Το εξαιρετικό “Sky Burial” του 2013, παρά την κυκλοθυμική τάση του να ελίσσεται βίαια ανάμεσα στα είδη του σύγχρονου ακραίου ήχου, αποτέλεσε σίγουρα ισχυρό χαρτί για την εδραίωση των αμερικανών Inter Arma στις υψηλές τάξεις του εν λόγω είδους. Για αρκετούς, η μπάντα από το Richmond χρειαζόταν από καιρό να ξεφορτωθεί άμεσα την όποια μουσική κρίση ταυτότητας, ώστε να καταφέρει να εξελιχθεί. Ευτυχώς, το φετινό “Paradise Gallows” είναι η αποστομωτική απάντηση σε όλα τα παραπάνω.
Όπως και να χαρακτηρίσεις αυτό το album μουσικά, θα πέσεις μέσα. Sludge; Doom; Death; Black; Οι Inter Arma κατάφεραν για ακόμη μια φορά το αδιανόητο. Μπόλιασαν το σκοτάδι και την μαυρίλα αυτής της ζωής σε μια ώρα (και κάτι παραπάνω) μουσικής. Χωρίς να ακούς τίποτα που δεν έχει ξαναπεράσει από τα αυτιά σου, η άψογη καταγραφή των επιρροών των Inter Arma θα σε αφήσουν άφωνο. Οι Neurosis, οι Krallice, οι πρώιμοι Mastodon, καθώς και όλο το σκληρό μουσικό ρεύμα των τελευταίων ετών θα περάσει από μπροστά σου μέσω ενός ηχητικού κολάζ άνευ προηγουμένου. Καλλιτεχνικά, συνθετικά αλλά και από άποψη παραγωγής, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για μειονεκτήματα και γκρίνιες.
Παρ’ όλα αυτά, το “Paradise Gallows” θέλει τον χρόνο του για να λειτουργήσει σωστά. Με τα “Nomini” και “Potomac” να μοιράζουν ανεπίσημα το album σε δύο μέρη, από το εναρκτήριο “An Archer in the Emptiness” έως και την αργόσυρτη κατάμαυρη “μπαλάντα” που κλείνει την ξενάγηση μας στον κόσμο τους (“Where the Earth Meets the Sky”), οι Inter Arma χωρίς να το κουράζουν, μας δείχνουν τα δόντια τους και τις αντοχές τους, δοκιμάζοντας τις ανοχές μας και τα συναισθήματα μας. Και φυσικά κερδίζουν.
Το “Paradise Gallows” έχει ήδη βρει το δρόμο του ως μια από τις κυκλοφορίες της χρονιάς. Και οι Inter Arma είναι το νέο “big thing” μιας σκηνής που μέσα από την -λόγω συμφόρησης- μετριότητα της προσφέρει που και που διαμάντια στους πιστούς της.