Τούτη γης που την πατούμε είναι γεμάτη συνδυασμούς και πιθανότητες που κανένας μας δεν μπορεί να φανταστεί…
Σανδάλι με κάλτσα…
Πατατάκια ρίγανη με ζάχαρη άχνη…
Μωβ ζιβάγκο, πράσινη φούστα, μπεζ παλτό…
Κ*λος 38’’, μέση 29’’ και β*ζος ανύπαρκτος…
cowpunk, texas hillbilly rock/blues oriented…
Σταμάτα να το ξαναδιαβάζεις, αλήθεια σου λέω υπάρχει και από αυτό. Και το συναντάς στην μούρη αυτουνού:
*drum roll*
Joe Buck (Yourself)
Η μέρα που ο Jim Finkley από το Murray του Kentucky πάτησε αυτό εδώ τον κόσμο θα πρέπει να μείνει στην ιστορία (αν κανείς δεν ξέρει ποια ακριβώς είναι). Παίζοντας χρόνια μουσική, ασχολείται κυρίως με το κοντραμπάσο και την κιθάρα. Είναι ενεργός μουσικός από τις αρχές του 1990 όπου και έγινε γνωστός σαν κιθαρίστας των «Th’ Legendary Shack Shakers» (αν και στο album “Cockadoodledon’t” «έδωσε πόνο» παίζοντας για όλα τα κομμάτια drums,μπάσο, ΚΑΙ κιθάρα). Μπάσο βέβαια έπαιξε και στο «Damn Band» του Hank Williams III (country, hillbilly) , ενώ ήταν και μέλος των «Assjack» (punk/metal μπάντα του Hank Williams III).
Αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με το τι κάνει αυτός ο άνθρωπος σόλο. Δημιουργώντας το alter ego του «Joe Buck» είναι μία μπάντα από μόνος του. Τρεις βασικές κυκλοφορίες (με τις οποίες ασχολούμαστε παρακάτω) και φυσικά μερικά EP’s και ένα single One Man Banned EP (2006), Hillbilly Speedball EP (2007), Gory Gory Hallelujah EP (2008), Buck & Wheeler EP (2008)- (split single) Joe Buck & Flat Tires.).
Έχοντας μία φυσαρμόνικα, μία κιθάρα και την μπότα των drums κάνει εμφανίσεις που σημαδεύουν ζωές (δεν υπερβάλλω καθόλου).
Και θα ακούσεις γιατί το λέω αυτό.
//Devil is on his way-O Διάολος έρχεται και είναι και πανκιό με μοϊκάνα.//
(το προτείνω στα 360p για περισσότερη βρωμιά)
Σίγουρα το αριστούργημα του. Για μένα δηλαδή. Να ξεκινήσεις από την κιθάρα; Από το τύμπανό του; Από την υπέρτατη βραχνάδα στη φωνή; Από τον στίχο που λειτουργεί σαν κάλεσμα για μαζικές δολοφονίες; Όλα αυτά είναι ο ήχος του Joe Buck. Και το συγκεκριμένο κομμάτι είναι ένα μέρος του album που ακολουθεί στα ίδια βήματα.
Joe Buck Yourself- “MotherFucker” (2004)
Το λογοπαίγνιο είναι εμφανέστατο. Με αυτό τον τίτλο είναι σαν να μας λέει «Αυτό κάνω. Άμα γουστάρεις, γαμώ. Άμα δεν γουστάρεις, άντε ***μησου.» . Αλλά πώς να μην γουστάρεις; Να κρατήσεις τον ήχο της παραμορφωμένης κιθάρας γιατί θα τον ακούσεις ξανά… και ξανά. Τέλος, είμαι σίγουρη ότι πέρα από το παραπάνω άσμα θα βάλεις στο repeat και τα: “Muddy Water”, “I want revenge”, “Hillbilly Pride”.
