Άλλη μια φορά ο δρόμος με οδήγησε στο six d.o.g.s, το όποιο φιλοξένησε ένα ταιριαστό line up συνδυάζοντας blues επιρροές και folk στοιχεία τα όποια θα εκμεταλλεύονταν όσο το δυνατόν περισσότερο για να μας χαρίσουν γενναιόδωρες δόσεις.
Ανταπόκριση: Έφη Καραμουσαλη / Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης (περισσότερες εδώ)
Η ευθύνη της προθέρμανσης του κοινού άνηκε στον Μάνο Αγγελάκη. Κατά τις δέκα παρά εμφανίστηκε στο stage όπου τον πλαισίωσε μια εξαιρετική επιλογή μουσικών και φυσικά μια παλιά γνώριμη φυσιογνωμία, ένα αερικό όπως είχα χαρακτηρίσει κάποτε, η Μαρία Σαχπασιδη από τους Foam η όποια χάρισε για μια ακόμη φορά μια άρτια στο σύνολο performance με κύριο όπλο την ατμοσφαιρική ενέργεια που “εξαπέλυε” μέσω των πλήκτρων της. Πανέμορφες μουσικές μελωδίες ικανές να συνεπάρουν και τον πιο διστακτικό ακροατή. Ο Μάνος Αγγελάκης επέλεξε να ντύσει το set του κυρίως με υλικό από το τελευταίο του LP “The Circle of Influence” το όποιο κυκλοφόρησε τον περασμένο Νοέμβρη. Βελούδινα και αισθαντικά φωνητικά από όλες τις απόψεις τα όποια αναδείκνυε με έναν ουσιαστικό τρόπο προσέγγισης.
Κομμάτια που ξεχώρισα ήταν το “Lie To My Face”, “Somebody” και “Time” με τα ψυχεδελικά vibes να κυριαρχούν, καθώς με τη αισθητά αριστοτεχνική του μορφή μας παρουσίασε μια πληθώρα δυναμικών μουσικών περιπτύξεων. Ευγενική φυσιογνωμία με άρτια φωνητικά και δεξιοτεχνική χρήση της κιθάρας του η όποια σε συνδυασμό με το «δίδυμο» μπάσο/τύμπανα ολοκλήρωσαν ένα εξελιγμένο project. Η εμφάνιση του δεν είναι πολύ γρήγορη ούτε πολύ αργή, αλλά ηχητικά ισχυρή με τα φωνητικά του “Lab Rat” που στίζουν κάθε σημείο. Στηρίχτηκε σε blues βάσεις, τις οποίες δεν δίστασε να εξελίξει και να προσαρμόσει στα μετρά του, παρουσιάζοντας μας προσωπικό του υλικό, ένα υλικό ολοφάνερα μελετημένο και αριστουργηματικά δομημένο. Αποτέλεσε σίγουρα την πιο ενδιαφέρουσα performance της βραδιάς, με την μεγαλοπρέπεια να διακατέχει όχι μόνο την αύρα αλλά και τον τρόπο που χειρίστηκε κάθε δευτερόλεπτο on stage. Αποτελεί έναν καλλιτέχνη ο όποιος εάν εξακολουθήσει να καλλιεργεί την μουσική επιρροή που επέλεξε να εστιάσει τότε σίγουρα θα δούμε στο μέλλον σπουδαία πράγματα από τον ίδιο.
Την σκυτάλη πηρέ o Jef Maarawi στις 22:52 ακριβώς. Ένας καλλιτέχνης ο όποιος έφερε αέρα Βραζιλίας, επέλεξε να εστιάσει σε διαφορετικά πράγματα μη αντιπροσωπευτικά, on stage,γεγονός που με δυσαρέστησε σε μεγάλο βαθμό. Σχόλια του κοινού τύπου “είσαι το καλύτερο live κλπ” τα θεωρώ όχι μόνο υπερβολικά αλλά και υποτιμητικά προς τους καλλιτέχνες που προηγήθηκαν, ένιωσα να παρακολουθώ ένα soundcheck και όχι μια ολοκληρωμένη performance. Σίγουρα υπήρξαν τεχνικά λάθη στα όποια δεν έφερε καμία ευθύνη. Ωστόσο δεν μπορώ να πω το ίδιο και στην αντιμετώπιση αυτών. Ήταν η συχνή αθυροστομία και φλυαρία on stage που μου δημιούργησαν ανασφαλή συναισθήματα γι αυτό το live αλλά δεν μπορώ να αμφισβητήσω πως μέσα από τα κομμάτια του πρόβαλλε την εντυπωσιακή έκταση των φωνητικών του δυνατοτήτων. Στη συνέχεια εφόσον “λύθηκαν” μικροπροβλήματα τύπου να αντικατασταθεί μια σπασμένη χορδή (παρεμπίπτοντος έχω υπάρξει παρούσα σε συναυλία όπου σπάει χορδή κιθάρας και την αντικαταστούν επί τόπου, καταφέρνοντας να μη γίνει αντιληπτό ένα τόσο ασήμαντο και συχνό τεχνικό πρόβλημα) παρακολουθήσαμε μια σειρά κομματιών όπου ο Jef Maarawi δημιούργησε μια πιο country/folk αίσθηση, τολμώντας φυσικά να μετουσιώσει την αποτυχημένη έναρξη του σε μια πιο “old school romance” ατμόσφαιρα προς το τέλος.
Ένα σκηνικό όπου ξαφνικά ανθρώπινες ψυχές ενώνονται χορεύοντας blues, θυμίζοντας παλιά κατασκηνωτικά βράδια ή καλύτερα χοροεσπερίδες λυκείου. Ίσως το πιο ενδιαφέρον μέρος του live. Ο Jef Maarawi σίγουρα ανήκει σε εκείνους τους καλλιτέχνες που τους διακατέχει το δημιουργικό πνεύμα αλλά και η ικανότητα να παράγει στο κοινό ποικίλα συναισθήματα όπως αυτό το απαράδεκτα όμορφο της νοσταλγίας. Είναι ένας μουσικός με έντονη χαρακτηριστική παρουσία αλλά και επιρροή στο κοινό ωστόσο κάνεις δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως η ενέργεια που μπορεί να μεταδώσει μια πιο αμήχανη/δυσάρεστη συμπεριφορά είναι ο λόγος να αντιστρέψει την ροη και εξέλιξη των πραγμάτων και στην προκειμένη περίπτωση ενός live.
Συμπερασματικά ο Jef Maarawi και ο Μάνος Αγγελάκης αποτελούν οντότητες με πολλές δυνατότητες καθώς έχουν όλα τα φόντα να συνυπάρξουν ξανά δημιουργώντας ένα εξαιρετικό live.