13 Αυγούστου 2010: Η Σιδηρά Παρθένος επιστρέφει δισκογραφικά με το μέτριο “The Final Frontier”.
4 Σεπτεμβρίου 2015: Πέντε χρόνια αργότερα το μεγαθήριο που ακούει στο όνομα Iron Maiden κυκλοφορεί το “The Book of Souls”.
Μέσα σε αυτό το διάστημα μεσολάβησαν παγκόσμιες περιοδείες, live cd/dvd κυκλοφορίες, αλλά το κυριότερο και πιο κρίσιμο ήταν η μάχη του Bruce Dickinson με τον καρκίνο. Τον Σεπτέμβριο του 2014 λοιπόν οι θρυλικοί Βρετανοί μπαίνουν στα Guillaume Tell Studios του Παρισιού, εκεί που γεννήθηκε και το “Brave New World” στο μακρινό πλέον 2000, για να ηχογραφήσουν τον υπ’αριθμόν 16 studio δίσκο τους. Οι Iron Maiden συνέθεσαν 11 νέα κομμάτια ή αλλιώς 92:11 λεπτά μουσικής.
Κάπου εδώ θεωρώ αναγκαίο να επισημάνω πως η παρούσα κριτική, είναι καθαρά η προσωπική άποψη του συντάκτη. Στα του δίσκου και πάλι.
Εναρκτήριο κομμάτι του “The Book of Souls” αποτελεί το “If Eternity Should Fail”, το οποίο είναι εξ ολοκλήρου του Dickinson. Mid-tempo ρυθμός, πάνω σε κλασσικές metal βάσεις, με τις σήμα κατατεθέν μπασογραμμές του Harris και ένα μεγαλοπρεπές – κολλητικό ρεφρέν. Ζόρικο άνοιγμα στις κιθάρες και όμορφα εναρμονισμένα μέρη. Θα μπορούσα να το φανταστώ άνετα σε κάποια καθαρά προσωπική δουλειά του Dickinson. Δυναμικό ξεκίνημα αλλά δεν θέλω να πάρουν τα μυαλά μου αέρα. Το “Speed of Light” από την άλλη μάλλον συνεχίζει την παράδοση που θέλει τους Βρετανούς να μας δίνουν ως single τις λιγότερο δυνατές στιγμές τους. Πιο γκαζιάρικο κομμάτι και το rhythm section με Harris και McBrain άρτια δεμένο. Αέρας βγαλμένος από τα 80’s (όπως και το video clip άλλωστε) με συμπαθητικό ρεφρέν αλλά μέτριο συνθετικά.
Για να περάσουμε στο “The Great Unknown”, το πρώτο κομμάτι του δίσκου που έχει την υπογραφή του “Αρχηγού”. Μπάσα στην εισαγωγή και καθαρές κιθάρες, με τον Dickinson να είναι ακόμη ήρεμος. Εδώ θα συναντήσουμε τους Maiden των δύο τελευταίων δίσκων, καθώς το κομμάτι ακροβατεί ανάμεσα σε “A Matter Of Life And Death” και στο καλό μέρος του “The Final Frontier”. Σταδιακά αυξανόμενοι ρυθμοί και τα πρώτα solos ξεπετάγονται στο 3:00. Οι φωνές συνεχώς “πάνω – κάτω” με τον Κύριο που τις βγάζει ευδιάθετο. “Σβήσιμο” με καθαρές ιδανικά. “The Red and the Black” και φλαμένγκο μπάσο για εισαγωγή. Δυναμικό κομμάτι, με τον καλπασμό του, με τα όλα του. Όμορφα κιθαριστικά γεμίσματα τα οποία συνοδεύουν άψογα τα φωνητικά καθ’ όλη την διάρκεια του κομματιού (έχουμε και τα ωωω-ωωω-ωωω). Τα synth-ια προσθέτουν μια επιπλέον ατμόσφαιρα, και τα solos είναι σε υψηλά επίπεδα. Τα ιντερλούδια είναι εκεί που πρέπει την στιγμή που πρέπει. Και το φλαμένγκο ξεπετάγεται για το κλείσιμο του πρώτου μεγάλου κομματιού του album.
