Μέσα στις επόμενες αράδες θα προσπαθήσω να περιγράψω όσο πιο λεπτομερώς γίνεται, αυτό που έζησα στην Ιταλία και στο live των In Flames. Ας το πιάσουμε από την αρχή όμως. Η συγκεκριμένη μπάντα σημαίνει πολλά για μένα και για μερικούς ακόμη που βρέθηκαν στο συγκεκριμένο live. Να σημειώσω δε, πως μετρημένοι ήμασταν 17 άτομα που ταξιδέψαμε από την Ελλάδα με σκοπό να δούμε την αγαπημένη μας μπάντα. Μπορεί να ήταν και κάποιοι ακόμη, τους οποίους προφανώς δεν είδαμε.
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Βάιος Σβεντζούρης
Η καύλα για τη συγκεκριμένη μπάντα μετράει άπειρα χρόνια, πιο συγκεκριμένα από την εποχή που κυκλοφόρησαν το “Come Clarity”, το 2006. Πριν το ξέσπασμα του covid που δυστυχώς μας πήγε όλους τόσο πίσω και ακόμη πιο δυστυχώς χάθηκαν αρκετοί άνθρωποι, οι In Flames ανακοίνωσαν ένα ευρωπαϊκό tour στα πλαίσια του τότε νέου “I, TheMask”. Λόγω της όλης κατάστασης η μπάντα δεν ήρθε ποτέ στην Ελλάδα με το tour να ακυρώνεται εξ ολοκλήρου. Για την ιστορία ακυρώθηκε η συναυλία τους στη χώρα τέσσερις φορές (αν δεν κάνω τόσο τραγικό λάθος…).
Με την λήξη, ας πούμε, της πανδημίας άρχισαν να ανακοινώνουν live στην Αμερική και στην Ευρώπη και ήμασταν σε φάση, πως θα μείνουμε για ακόμη μια φορά με το εισιτήριο στο χέρι, κι όντως έτσι έγινε! Με το που ανακοινώθηκε το επόμενο ευρωπαϊκό φροντίσαμε να κλείσουμε εισιτήρια για το γειτονικό Μιλάνο.
Οι πόρτες στο Alcatraz άνοιξαν στις έξι το απόγευμα βάσει προγράμματος, αλλά εγώ κι ακόμη ένας φίλος ο Γιάννης (Remedy Art Design) καθώς μοιραζόμαστε την ίδια αγνή αγάπη για τους In Flames αγοράσαμε VIP εισιτήρια. Μέσω αυτών είχες τη δυνατότητα να τους γνωρίσεις από κοντά, να βγάλεις φωτογραφίες μαζί τους και να ανταλλάξεις μερικές κουβέντες. Περιττό να πω ότι τους κοίταζα σαν μικρό παιδάκι, λες και είδα το φως το αληθινό χωρίς να μπορώ να αρθρώσω κουβέντα, αλλά μετά όταν βγάλαμε φωτογραφίες με τον ΘΕΟ Bjorn εκεί κάπως χαλάρωσα και μπόρεσα να πω ένα δυο πραγματάκια. Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω τι έγινε εκείνη τη μέρα. Θα το πιστέψω την επόμενη φορά που θα τους δω. Αυτή ήταν η δεύτερη…
Όπως είπα και λίγο πιο πριν, το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα με τις πόρτες να ανοίγουν στις 6 και το όλο σκηνικό να ξεκινά με τους Orbit Culture. Εκ Σουηδίας ορμώμενο μελωδικό death metal, σύμφωνα με τους λάτρεις της μπάντας. Ωραία ξεσπάσματα, ωραία σκηνική παρουσία σε σημεία που θύμιζε Metallica όπως και κάποια yeah yeah του τραγουδιστή τους. Overall, πολύ δυνατό ξεκίνημα και σίγουρα στο μέλλον αυτή η μπάντα θα απασχολήσει το κοινό. Τσεκάρετε τους!
Δεύτεροι στη σκηνή ανέβηκαν οι Imminence κι αυτοί εκ Σουηδίας ορμώμενοι. Οι τύποι μετράνε λίγα χρόνια περισσότερα από τους Orbit Culture και παίζουν metalcore με τη συνοδεία βιολιού παρακαλώ. Βαριές κιθάρες με μελωδίας , συνοδεία βιολιού και εναλλαγή φωνών από brutal σε καθαρά, όλο αυτό σε ένα ωραίο πάντρεμα, με τον κόσμο να τραγουδά στίχους τους καθόλη τη διάρκεια που βρίσκονταν επί σκηνής. Πολύ δυνατό ξεκίνημα της βραδιάς, δεν μπορώ να πω.
