Τα 17 studio albums του Αγίου Δισκοπότηρου του heavy metal, των Iron Maiden, τοποθετημένα σε προσωπική αξιολογική σειρά από τον Άρη Ζαρκαδάκη.
17) Virtual XI (1998): Δύσκολες εποχές τα 90’s για τους Iron Maiden. Για το heavy metal γενικότερα. Δεύτερη προσπάθεια με τον φιλότιμο αλλά ανεπαρκή Blaze Bayley, έλλειψη έμπνευσης, απαράδεκτο εξώφυλλο, όλα λάθος. Ούτε το έπος The Clansman δεν το σώζει από την τελευταία θέση. Και ας μη σχολιάσω καλύτερα το Angel & the Gambler…
16) The X Factor (1995): Έχουν περάσει δύο χρόνια από την αποχώρηση του Bruce Dickinson, και κάποιος Blaze Bayley επιλέγεται για να ‘μπει στα παπούτσια’ του. Προσπαθεί ο ταλαίπωρος αλλά η διαφορά είναι χαώδης. Πρόσθεσε σε αυτό ένα τεράστιο σε διάρκεια album, με κάτω του μετρίου παραγωγή και γενικά μέτρια κομμάτια με εξαίρεση το 11-λεπτο opener Sign of the Cross αλλά και γενικά το σκοτεινό feeling του album. Κακό.
15) The Final Frontier (2010): Λίγο η δήλωση του Steve Harris πως οι Iron Maiden έχουν στόχο τα 15 studio albums, λίγο ο τίτλος, πολλοί υπέθεσαν πως αυτό θα είναι το τελευταίο album της μπάντας. Πιστοί στη λογική των μεγάλων σε διάρκεια κομματιών σε αυτό το κομμάτι της καριέρας τους, έτσι κι εδώ έχουμε ένα μεγάλο σε διάρκεια album που πραγματικά το νιώθεις μεγάλο και κάπου το χάνει. Καλές συνθέσεις σε γενικές γραμμές, τίποτα το ιδιαίτερο η μεγάλη εικόνα.
14) A Matter of Life and Death (2006): Το τρίτο τους album στο 21ο αιώνα καθώς και το τρίτο μετά την επιστροφή των Bruce Dickinson και Adrian Smith, ήταν αυτό που καθιέρωσε στην πράξη την επιθυμία της μπάντας να πάει σε πιο μακρόσκελείς και -ας πούμε- πιο πολύπλοκες συνθέσεις. Πέρα από το φουριόζικο opener Different World, οι ρυθμοί είναι πιο πεσμένοι. Ο μουσικός τύπος το υποδέχτηκε με διθυράμβους. Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί. Not bad, not good.
13) Dance of Death (2003): Αν εξαιρέσεις το απαράδεκτο εξώφυλλο και την ατυχία να είναι ο διάδοχος του Brave New World, έχουμε ένα από τα πραγματικά καλά albums της δεύτερης Dickinson περιόδου της μπάντας. Rainmaker, No More Lies, Montsegur, Paschendale είναι κομμάτια που άνετα θα στεκόντουσαν και σε πρώιμα albums των Iron Maiden.
12) Fear of the Dark (1992): To κύκνειο άσμα του Βρασίδα μέχρι την επιστροφή του. Ξέρω, ξέρω έχετε αρχίσει και τρώγεστε. Ποιος είναι αυτός μ@λακας, ο άσχετος που τα γράφει αυτά. Δεν υπάρχει correlation ανάμεσα στο πόσο καλό είναι ένα album με το γεγονός ότι το ακούσατε μεγαλώνοντας. Μισός δίσκος με αδιάφορα και fillers αλλά…Fear of the Dark που το έχει ακούσει και η γιαγιά σας, Afraid to Shoot Strangers, Childhood’s End (το λατρεύω πραγματικά αυτό το κομμάτι), Be Quick or be Dead, Wasting Love αναπτήρες από μαυρο-κολαν-τακούνες τύπισσες τύπου Ριβέντζ οφ ροκ, και τα απίστευτα feel good Judas Be My Guide και From Here to Eternity είναι υπεραρκετά…
11) No Prayer for the Dying (1990): Έλα ρε μ@λακες δεν είναι τόσο κακό. Χαζεύω λίστες και οι πιο πολλοί το τοποθετούν μόνο πάνω από τα δύο με τον Blaze Bayley. Όχι δεν είναι τόσο κακό. ΟΚ δε μπορεί να κυκλοφορείς αυτό μετά το Seventh Son. Είπε ο Harris πάμε για back to basics, και αυτό ήταν. Εδώ έχουμε το πρώτο χρονολογικά album των Iron Maiden που το λες και μετριότητα. Πάντα όμως ένα Holy Smoke το θες σε ένα πεταμένο μεταλόμπαρο αντί για τα ίδια και τα ίδια. Ή ένα Public Enema Number One.
