Κάτι παθαίνουν οι Σκανδιναβοί blackmetal – άδες στα γεράματα και αποφασίζουν να αφουγκραστούν τις 80’s synth-pop ευαισθησίες τους. Ο βετεράνος των θρυλικών Emperor ακολουθεί avant-garde μονοπάτια στο δεύτερο EP που μας προσφέρει φέτος. Εδώ έχουμε λοιπόν τρεις πρωτότυπες συνθέσεις που μπολιάζουν το προαναφερθέν είδος με progressive DNA για να φυτρώσει αυτό το περίεργο κατασκεύασμα.
Στην πραγματικότητα αυτή η κυκλοφορία είναι μάλλον άνιση καθώς το εγχείρημα του Νορβηγού “βγήκε και δεν βγήκε” (όπως δήλωσε για το πνευματικό του παιδί ο Δήμαρχος Αθηναίων). Το εναρκτήριο “Losing Altitude” δημιουργεί μια χαλαρωτική αίσθηση φέρνοντας στο μυαλό τους A-ha. Πρόκειται όμως για μία σύνθεση που την ξεχνάς μόλις τελειώσει, καθώς το ρεφρέν της δεν είναι τόσο ενδιαφέρον ώστε να τη σώσει. Τα πράγματα δεν γίνονται ιδιαίτερα πιο συναρπαστικά στο ‘The Beatles meet Depeche Mode’ “Spectre at the Feast”. Είναι μεν πιο πλούσιο ενορχηστρωτικά και με περισσότερες εναλλαγές αλλά και πάλι δεν διαθέτει κάποιο στοιχείο που να το κάνει αξιομνημόνευτο.
Το μελαγχολικό ομώνυμο τραγούδι είναι η σίγουρα η καλύτερη σύνθεση εδώ. Η ατμόσφαιρα θυμίζει τους νεώτερους Opeth ενώ το ρεφρέν είναι πραγματικά ερεβώδες. Αν υπήρχε εδώ ένα δυναμικό solo ή ένα ξέσπασμα από την υπνωτική φωνή του Ihsahn θα μιλούσαμε για σημαντική σύνθεση. Τώρα απλά κινείται σε αξιόλογο επίπεδο.
Παρόμοια η κατάσταση και στις δύο διασκευές που ακολουθούν. Το “Roads” των Portishead έχει ως μόνη διαφορά από το πρωτότυπο την προσθήκη ορχήστρας στο δεύτερο μισό του τραγουδιού η οποία είναι μάλλον αχρείαστη, όπως και η διασκευή. Αντίθετα η εκτέλεση του “Manhattan Skyline” των A-ha με τον κουνιάδο του Ishahn κύριο Einar Solberg (Leprous) στα φωνητικά είναι πραγματικά υπέροχη δίνοντας νέα πνοή στο 34χρονο τραγούδι.
Το φως του «φάρου» που κοσμεί το εξώφυλλο είναι αμυδρό μην έχοντας αποφασίσει αν θα οδηγήσει τον δημιουργό σε καλλιτεχνικό λιμάνι ή στα βράχια της αδιαφορίας.