Περίπου ενάμιση χρόνο πριν, γράφοντας την κριτική για την τελευταία δουλειά των Jakob και βλέποντας πως στην περιοδεία τους δεν υπήρχε κάποια στάση στη χώρα μας είχα γράψει χαρακτηριστικά “Δεν πειράζει, την επόμενη φορά”. Ε, η επόμενη φορά ήρθε το Σάββατο το βράδυ στο Texas Rock Club.
Aνταπόκριση: Γιώργος Τζώρτζης / Φωτογραφίες: Έλενα Πατσουράκου (περισσότερες εδώ)
Την βραδιά άνοιξαν οι Mock The Mankind. Doom ανάμεικτο με post και sludge. Μελαγχολικές μελωδίες, riffs βαριά και ασήκωτα ήταν ικανά να απλώσουν το απόλυτο σκοτάδι στο χώρο. Η μπάντα δεν παίζει κάτι το φοβερό το οποίο δεν έχεις ξανακούσει, αλλά είναι τόσο καλοδουλεμένο και δεμένο που αποκλείεται να μην σου τραβήξει το ενδιαφέρον. Ακούσαμε κομμάτια μέσα από το “Ruination” το οποίο είναι αρκετά αξιόλογο και κάπως έτσι θα περνάγαμε στο δεύτερο support group.
Το τρίο των Their Methlab ανεβαίνει στη σκηνή και ένα ταξίδι στο post rock ξεκινάει. Καλοπροβαρισμένοι με καλές ιδέες, κιθάρες που έκαναν περάσματα από το post, την ψυχεδέλεια και ίσως και τον ακόμα πιο σκληρό ήχο κατάφεραν να ξεσηκώσουν το κοινό που βρέθηκε στο Texas. Ωραία μετρήματα και κοψίματα ήταν αυτά που έδωσαν κάτι το διαφορετικό και προσωπικά μου θύμισαν κάποιες στιγμές των 65 Days Of Static.
Γύρω στις 23.00 ήταν η σειρά των Jakob. Οι εκπληκτικές τους συνθέσεις μας πήραν τα μυαλά από τα πρώτα λεπτά. Χτίσανε τις μελωδίες τους με περίσσια μαεστρία και τα ξεσπάσματα τους σου τινάζανε την καρδιά στον τοίχο. Το delay έδινε πραγματική μάχη με τις έντονες στιγμές ενώ τα τύμπανα του drummer τους ήταν για σεμινάριο. Τα γεμίσματα που έκανε πραγματικά δεν υπήρχαν. Οι ήχοι του “Malachite” και του “Magna Carta” που τόσο καιρό περίμενα να τα ακούσω παιγμένα live πραγματικά δικαίωσαν για άλλη μια φορά την αγάπη μου στην συγκεκριμένη μπάντα. Ένα power trio που ακούγεται σαν ολοκληρωμένη ορχήστρα και με απλές μελωδίες είναι ικανό να σε κάνει να ταξιδέψει για αμέτρητες ώρες.
Ένα πολύ όμορφο live με πολύ καλό ήχο που γέμισε τις μπαταρίες μας για πολύ καιρό. Εις το επανιδείν.