθέτη, ακόμη και στα 63 χρόνια. Δυστυχώς, το “Shapeshifting” αναδεικνύει περισσότερο τις αδυναμίες που επιφέρει ο χρόνος στο μυαλό του Satriani, παρά δίνει παραπάνω πόντους στο legendary status του.