Joe Buck Yourself-“Joe Buck Yourself” (2007)
Το ότι δεν τον νοιάζει και ιδιαίτερα για «απλά» πράγματα όπως τίτλοι album,το καταλαβαίνεις νομίζω. Δεύτερη κυκλοφορία που δεν απογοητεύει καθόλου παρόλο που τα περισσότερα κομμάτια είναι από τον πρώτο δίσκο του. Υπάρχει μια διαφορά στη ποιότητα ήχου στα προϋπάρχοντα κομμάτια(πάντα υπάρχει όμως και η πιθανότητα να μην ακούω και καλά και ουσιαστικά να το φαντασιώνομαι :P)-υπάρχουν όμως και τα καινούργια «διαμαντάκια».
//«Hillbilly Speedball», «Took Up With The Devil», «Born To Scare», «Intreatment All»//
«Born to scare»-“the other kids hated me, I was not like them”
http://www.youtube.com/watch?v=9e6-OzHMtIs
Joe Buck Yourself- “Piss and Vinegar” (2010)
Κάτουρο και ξύδι. Όχι δεν είναι έτσι ο δίσκος. Είναι καλός. Είναι βρωμιά από την καλή. Είναι Joe. Εδώ συνεργάστηκε με τον παραγωγό Jack Endino (βλέπε Nirvana). Είναι σίγουρα ένα βήμα ο συγκεκριμένος δίσκος. Τα φωνητικά είναι πιο καθαρά, η αγριάδα στους στίχους έχει μειωθεί (όχι πολύ μην φανταστείς) και επιπλέον υπάρχουν μερικές μικρές αλλαγές σε κομμάτια που έχουν ήδη βγει σε προηγούμενους δίσκους.
Γενικά μπορείς να πεις, ότι στο «Piss and Vinegar» ο ήχος και η μουσική του Joe είναι πιο καθαρά ορισμένος και τον αντιλαμβάνεσαι πιο ολοκληρωμένα. Αγαπημένα κομμάτια τα “Demon in my Head” και το “Drug Train”. Το πρώτο γιατί όπως και το «Devil is on his way” είναι δομημένο με ένα απλό και λιτό τρόπο αλλά παρόλα αυτά είναι απίστευτα ολοκληρωμένο. Και το “Drug Train” γιατί γνωρίζοντας το παρελθόν του με τα ναρκωτικά, νιώθεις ότι σου λέει την ιστορία του με τον πιο ειλικρινή τρόπο.
Ο Joe ιστορικά και στιχουργικά είναι γνήσιος hillbill-ας. Ηχητικά είναι punk (κυρίως). Η μουσική με ανεξέλεγκτη οργή και με βασικά θέματα την αυτό-αναφορικότητα, την αυτό-αποκύρηξη και μια κριτική ματιά πάνω στην κουλτούρα του Νότου που σαπίζει χρόνια τώρα είναι ο λόγος που θεωρώ τον Joe Buck άξιο της προσοχής σου. Και για να προλάβω τις κακολογίες περί «πόσο καλός μουσικός μπορεί να είναι αφού όλο τα ίδια βγάζει», παραθέτω την απάντησή του ιδίου:
«I have to have a really great representation of this stuff because I’m really proud of these songs. It’s just they didn’t get their due and it’s one of those things where it’s like I can’t move on until I get this-like I need to.» // «Πρέπει να παρουσιάζω την μουσική μου όσο καλύτερα γίνεται γιατί είμαι πραγματικά περήφανος για τα κομμάτια μου. Αισθάνομαι σαν να μην είχαν την προσοχή και το χρόνο που τους αρμόζει και αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να ξεπεράσω μέχρι να το πετύχω-το έχω ανάγκη να το κάνω.»
Και για μία πιο ολοκληρωμένη παρουσίαση να και ένα live show του:
http://www.youtube.com/playlist?list=PLED01937FC1945B2F
Και γιατί είμαι σε καλή διάθεση να και ένα channel αφιερωμένο στην πάρτυ του:
http://www.youtube.com/user/joebucktv
Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να βρεις την μουσική του πίστεψε με. Κάνε υπομονή όμως και θα ανταμειφθείς με αυτά που θα κατεβάσεις. Και αν τα βρεις τελείως δύσκολα και δεν μπορείς να τα βρεις πουθενά-μα πουθενά, επικοινώνησε μαζί μου.. κάτι θα κάνουμε! ;)