10) Senjutsu (2021): Το τελευταίο πόνημα της Σιδηράς Παρθένου. Θα ομολογήσω ότι όταν κυκλοφόρησε πατούσα skip στα 30 δευτερόλεπτα κάθε κομματιού (μπορεί και να λέω πολλά) στο Spotify (ντροπή μου). Η αλήθεια είναι ότι τα χρόνια περνούν για όλους ακόμα και για τους ήρωες της νιότης μας. Είναι ένα πολύ δομημένο και ισορροπημένο album, ο Καπετάνιος, ξέρει πια εδώ και πολλά χρόνια τι θέλει και πως να το κάνει. Απλά με τα χρόνια στερεύει και η έμπνευση. Τα διαμαντάκια του όμως ακόμη τα βγάζει, Stratego, Days of Future Past, Darkest Hour…
9) The Book of Souls (2015): Ίσως η καλύτερη στιγμή από το Brave New World και μετά. Ίσως να τους έκανε καλό η πενταετία που μεσολάβησε από την προηγούμενη κυκλοφορία, από άποψη φρέσκων ιδεών. Ακούγονται πραγματικά ανανεωμένοι και relevant παρά τα χρονάκια στην πλάτη τους και το πως το metal αλλάζει. Δεν σου κάνει αυτό το κλικ με την πρώτη. Όσο περισσότερες ακροάσεις τόσο καλύτερα. Συνήθως αυτό είναι καλό.
8) Brave New World (2000): Ω θεοί τι comeback. Οι Dickinson και Smith αφού κυκλοφορούν παρέα δύο από τα καλύτερα metal albums των late 90’s (ξέρετε ποια είναι) επιστρέφουν και λένε στον Καπετάνιο κάτσε να σου δείξουμε πως γίνεται η φάση. Και σκάει το πρώτο single, The Wicker Man (το έχουν γράψει και οι τρεις μαζί) και γίνεται ο κακός χαμός. Με διαφορά το καλύτερο album των Maiden μετά από τα 7 κλασικά εικονογραφημένα. Ας μην πω πάλι για το Angel & the Gambler, το αντίστοιχο πρώτο single του ακριβώς προηγούμενου album…
7) Iron Maiden (1980): Εδώ είμαστε κύριοι. Από δω και πέρα, αρχίζουν να ψάχνουν στοιχεία και διευθύνσεις οι #monomaiden, επειδή το τοποθέτησα τόσο χαμηλά. H συνομοταξία των #monodianno βασικά. Όλη η αλητεία, όλη η μαγκιά, το θράσος είναι εδώ. Ντεμπούτο από τα λίγα. Απλό, λιτό και απέριττο. 8 στις 8 κομματάρες. Ακόμη δεν ξέρουν που θέλουν να το πάνε. Δοκιμάζουν. Αλλά διάολε το πετυχαίνουν.
