Κάθε χρόνο μετά τον Μάιο η ίδια κακόγουστη φάρσα: έρχεται το καλοκαιρί και μαζί του ο ήλιος, η ζέστη, η δυσοσμία, ο ιδρώτας και γενικά όλα αυτά τα ενοχλητικά που συνοδεύουν το κακοκαίρι (το ότι ονομάζεται καλοκαίρι, πρέπει να είναι ίδια φάση με το ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας). Όταν λοιπόν τελειώνει αυτή η κατάρα των θεών, έρχεται ο Σεπτέμβρης και αμέσως όλα ομορφαίνουν. Ξεκινάει να υποχωρεί η ζέστη, έρχονται οι πρώτες βροχές, ξεκινάει το πρωτάθλημα και φυσικά ξεκινούν και οι συναυλίες (το φετινό καλοκαίρι το έσωσαν το Mundial και το Rockwave). H αρχή λοιπόν για το φετινό συναυλιακό έτος, έγινε για μερικούς στους Leprous και για άλλους με τους Incantation.
Ανταπόκριση: Γιώργος Ξιφαράς / Φωτογραφίες: Lina Koshka (περισσότερες εδώ)
Θα ήταν λίγο πριν τις 21:00 όταν έφτασα έξω από το Temple και ύστερα από τις απαραίτητες χαιρετούρες, πήρα τον δρόμο προς τα μέσα. Παρότι σημαντική μάζα κόσμου βρισκόταν ακόμα απ’ έξω, χωρίς καθυστέρηση βγήκαν οι Αθηναίοι Vultur. Στην περίπου μισή ώρα που βρέθηκαν επί σκηνής, ζέσταναν για τα καλά το κοινό με το άρτιο παίξιμο τους και τον εξαιρετικό τους ήχο, παίζοντας κομμάτια από τον πρώτο τους δίσκο που κυκλοφόρησε στις αρχές του έτους, το “Entangled in the Webs of Fear”.
Την σκυτάλη πήραν οι επίσης Αθηναίοι (δεν θα γινόταν να είναι άλλωστε και από αλλού, καθώς μοιράζονται δύο μέλη με τους Vultur) Ectoplasma. Οι οποίοι συνέχισαν την εξαιρετική δουλειά που είχαν αφήσει στην μέση οι προκάτοχοι τους. Αν κάτι ξεχώρισε τους Ectoplasma, ήταν ο drummer τους, ο οποίος έδειχνε να απολαμβάνει κάθε στιγμή που βρισκόταν επι σκηνής.
Ύστερα λοιπόν από τέτοιο ορεκτικό, είχε ανοίξει για τα καλά η όρεξη όλων μας για το κυρίως πιάτο, τους θρυλικούς Incantation. Η προσέλευση του κόσμου είχε αυξηθεί σημαντικά, έχοντας σχεδόν γεμίσει το venue και λίγο λοιπόν πριν βγουν στην σκηνή, περνάει από μπροστά μας ο κύριος John McEntee. Ευγενέστατος και ευδιάθετος, δεν χάλασε σε κανέναν μας το χατήρι για μία φωτογραφία, παρά μόνο όταν πια είχε φτάσει η ώρα της πολυαναμενόμενης εμφάνισης τους. Γύρω στις δέκα και μισή λοιπόν, ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “Christening the Afterbirth”. Αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, τότε κανείς από μας που βρεθήκαμε στο Τemple, δεν θα μπορούσε να περιμένει καλύτερη έναρξη. Από το “Onward to Golgotha”, άλμα πέντε χρόνια μπροστά και “Shadows from the Ancient Empire”, το μακελειό και επισημώς είχε ήδη αρχίσει. Ο John McEntee ακουγόταν αγέρστος και σε κάθε του παράγγελμα από κάτω γινόταν ο κακός χαμός. Η απόδοση τους ήταν πραγματικά εντυπωσική και συμπαγής, οι κιθάρες ακούγοταν κρυστάλλινες τόσο στα πιο υποτονικά, σχεδόν doom, μέρη των κομματιών, η χημεία του John με τον Sonny ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής, ενώ το μπάσο του Chuck Sherwood έπαιζε τον ρόλο του συνδετικού κρίκου ανάμεσα στο κιθαριστικό δίδυμο και του παλμού που έβγαινε από το drum set του Kyle Severn. Γενικότερα η εμφάνιση τους ήταν καθηλωτική και πάρα πολυ υψηλού επιπέδου, ανταμοίβοντας μας για την δεκαετή και κάτι αναμονή από την τελευταία τους επίσκεψη στην χώρα μας. Εδώ να πω ότι αξίζει συγχαρητηριών και το ελληνικό κοινό, που όχι μόνο σχεδόν γέμισε το Temple σε μία αρκετά δύσκολη μέρα, αλλά και από την μέση και μπροστά επικρατούσε μία μανιασμένη μάχη.
Μέσα όλον αυτό τον κυκεώνα αμερικάνικου death metal, υπήρξε και μία στιγμή συγκίνησης όταν ο John αναφέρθηκε στον προσφάτως εκλιπόντα Killjoy των Necrophagia και του αφιέρωσε το “Ibex Moon”. Το setlist τους ήταν γεμάτο με κομμάτια από κάθε εποχή τους και αν ένα πράγμα ήταν που με άφησε με μία κάποια αίσθηση ανικανοποίησης, ήταν ότι δεν ακούσαμε λίγο παραπάνω “Mortal Throne of Nazarene”. Βέβαια αυτά είναι γούστα και προτιμήσεις οπότε το προσπερνάμε. Όταν έφτασε το τέλος της συναυλίας, μετά από την παρότρυνση του κόσμου, μας έκαναν το χατήρι και έπαιξαν ένα ακόμα τραγούδι, ύστερα από κάποιες διαβουλεύσεις που είχαν μεταξύ τους στην σκηνή.
Κάπως έτσι οι Incantation μας απέδειξαν περίτρανα γιατί αποτελούν μερικά από τα βαριά χαρτιά της θρυλικής Αμερικανικής death metal σκηνής. Μία μπάντα βγαλμένη από τα υπόγεια στούντιο της Νέας Υόρκης που έχει γράψει την δική πορεία στην σκηνή, αλλά και έχει επιρεάσει και πολλά σχήματα του ευρύτερου death metal χώρου. Ανανέωσαν λοιπόν το ραντεβού τους με την χώρα μας για το εγγύς μέλλον, που ελπίζω να μην αργήσει πολύ να έρθει ο καιρός για να ξαναπολαύσουμε αυτές τις έντονες ρυθμικές αλλαγές. Αν λοιπόν αυτή η εμφάνιση αποτελεί προπομπό για το τι θα ακολουθήσει στην πορεία όσον αφορά τα live που θα δούμε φέτος, προβλέπεται πολύ έντονη συναυλιακή χρονιά.