Ο ζωντανός θρύλος του folk – progressive rock κύριος Anderson μας έχει δώσει πολλούς λόγους για να κρατάμε μικρό καλάθι σχετικά με την καινούργια (20 χρόνια μετά την τελευταία) κυκλοφορία των Jethro Tull. Κατ’ αρχάς, χωρίς τη συμμετοχή του τεράστιου Martin Barre στην κιθάρα, το συγκρότημα είναι στην ουσία το προσωπικό σχήμα του Anderson με την εμπορική προσθήκη του θρυλικού ονόματος. Η μουσική παραγωγή δε, του εν λόγω σχήματος τις τελευταίες δεκαετίες, αν και πλούσια, δεν θα λέγαμε ότι έχει αφήσει πίσω κάτι αξιομνημόνευτο. Είναι επίσης πασιφανές από τις ζωντανές εμφανίσεις τους ότι ο υπερενεργητικός frontman δεν μπορεί πια να τραγουδήσει όπως παλιά.
Ήταν λοιπόν πολύ μεγάλη η έκπληξη της πρώτης ακρόασης του album καθώς πρόκειται για αξιολογότατη κυκλοφορία. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι περιέχει το καλύτερο υλικό που έχει δώσει το συγκρότημα από την εποχή του αριστουργηματικού Roots to Branches (1993). Μην περιμένετε φυσικά να ακούσετε τραγούδια που να θυμίζουν τα οργιαστικά prog 70’s. Παρόλα αυτά ο χαρακτηριστικός ήχος του φλάουτου σε συνδυασμό με τα ηλεκτρικά σόλο και τα μελιστάλαχτα ακουστικά όργανα δεν αφήνουν αμφιβολίες για το ποια μπάντα ακούς.
Έχουμε λοιπόν εδώ παπουδο-rock με ζωντάνια στο “Mrs. Tibbets” αλλά και blues φυσαρμόνικες στο “Jacob’s Tales”. Το ζουμί όμως είναι το υπέροχο “Mine Is the Mountain”, ένα κομμάτι που στέκεται επάξια δίπλα στο ένδοξο παρελθόν της μπάντας δείχνοντας ότι ο 74χρονος συνθέτης το έχει ακόμη. Ο Florian Opahle μπορεί να μην είναι Barre, όταν όμως αποφασίζει να δαγκώσει «επιμεταλλώνει» όμορφα συνθέσεις όπως το ομώνυμο αλλά και το “Barren Beth, Wild Desert John”. Το “Shoshana Sleeping” είναι απολαυστικά έξυπνο και το όμορφο “Sad City Sisters” φέρνει στο μυαλό την εποχή του “Heavy Horses”.
Ο πάνσοφος Ian Anderson ήταν και είναι εξαιρετικός στιχουργός. Καταφέρνει έτσι με μαεστρία να λάβει έμπνευση από βιβλικά αποσπάσματα για να σχολιάσει τα τεκταινόμενα στον κόσμο που ζούμε. Στο ταξίδι του αυτό συνεπικουρείται από την εξαίσια παραγωγή αλλά και τους ταλαντούχους μουσικούς που τον συνοδεύουν. Θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο κάποιος με ηλικία μικρότερη των 40 να ασχοληθεί με αυτό το άλμπουμ, αν όμως έχετε αγαπήσει το έργο του τρελού βάρδου μέσα από τα χρόνια δεν υπάρχει περίπτωση να μην το ευχαριστηθείτε.