Οι Integrity αποτελούν ιδιαίτερη περίπτωση στο metalcore ιδίωμα μιας και θεωρούνται από τις πρωτοπόρες hardcore μπάντες που καθιέρωσαν τον ήχο αυτό. Ιδιαίτερη τιμή αποτέλεσε για μένα το λάϊβ τους το βράδυ της Δευτέρας στο Arch, μιας και δεν είχα την ευκαιρία να τους δω τη τελευταία φορά που μας επισκέφτηκαν, 12 χρόνια πριν.
Ανταπόκριση: Ζακ Ανανιάδης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (πλήρες photostory εδώ)
Οι Ripping Wounds, που ανοίξανε τη βραδιά, είναι ένα ολοκαίνουργιο σχήμα με μέλη από Progress Of Inhumanity. Παρθενικό live γι’ αυτούς support-άροντας τους Integrity, και ο thrashy ήχος τους έδενε απόλυτα με το κλίμα της συναυλίας. Το set τους κράτησε γύρω στο 20λεπτο παίζοντας (υποθέτω) ότι υλικό είχανε στη διάθεσή τους. Η μπάντα είναι φρέσκια αλλά αφήνει υποσχέσεις για τρομερά πράγματα στη συνέχεια, καθώς θεωρώ ότι ο Δημήτρης (φωνή, κιθάρα) έχει το “κοκαλάκι της νυχτερίδας” και τα μουσικά του εγχειρήματα ξεχειλίζουν ποιότητα. Άρτια σκηνική παρουσία/skills από τα παιδιά, ειδικότερα του Κώστα στο μπάσο (βετεράνος στη σκηνή – Progress Of Inhumanity, ex-Innermost, κ.ά.), με τη μαλλούρα ανεμόμυλο να τσιτώνει τον κόσμο. Έπεται και συνέχεια…
Οι Final Daze είναι παλιοί γνώριμοι της ντόπιας χάρντκορ σκηνής και η προσθήκη τους ως support act αποτέλεσε μια “ανάλαφρη” νότα – σε σχέση με τον Integrity-ογκόλιθο που θα ακολουθούσε στη συνέχεια. Το αμερικανικό hardcore (Νεοϋορκέζικο, πιο συγκεκριμένα…) που παίζουν είναι straightforward και χωρίς πολλά πολλά. Όσοι έχουν παρευρεθεί σε λάϊβ τους μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Γρήγορα beats με κλασικά beatdowns, “αεράτες” hardcore-punk κιθάρες με τα απαραίτητα chugs όπου χρειάζεται, και η ενεργητική σκηνική παρουσία, είναι τα στοιχεία της “συνταγής” τους. Ευχάριστη έκπληξη στο κλείσιμο του σετ ήταν η διασκευή τους στο ‘Lockdown’ των Madball με guests την Argy (Runs Deep) και τον Έρικ στα φωνητικά, στέλνοντας τον υποφαινόμενο αλλά κι αρκετούς από το κοινό πίσω στα μακρινά 90’s, στη “χρυσή εποχή” του ΝΥHC.
Από την αρχή της εμφάνισης τους και για όλη τη διάρκεια της περίπου μιας ώρας που έπαιξαν οι Integrity ήταν καταιγιστικοί. Χωρίς τρελά κενά ανάμεσα στα κομμάτια ο Dwid Hellion και η παρέα του μας σέρβιραν μια χάρντκορ μεταλλική σφαλιάρα που θα τη θυμόμαστε. Παιδί του Κλήβελαντ, Οχάιο ο Hellion, αλλά κάτοικος Βελγίου από το 2003, έχει κρατήσει ζωντανή τη μπάντα από το 1988 και η τωρινή της σύνθεση δείχνει να είναι πιο συμπαγής από ποτέ. Να πούμε για τον Alex “The Beast” Henderson και τα punchy τύμπανα του, ή μήπως για τη περίπτωση του Francis “Darkest Prince” Kano και το… μικρότερο massive μπάσο που έχω δει/ακούσει ποτέ; Την τετράδα συμπλήρωνε ο shredder Justin “Sexminn” Ethem στη κιθάρα, κάνοντας το μεταλλικό στίγμα των Integrity ακόμα πιο εμφανές.
Πρόσχαρος και ευγενικός με το κοινό, ο Dwid Hellion συνεχώς μας ευχαριστούσε μέσα από την καρδιά του που είμασταν εκεί, κι έβγαζε τα εσώψυχά του σε κάθε κομμάτι. Έδινε το μικρόφωνο στον κόσμο, τα sing-alongs μπόλικα, και γενικά έδειχνε να ευχαριστιέται κάθε στιγμή της μοναδικής αυτής βραδιάς. Χωρίς φανφάρες και ποζεριλίκια, οι Integrity έπαιζαν με τη ψυχή τους, μέσα σ’ενα πανηγυρικό κλίμα αλληλοεκτίμησης και σεβασμού. Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα την ώρα που ο Dwid παρουσίασε έναν έναν τους bandmates του, χωρίς να κρύβει την αγάπη του γι’ αυτούς αλλά και για όλους τους παρευρισκόμενους.
Κομμάτια που ξεχώρισα ήταν τα ‘Vocal Test’, ‘Humanity Is The Devil’, ‘Incarnate 365’ & ‘Systems Overload’ (από το Systems Overload του ’95), ‘Rise’, ‘Harder They Fall’… Τι να πρωτοπαίξουν όμως οι άνθρωποι μετά από 36 χρόνια μουσικής πορείας. Το σίγουρο είναι πως κανείς δεν έφυγε απογοητευμένος εκείνο το βράδυ και τ’ αυτιά μας χόρτασαν γκούρδου-γκούρδου! Κερασάκι στην τούρτα ήταν η διασκευή του ‘Hybrid Moments’ των Misfits, με brutal (of course) φωνητικά, με όλο σχεδόν το Arch να τραγουδαει τους στίχους. Ένα από τα αγαπημένα κομμάτια του Dwid (όπως μας εκμυστηρεύτηκε και ο ίδιος) από μια τρομερά influential μπάντα για αυτόν σημαδεύοντας τον από τα νεανικά του χρόνια – μια από τα ίδια mr. Hellion, μια από τα ίδια…
Οι Integrity ήταν από τα πρώτα νεανικά μου hardcore/metalcore ακούσματα (παρέα με τους Earth Crisis) και το λάϊβ αυτό στάθηκε αφορμή να επανεκτιμήσω τις μουσικές μου ρίζες, σβήνοντας από το bucket list μου μια μπάντα που όταν την πρωτοάκουγα στα 90’s δεν πίστευα ότι θα την δω ζωντανά.
