Κάθε φορά που έρχεται η στιγμή να μιλήσεις για κάτι που αποτελεί σημαντικό συστατικό της καθημερινής σου επιβίωσης, νιώθεις ότι έχεις τόσο πολλά να πεις, αλλά κατακλύζεσαι από συναισθήματα και σκέψεις και χάνεις στο τέλος τα λόγια σου. Αυτό ακριβώς συμβαίνει κάθε φορά που η κουβέντα έρχεται στην μπάντα από το Μπρίστολ που μας έχει πάρει τα μυαλά και την ψυχή εδώ και μια πενταετία πλέον. Οι Idles έναν χρόνο μετά το τελευταίο τους album Ultra Mono, αποφάσισαν να επιστρέψουν και να μας δώσουν το Crawler, έναν δίσκο που πραγματικά αναρωτιόμαστε γιατί περιμέναμε έναν χρόνο με το Ultra Mono στα χέρια.
Παράπονο βέβαια δεν έχουμε, γιατί μια χαρά τραγουδούσαμε φωνάζοντας ”This is war!! Anti-war!!!” και “Fuck you, I’m a lover”, αλλά όλοι κάπου στο βάθος συμφωνούσαμε πως Joy As An Act Of Resistance δεν είναι. Τώρα, όμως πρόκειται θα λέγαμε για μια φρέσκια επανεκκίνηση, που βρίσκει την μπάντα σε ένα σαφώς πιο ώριμο και καλά μελετημένο στάδιο της καριέρας τους. Όπως δήλωσαν και οι ίδιοι, το τελευταίο album ήταν το ζενίθ τους, το οποίο έπρεπε να κάψουν, να ξορκίσουν, για να μπορέσουν να προχωρήσουν μπροστά με νέα οπτική. Αυτό που τους ξεχωρίζει από πολλές μπάντες είναι ότι με τον τρόπο τους, γεμάτοι οργή, σαρκαστική διάθεση και κριτική, αγάπη, αλληλεγγύη και ροζ γροθιές στον αέρα, είναι πάντα δίπλα μας, επικοινωνώντας σκοτεινές στιγμές της ζωής τους χωρίς ντροπή και κανένα δισταγμό.
Στο Crawler κάνουμε ένα ταξίδι στο δύσκολο παρελθόν αλλά και παρόν του Joe Talbot, με ιστορίες και τραυματικά επεισόδια της ζωής του τα τελευταία 20 χρόνια. Πέρα από τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα που συνήθως εκφράζουν μέσα από τις συνθέσεις τους, τολμούν να σκάψουν ακόμη πιο βαθιά και εσωτερικά, καταρρίπτοντας πολλά κλισέ για τον ήχο τους και το τι εκπροσωπούν. Το album απαρτίζεται από κομμάτια που σαφώς ανταποκρίνονται στον χαρακτηριστικό ήχο που αγαπήσαμε, ‘’Stockholm Syndrome’’, ‘’King Snake” και ”Crawl!”, θυμίζοντας σε σημεία τα πρώτα τους singles, πριν το Brutalism. Ταυτόχρονα όμως, υπάρχουν στιγμές που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό και κυρίως αναφέρομαι πρώτον, για το εναρκτήριο “MTT 420 RR” και δεύτερον για την διαδοχή του ”Kelechi” από το ”Progress”. Μια αργόσυρτη, ανατριχιαστική και πέρα από τα συνηθισμένα, εισαγωγή που μας ρίχνει στα βαθιά χωρίς καμία προειδοποίηση. Νέα στοιχεία, σχεδόν ηλεκτρονικά εμπλουτίζουν τον ήχο που ντύνει την αφήγηση ενός σχεδόν μοιραίου, αλλά πραγματικού ατυχήματος, όσο ο Joe με τρεμάμενη και οργισμένη φωνή μας προετοιμάζει για «καταιγίδα», ”Are you ready for the storm?”…
Κάπου στη μέση του δίσκου, και ενώ έχουν περάσει και τα δύο singles που είχαν κυκλοφορήσει και αποτελούν κορυφαίες μουσικές στιγμές των Idles (”Car Crash”, “The Beachland Ballroom”), έρχεται η στιγμή που σκάει στα αυτιά σου μια οριακά ονειρική λούπα με τον Joe να τραγουδά με την πιο ευαίσθητη και συναισθηματική χροιά που έκρυβε καλά μέσα του. Το ”Progress” είναι μια συναρπαστική πτυχή του συγκροτήματος που σε χτυπάει κατευθείαν στην ψυχή και λες αφού κατάφεραν και αυτό, είναι σίγουρο πλέον ότι δεν χάνουν ποτέ. Ειδικά, αν επιλέγουν αμέσως μετά να τοποθετήσουν το 30 δευτερολέπτων grindcore “Wizz”. Μέσα από εξαρτήσεις, ψυχολογικές μεταπτώσεις, αυτοκριτική, αυτοσαρκασμό, λάθος επιλογές, έρχεται η στιγμή της απόλυτης κάθαρσης και αποσυμπίεσης με το ”The End”. Παραθέτοντας τα τελευταία λόγια του Trotsky πριν εκτελεστεί από τους άνδρες του Stalin, ”In spite of it all, Life is beautiful” οι Idles μας υπενθυμίζουν πως η ομορφιά της ζωής ξεπροβάλλει όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με την χαοτική μας ψυχοσύνθεση.
Από τα μανιφέστα περάσαμε φέτος σε έναν οδηγό επιβίωσης για όλους αυτούς που προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους, όταν οι στιγμές απόγνωσης κερδίζουν ποσοτικά τις στιγμές ευτυχίας. Οι Idles είναι η μεγαλύτερη μπάντα που έχει βγάλει η συγκεκριμένη σκηνή τα τελευταία χρόνια, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει σε κάποιους. Πάτε παρακάτω και μην τους ακούτε. Απλό. Μέσω της μουσικής τους ενδυναμώνουν και ενώνουν ανθρώπους από όλον τον πλανήτη. Τους ευχαριστούμε και εμείς με τη σειρά μας που υπάρχουν.
ALL IS LOVE.