Το Σάββατο που μας πέρασε ήταν μία πολύ ιδιαίτερη στιγμή για τους fans του Νορβηγικού σκληρού ήχου, καθώς ο Ihsahn επέστρεψε στη χώρα μας μετά από 22(!) χρόνια, με τους Emperor τότε, έχοντας γράψει μία δική του πορεία, τόσο με το solo act του, όσο και με τα διάφορα του projects ως μουσικός και παραγωγός. Μαζί του οι, πρόσφατα ανανεωμένοι και με φρέσκο δίσκο, Αθηναίοι black metallers Order Of The Ebon Hand.
Ανταπόκριση: Γιώργος Γαζής / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Η βραδιά ξεκίνησε ακριβώς στην ώρα της, δυστυχώς όχι με αρκετό κόσμο, και η ατμόσφαιρα σκοτείνιασε απότομα. Οι Order Of The Ebon Hand έχουν μεγάλη ιστορία ως σχήμα, αλλά μετά από ριζικές αλλαγές στο lineup τους, ξεκίνησαν μια νέα εποχή, βγάζοντας το “VII : The Chariot” το καλοκαίρι. Η μουσική τους βγάζει μία αίσθηση old school, σκοτεινού και μυστικιστικού occult black metal, με μία μοντέρνα ηχητική άποψη, μέσω εμφανέστατης δουλειάς σε πρόβες και παραγωγή. Στην live εκδοχή τους είναι πολύ δουλεμένοι, τόσο σε παικτικό επίπεδο, όσο και στην σκηνική τους παρουσία, στον ήχο και στα φώτα. Σίγουρα θα τους παρακολουθώ στενά, πάρα πολύ ενδιαφέρον και πολύ ταιριαστό, όπως αποδείχτηκε αργότερα.
Ο κόσμος μαζεύτηκε σιγά σιγά, με τον Nicolay Tangen Svennæs στα πλήκτρα να μας βάζει αμέσως στο κλίμα με το intro του “Lend Me The Eyes Of Millenia” και τον Ihsahn να μας δείχνει πραγματικά ποιος είναι από τους πρώτους στίχους. Οι κιθάρες είχαν κάποια θέματα, ευτυχώς όμως μόνο στην αρχή, καθώς η συνέχεια ήταν πολύ δυνατή με το “Arcana Imperii” από το τελευταίο album “Amr”. Η έλλειψη του μπάσου σαν όργανο μου έκανε περίεργη εντύπωση στην αρχή, χωρίς όμως να μου λείψει στιγμή στα αυτιά σαν συχνότητα. Η μπάντα δούλεψε γενικότερα σαν μία καλοκουρδισμένη μηχανή, με τον πολύ ιδιαίτερο Robin Ognedal (πρώην Leprous) στην δεύτερη κιθάρα να είναι αψεγάδιαστος και τον, επίσης πρώην Leprous και νυν Shining, Tobias Ørnes Andersen στα τύμπανα να βρίσκεται σε πολύ καλή μέρα. Ο Ihsahn βρισκόταν σε πολύ καλή διάθεση, με την ηρεμία που τον χαρακτηρίζει βέβαια, μας ευχαρίστησε πολλές φορές και υποσχέθηκε να μην κάνει τόσο καιρό να μας ξαναδεί.
Το setlist ήταν πολύ σωστά μελετημένο, χρησιμοποιώντας υλικό σχεδόν από όλες του τις solo δουλειές, παίζοντας πολύ ωραία με τα αρμονικά tensions και releases, όπως και με τις αλλαγές σε ταχύτητες, τα καθαρά φωνητικά και τις χαρακτηριστικές του απόκοσμες κραυγές. Οι στιγμές ήταν πολλές, αλλά νομίζω ξεχώρισε η πολύ ωραία εκτέλεση του “Pulse”, το 80’s πέρασμα στο “Until I Too Dissolve”, το εκπληκτικό “Celestial Violence” και η αναφορά στον κουνιάδο του και τραγουδιστή των Leprous, Einar Solberg και η χαοτική, παρανοϊκή τριάδα “Frozen Lakes On Mars”, “A Grave Inversed” και “The Grave” του encore.
Με μια βαθιά υπόκλιση, υπό τους ήχους του φτυαριού στο χώμα στο τέλος του “The Grave”, ο Prince Of Darkness μας αποχαιρέτησε, ευχαριστώντας μας συνεχώς on και off mic, σε ένα βράδυ που ένας από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες του σκληρού ήχου των τελευταίων ετών, μας παρουσίασε το μεγαλείο του. A night to remember.