Τώρα θα μου πεις «ΠΟΥ ΚΟΛΛΑΝΕ ΑΥΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΤ ΔΕ ΓΚΕΙΤΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΙΝ ΦΛΕΙΜΣ». Κι εγώ θα σου πως, γιατί κολλάνε οι At the Gates με τους In Flames; Όχι! Γενικά μου αρέσει ένα billing σε μια συναυλία να είναι πολυδιάστατο με διαφορετικά είδη παρά να είναι όλα ίδια. Προσωπικά με κουράζει. Προσωπικά πέρασα ευχάριστα μέχρι την μεγάλη στιγμή..,
Μετά τους Imminence στη σκηνή του Alcatraz βρέθηκαν οι At the Gates. Δεν χρειάζονται συστάσεις. Οι βετεράνοι Σουηδοί ήρθαν να μας πάρουν τα κεφάλια με τη συνοδεία ενός στιβαρού και γαμάτου ταυτόχρονα ήχου! Αυτό που περίμενα πως και πώς να δω ήταν τον Anders Bjorler επί σκηνής, δίπλα στον αδερφό του. Μπορώ να πω ότι τσουτσούριασα αρκετά με αυτή την επανασύνδεση. Ένας θεός Erlandsson πιστός πίσω από τα τύμπανα να δίνει το έναυσμα πριν από κάθε κομμάτι κι ένας Tompa να είναι διαρκώς πέρα δώθε πάνω στη σκηνή.
Προφανώς δεμένη μπάντα καθώς όλοι μεταξύ τους γνωρίζονται τόσα χρόνια αλλά η πικρία που μου άφησαν είναι ότι μου φάνηκαν κάπως κουρασμένοι σε μερικά σημεία. Προφανώς όμως δεν μένω σε αυτό απλά το μεταφέρω. Τι μπορεί να πάει άλλωστε στραβά με τους At the Gates στη σκηνή. ΤΙΠΟΤΑ!
Λίγο μετά τις 9:15 στη σκηνή βρέθηκαν οι In Flames. Δεν θα μιλήσω ξεχωριστά για τα κομμάτια που έπαιξαν παρά θα αναφερθώ σε μια τετράδα που έπαιξαν το ένα μετά το άλλο. Behind Space/ Graveland/ The Hive/ Colony. Φιλάκια, καληνύχτα, ΤΑ ΛΕΓΑΜΕ. Με αυτά τα κομμάτια η μπάντα ταξίδεψε τους πάντες αρκετά χρόνια πίσω. Ο κόσμος γούσταρε κα’ όλη τη διάρκεια του σετ και όπως είναι προφανές, όλοι τραγουδούσαν στίχους ΟΛΩΝ των κομματιών. Ο ήχος της μπάντας άγγιζε το τέλειο, με τον Broderick να δίνει ρεσιτάλ με τα καντάρια κιθάρας που γνωρίζει. Μια αρκετά μεγάλη προσθήκη στο στρατόπεδο των In Flames η οποία θα βοηθήσει σύμφωνα με τον Bjorn σε σολιστικό επίπεδο στο νέο δίσκο “Foregone” που θα κυκλοφορήσει σε λίγους μήνες.
O Bjorn Gelotte που είναι και το παλιότερο μέλος της μπάντας ήταν άκρως επικοινωνιακός με το κοινό πάνω στη σκηνή και έδειχνε να το ζει τόσο πολύ χωρίς να το κάνει από κόπο. Από την άλλη ο Friden γνωστός και για το χιούμορ του, έδινε πάσες στον κόσμο για να γελάσει με τα επιτηδευμένα «λάθη» που έκανε ανάμεσα στα κομμάτια. Η φωνή του τουλάχιστον σε live επίπεδο νομίζω πως είναι στα καλύτερα της τα τελευταία χρόνια. Αυτόν που γούσταρα ΦΟΥΛ ήταν πως προς το τέλος ο ίδιος ο Friden παρουσίασε ένα ένα τα μέλη της μπάντας πράγμα που κατά τη γνώμη μου δείχνει το καλό κλίμα που υπάρχει ανάμεσα τους. Σκηνική παρουσία, performance, setlist κορυφή και γενικά όλα άψογα από τους In Flames. Όσοι έχουν την ευκαιρία να τους δούνε κι ας μην είναι τόσο true. Ποτέ δεν το έπαιξαν true στην τελική κι αυτό φαίνεται από τη μουσική που γράφουν όλα αυτά τα χρόνια. Γράφουν αυτό που ξέρουν και γουστάρουν.
From Lunar Strain to Foregone, through the thick and thin, we are with In Flames for life.
IN FLAMES WE TRUST