Πίσω στα 80’s και πάλι με το “When the River Runs Deep” με ξέσπασμα της μπάντας στην αρχή και με ένα mid-tempo ρεφρέν με τις διφωνίες να χρωματίζουν όπως πρέπει το κομμάτι. Τα γρήγορα σημεία είναι το λιγότερο μάγκικα. Το ομώνυμο έμελλε να είναι το τελευταίο του πρώτου cd και ταυτόχρονα το πικ του. Το “The Book of Souls” είναι το δυνατότερο κομμάτι του πρώτου μέρους και φέρει την υπογραφή των Gers και Harris. Με άρωμα “Brave New World” (βλ. κάτι από “Dream Of Mirrors”), άρτια ενορχήστρωση, ο McBrain τρομερός στα τύμπανα, οι φωνητικές γραμμές εξαίρετες και οι μελωδίες σου μένουν στο μυαλό από την πρώτη ακρόαση. Το ξέσπασμα κοντά στο 6:00, με τους up-tempo σκοπούς, και οι πορεία μέχρι το κλείσιμο μαεστρικό.
Το δεύτερο μέρος της κυκλοφορίας ανοίγει με το “Death or Glory”. Ζωηρά – groov-ατα μπασοκίθαρα, με κάτι από “Piece of Mind”. Και σίγουρα η απόδοση του Dickinson δεν μαρτυρά την κατάστασή του. Δυνατό κομμάτι, ιδανική έναρξη.Η μελωδία του “Shadows of the Valley” ίσως είναι το “Wasted Years” αλλά ποιόν χάλασε; Στοιχεία προφανώς από την περίοδο του “Somewhere in Time” σε όλο το κομμάτι. Μεσαίες ταχύτητες και όμορφο ξεδίπλωμα στις κιθάρες που οδηγούν σε solos και εναρμονισμένες μελωδίες. Για να περάσουμε στο “Tears of the Clown” το κομμάτι φόρο τιμής των Βρετανών προς τον ηθοποιό Robin Williams. Από τα δυνατά χαρτιά του “The Book of Souls”. Ωραία riffs και ρεφρέν, κοντά στην “A Matter of Life and Death” εποχή.
Και στα καπάκια το μπαλαντοειδές και blues αισθητικής “The Man of Sorrows”. Μια ταχύτητα κάτω από τις υπόλοιπες συνθέσεις, παρ’ όλα αυτά αν το ψάξεις καλά θα βρεις τα στοιχεία που σου αρέσουν.
Και κάπου εδώ φτάνουμε στο τέλος. Ο δίσκος κλείνει όπως άρχισε. Με μια σύνθεση – ποίημα του Bruce Dickinson. Από τα πιο άνετα 18 λεπτά της ζωής μου. Το “Empire of the Clouds” είναι κατά την γνώμη μου το highlight του “The Book of Souls”. Πιάνο, βιολιά, τσέλα δημιουργούν μια λυρική ατμόσφαιρα στην εισαγωγή του κομματιού. Ο Dickinson με σταθερή φωνή οδηγεί και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τον ακολουθήσεις. Όμορφες μελωδίες και σταδιακή κορύφωση με κιθάρες στο 7:00. Τι έχουμε πλέον; Σολίδια, γρήγορους ρυθμούς και χαμό. Το όλο συναίσθημα που βγάζει το “Empire of the Clouds”, είναι απλά τρομακτικό. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει ιδανικότερος επίλογος για το “The Book of Souls”.
Σύνοψις; Το “The Book of Souls” ίσως να είναι ο καλύτερος Iron Maiden δίσκος της reunion εποχής. Και αν αυτός τελικά αποδειχθεί και ως κύκνειον άσμα, σίγουρα είναι ο καταλληλότερος τρόπος για να κλείσει μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ καριέρα.