Ένα τεράστιο όνομα του metal χώρου αποφασίζει να κυκλοφορήσει solo δίσκο φέτος εκτός από τον δίσκο που θα κυκλοφορήσουν και οι Dream Theater μέσα στη χρονιά. Λόγος για συγκρίσεις μεταξύ του προσωπικού του σχήματος και της μπάντας από την οποία τον γνωρίζουν οι περισσότεροι, δεν υπάρχει. Μετά και το εκπληκτικό “Static Impulse” του 2010 αλλά και το πολύ καλό “A Dramatic Turn Of Events” οι φίλοι του James LaBrie αλλά και των Dream Theater ελπίζουμε να κάνει το 4/4 φέτος. Σίγουρα, η παρουσία του στους Dream Theater τον κάνει να φαίνεται λίγος μπροστά στα θηρία-μουσικούς που έχει αυτή το συγκρότημα. Το “Impermanent Resonance” έρχεται για να σφραγίσει την άποψη ότι ο James LaBrie είναι και αυτός ένας εξαιρετικός συνθέτης, σε ένα άλλο επίπεδο βέβαια.
Η pop γεύση που μας είχε δώσει το “Back On The Ground”, το οποίο είχε δοθεί στη δημοσιότητα πριν λίγο καιρό σίγουρα παραμένει μετά την πρώτη – δεύτερη ακρόαση του album. Τα growl back vocals του επί χρόνια συνεργάτη του Matt Guilory αλλά και του γνωστού από τους Soilwork Peter Wildoer, είναι αυτά που δίνουν την πρέπουσα αγριάδα στο album αλλά και οι επιθετικές συνθέσεις με τα drums και τα πλήκτρα να δίνουν την απαιτούμενη φρεσκάδα στο album. To album χαρακτηρίζεται, στο σύνολό του, από την αντίθεση δύο ζευγαριών που κάνουν την εμφάνισή τους σε όλα τα τραγούδια. Το ένα ζευγάρι είναι η μελωδική, χωρίς τα υπερβολικά high pitched σημεία, φωνή του LaBrie με την pop αισθητική των πλήκτρων και από την άλλη το τρίπτυχο drums-κιθάρες-growls. Το ένα ζευγάρι δεν υπερκαλύπτει το άλλο και περισσότερο το δεύτερο δίνει επιθετικότητα στο σύνολο παρά το πρώτο κάνει πιο light αυτό που ακούμε.
Αν θέλουμε να κάνουμε τις συγκρίσεις που όλοι θέλουμε να αποφύγουμε, σε σημεία το “Impermanent Resonance” ξεπερνάει σε επιθετικότητα albums των Dream Theater όπως το “Train Of Thought” αλλά η απλότητα των συνθέσεών του σε σχέση με τις πολυσχιδείς δημιουργίες των DT, κάνει τις συγκρίσεις στο μυαλό του ακροατή, άτοπες. Αυτό που ακούμε εδώ, είναι κάτι τελείως διαφορετικό, ευτυχώς. Τα “Agony” και “Undertow” ανοίγουν επιθετικά το album και θα πρέπει να περάσουν αρκετά όμορφα, μελωδικά στιγμιότυπα όπως τα “Back On The Ground”, “I Got You”, “Holding On” και “Lost In The Fire” για να φτάσουμε στο “Letting Go” που αποτελεί για εμένα ένα πολύ καλό δείγμα του τι θα ακούσεις στο σύνολο του δίσκου αν και το άκαιρο guitar solo χαλάει λίγο το αποτέλεσμα, στο εν λόγω τραγούδι. Το γλυκανάλατο “Say You’re Still Mine”, το λυτρωτικό “Amnesia” αλλά και το σε-παίρνω-από-τα-μαλλιά “I Will Not Break” ολοκληρώνουν μία πολύ καλή δουλειά.
Ένας LaBrie που αποφεύγει τις υπερβολές για τις οποίες τον μισεί η μουσάτη συνομοταξία, ένας άξιος συμπαραστάτης του βλέπε Matt Guilory και ένα ικανότατο συγκρότημα που τους πλαισιώνει, δημιουργούν ένα album υπεράνω προσδοκιών στην πλειοψηφία των τραγουδιών του και τουλάχιστον αξιοπρεπές στις πιο αδύναμες στιγμές του. Ευχάριστο άκουσμα που δεν το βαριέσαι, αν μη τι άλλο.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Ένας LaBrie που επιτέλους γίνεται μελωδικός και αποφεύγει τις κορώνες, “Agony”, “Back To The Ground”, “I Got You”
The Bad: Αν έχεις μία συμπάθεια ή έστω είσαι ουδέτερος προς τον άνθρωπο δε θα τα βρεις εύκολα, αν όχι, είναι βούτυρο στο ψωμί σου…
Βαθμολογία: 4 / 5
[/stextbox]