Μόλις τρεις μήνες μετά την κυκλοφορία του Fear Of The Dawn, o Jack White κυκλοφόρησε το Entering Heaven Alive. Μια εύλογη απορία είναι γιατί να μην κυκλοφορήσει ένα διπλό album αντί να κάνει δύο κυκλοφορίες μέσα σε τρεις μήνες. Η απάντηση που έδωσε ο Jack White είναι ότι δεν έχουμε να κάνουμε με κομμάτια που δεν χώρεσαν σε ένα album και αποφάσισε να τα κυκλοφορήσει, αλλά το Fear Of The Dawn και το Entering Heaven Alive είναι κάτι σαν το Yin και το Yang. Αποτελούν δύο διαφορετικές καλλιτεχνικές εκφράσεις οι οποίες όμως συμπληρώνουν η μία την άλλη. Για αυτόν τον λόγο ο Jack White ήθελε να έχουν μια απόσταση αλλά όχι πολύ μεγάλη. Να πάρει το κάθε album τον χρόνο του αλλά και να μπορέσει να νιώσει και την καλλιτεχνική ταύτιση ο ακροατής.
Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, πλέον δεν μπορώ να προσδιορίσω τον Jack White ως μουσικό, αλλά ως μία καλλιτεχνική περσόνα που η μουσική είναι ένα από τα πεδία έκφρασής του. Όσοι έχουν μείνει στον riff-lord Jack White των White Stripes, καλό είναι να συνειδητοποιήσουν ότι έχει φύγει χιλιόμετρα μακριά από τον συγκεκριμένο ήχο και ύφος, οπότε η κριτική τους σε οποιοδήποτε πόνημά του δεν μπορεί να βασίζεται σε εκείνη την εποχή. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που όταν συναντήθηκε με τον Jimmy Page και τον Edge στο “It Μight Get Loud” έκανε σαν μικρό παιδί όταν έδειχνε την σπασμένη κιθάρα που για αυτόν έβγαζε φοβερό ήχο.
Το Entering Heaven Alive έχει μια ακουστική jazz αισθητική. Την παραγωγή επιμελήθηκε ο ίδιος ο Jack White και δεν έκανε καμία επεξεργασία στα ακουστικά όργανα. Ηχογραφήθηκαν «στεγνά» και η παραγωγή φροντίζει να αναδεικνύει την ησυχία που μπορεί να επικρατεί σε μια παρέα που παίζει μουσική. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Jack White επιλέγει να κάνει μια αποκλειστικά ακουστική κυκλοφορία, αλλά είναι η πρώτη φορά που επιλέγει τέτοιου είδους παραγωγή.
Δεν θεωρώ ότι είναι μια αξιόλογη κυκλοφορία του Jack White αν το δω καθαρά μουσικά, γιατί το εξώφυλλο, οι στίχοι και όλο το promotion του δίσκου, του έδωσαν ένα συναισθηματικό βάρος το οποίο δεν είναι εμφανές στο τελικό αποτέλεσμα. Εκτιμώ όμως την συνέπεια του Jack White στο γεγονός ότι ποτέ δεν επηρεάστηκε από τι ήθελαν οι fans ή οι δισκογραφικές και για αυτό τελικά έχουμε φτάσει σήμερα να μιλάμε για έναν καλλιτέχνη τόσο μεγάλου βεληνεκούς.