Μια από τις πολλά υποσχόμενες όσο και πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες τις χρονιές έπεσε στα χέρια και κατέλαβε τα αυτιά μου τις προηγούμενες μέρες.Μιλάμε πάντα για την δισκογραφική επιστροφή του κ.Jack White με το “Boarding House Reach”.Τρίτο solo album και τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά το εξαιρετικό “Lazaretto” επιστρέφει να δείξει πάλι το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η εναλλακτική rock σκηνή αν θέλει να επιβιώσει σαν είδος, διαχωρίζοντας πάντα την τεράστια άνοδο της νεοψυχεδέλειας τα τελευταία χρόνια αλλά και τον κορεσμό που έχει εμφανιστεί και εκεί σιγά σιγά.
Ας μπούμε σιγά σιγά στο διαστημόπλοιο που ακούει στο όνομα “Boarding House Reach”.Ένα διαστημόπλοιο που έχει ψυχή.Οι ηχογραφήσεις έγιναν μεταξύ Third Man Studios (που αλλού), Νέας Υόρκης(Sear Sound) και Los Angeles(Capitol Studios), με τον ίδιο τον Jack να παίζει όλα τα όργανα που θα ακούσεις να έχει συνθέσει τα κομμάτια, να κάνει τα φωνητικά και φυσικά πάντα υπεύθυνος για την συνήθης ογκώδη παραγωγή.Για άλλη μια φορά οι guest συμμετοχές ξεπερνούν τις 25 ,με την λίστα να φαντάζει ατελείωτη και με ονόματα από όλα τα μήκη και τα πλάτη της μουσικής που αγαπάμε, από την Carla Azar μέχρι τον C. W. Stoneking.
Το σύνθημα δίνεται με το “Connected By Love” και την retro synth αισθητική του να συνοδεύεται από το πιάνο και την φωνή του Jack να μας δείχνει πως είμαστε συνδεδεμένοι για τα καλά.”Why does a dog needs to be walked…” μας διδάσκει στην συνέχεια μέσα από μια Floyd-ική ατμόσφαιρα και μια δυνατή blues μπασογραμμή να κάνει πάσα στο “Corporation” και σε συνδυασμό gospel και αφρικάνικης ψυχεδέλειας. Τσιγγάνικο βιολί western πιανάκι και η φωνή του λατρεμένου C.W.Stoneking να εξιστορεί για να δώσει πάσα στο “Hypermisophoniac” μια σύνθεση στα όρια της σχιζοφρένειας. Κοντεύοντας στα μισά έρχεται η δίκαση του “Ice Station Zebra” να σε αποτελειώσει με τα jazz περάσματα στο τέλος.”Over and Over and Over” για το hit του δίσκου(ναι, χρειάζονται και αυτά) με το μονοκόμματο riff και τις ιαχές του Jack να ανακατέυονται σε οπερετικά backing vocals.”Everything You’ve Ever Learned” για να δούμε τι έμαθες μέχρι τώρα με το δεύτερο μισό να είναι ίσως από τις αγαπημένες μου στιγμές στο δίσκο με τα κρουστά του Bobby Allende να κλέβουν την παράσταση μετά το διαστημικό intro.Στη θέση νούμερο 9 το “Respect Commander” βάζει το μυαλό σου στο μπλέντερ με την μόλις 2 λεπτών μπαλάντα με την ρομποτική φωνή “Ezmerelda Steals the Show” να φαντάζει σαν διαλειμματάκι πριν τα τελικά χτυπήματα. Στο “Get In The Shaft” νομίζεις ότι ακούς σίγουρα κάτι από την τελευταία δουλειά του Moby με μια υπερβολική δόση ψυχασθενικής pop.Ένα βήμα πριν το τέλος “What’s done is done” με το Hammond Organ του Anthony “Brew” Brewster να μας επιστρέφει στη γη για να απολαύσεις το κλείσιμο με το “Humoresque”.
Μπορούμε να μιλήσουμε λοιπόν με βεβαιότητα ότι οι εποχές του minimal στακάτου – groove garage ήχου έχουν δώσει την σκυτάλη στην νέα εποχή του πειραματισμού να είναι στην πρώτη γραμμή χωρίς να ξεχνάει βέβαια τις ρίζες του.Ίσως μιλάμε για μια από τις ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες της χρονιάς που θα αργήσει να εκτιμηθεί η αξία της και το τι μπορεί να προσφέρει στην σωτηρία μιας μουσικής γενιάς που δείχνει να ξεθωριάζει σιγά σιγά.