6) Killers (1981): O λόγος που τοποθετώ το Killers ένα σκαλοπάτι πάνω από το ομώνυμο είναι ένας. Βασικά είναι δύο. Ο πρώτος και κύριος είναι ο Adrian Smith. Αντικαθιστά τον φιλότιμο Dennis Stratton στις κιθάρες και στήνει το τέλειο δίδυμο με τον Dave Murray. Κάτι μεγαλύτερο πάει να γίνει. Ο δεύτερος λόγος είναι ο Martin Birch που καταφτάνει και αναλαμβάνει τις κονσόλες. Και λείπει ένα κομμάτι από το παζλ για την κυριαρχία του πλανήτη. Μαντέψτε…
5) Seventh Son of a Seventh Son (1988): Αυτό ήταν. Θα με λιντσάρουν στις πύλες του ΟΑΚΑ. Ποτέ δεν το θεώρησα το καλύτερο album των Iron Maiden αντίθετα από το σχεδόν το 90% των metal fans της χώρας. Σχεδόν concept, σχεδόν prog, τίποτα από τα δύο κατά την ταπεινή μου άποψη. Το τελευταίο μεγάλο album τους, ναι. Προορισμένο για ευρύτερο κοινό ναι. Πραγματικά το θεωρώ κατώτερο από τα δύο πρώτα με τoν Di’Anno. Αλλά έχω σπίτι, δουλειά, οικογένεια, αυτοκίνητο, σκύλο. Θα ήταν κρίμα να τα χάσω σε ένα βράδυ. Οπότε, έστω πέμπτο…
4) Somewhere in Time (1986): Και τι δεν άκουσαν οι Maiden από τους χατζημέταλλους της εποχής. Synthesizers; Αίσχος. Προδότες. Δίσκος επικών διαστάσεων για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Το ΚΑΛΥΤΕΡΟ εξώφυλλο όλων των εποχών. Πραγματική συνθετική πρόοδος και ωριμότητα η χρήση των synths. Το πιο όμορφο κομμάτι που έγραψαν ποτέ (Wasted Years). Η πολλή μεγάλη συνεισφορά του Adrian Smith συνθετικά. Άλλωστε ήταν και ο αποκλειστικός συνθέτης των δύο singles, Wasted Years και Stranger in a Strange Land. Ίσως να ήταν ακόμη πιο ψηλά στην εκτίμηση των fans αν δεν διαδέχοταν το ένα και μοναδικό Powerslave.
3) Piece of Mind (1983): Το πρώτο album με το κλασικό Maiden line up, καθώς ο Nicko McBrain αντικαθιστά τον Clive Burr. Το πρώτο επίσης που ξεφεύγει συνθετικά από την πρώιμη εποχή της μπάντας. Ο Dickinson ενσωματώνεται πλήρως και ο Καπετάνιος γράφει κομμάτια που να ταιριάζουν περισσότερο στο φωνητικό του στυλ και εύρος. Αποτέλεσμα; The Trooper, Revelations, Where Eagles Dare, Flight of Icarus, OK όλο το album.
2) The Number of the Beast (1982): Το πιο iconic heavy metal album και εξώφυλλο όλων των εποχών. Όταν σε ρωτάει κάποιος τι είναι heavy metal, πατάς play και του καρφώνεις τα ακουστικά στο κεφάλι. Το κάνεις δώρο στον ανιψιό για να ξεκινήσει από κάπου να ακούει σωστή μουσική και να γλυτώσει από τις αηδίες που ακούνε τα άλλα παιδάκια στο σχολείο. Θα ήταν στην κορυφή της λίστας αλλά…αυτό το καταραμένο το Gangland…
1) Powerslave (1984): Το album που καθιέρωσε τους Iron Maiden στην κορυφή του κόσμου. Σε απίστευτη φόρμα συνθετικά και εκτελεστικά, με την World Slavery Tour που ακολουθεί με διάρκεια σχεδόν ενός έτους και 189 shows, να απογειώνει τους Maiden στη στρατόσφαιρα και να κάνει τις υπόλοιπες metal μπάντες εκείνη την εποχή να φαίνονται παιδάκια. Η πρώτη metal μπάντα που έπαιξε στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση. Η πρώτη που έπαιξε μπροστά σε 350 χιλιάδες κόσμου στο Rock in Rio. Τα έχει όλα. Τα φουριόζικα Aces High και 2 Minutes to Midnight, τα μακροσκελή έπη, Powerslave και Rime of the Ancient Mariner, instrumentals, οκτώ στα οκτώ κομμάτια το ένα καλύτερο από το άλλο. All killer no filler που λεν’ και στο χωριό μου. Αμήν.
