Η αλήθεια είναι οτι οι προβλέψεις μου για το live του Hugo Race στο Drugstore ήταν αρκετά απαισιόδοξες. Με λίγα λογία αν στα ανταλλακτήρια στοιχημάτων της φαντασίας μου έπρεπε να ποντάρω στο πως θα περνούσα, θα επέλεγα σίγουρα το ”χάλια” (στο 1,60 απόδοση). Ούτε η διάθεση βασικά υπήρχε , ούτε η πεποίθηση οτι θα δούμε καλή συναυλία. Όχι, δεν αμφισβητώ σε καμιά περίπτωση τον Αυστραλό ρόκερ , απλά φοβόμουν πολύ των χώρο, λόγο της ”περίεργης” αρχιτεκτονικής του. Με μισό ψηλοτάβανο και μισό κοντοτάβανο μαγαζί είναι για να το αμφισβητείς -άσχετα με το cool όνομα του- καθαρά και μόνο απο θέμα ακουστικής. Τελικά, ευτυχώς που δεν μου έδωσε κάποιος την πραγματική ευκαιρία να ποντάρω στο πως θα περάσω, γιατι θα έχανα μάλλον πολλά, καθώς το στανταράκι έσπασε και τελικά ήταν ενα ”αξέχαστο” πραγματικά βράδυ (στο 7,50 βρίσκαμε την απόδοση για το ”αξέχαστο”)
Αν και με κάποια μικρή καθυστέρηση, στις 22:20 ανέβηκαν στην σκηνή οι Sacri Cuori. Ήταν το support group από την Ιταλία. Τα τρία συμπαθέστατα μελή (κιθάρα, μπάσο και ενα καθόλου προβλεπόμενο-ιδιαίτερο drumset) έπαιζαν μια όμορφη instrumental blues/surf μουσική με σαφείς μεσογειακές επιρροές. Δεν είναι τυχαίο που ο κιθαρίστας τους όρισε το είδος τους ως ”mediterranean blues”. Όπως τυχαία δεν ήταν και η επιλογή της συγκεκριμένης μπάντας σαν support του Hugo Race, αφού μετα απο το 45λεπτο σετ τους έμελλε να μετονομαστούν σε Fatalists και να ειναι η συνοδεία του ίδιου του Hugo (o οποίος απόλαυσε το support σετ τους, πίνοντας κρασιά και καπνίζοντας, στο τραπέζι διπλά στην σκηνή). Καλοί μουσικοί και οι τρεις τους, μας παρουσίασαν 8-9 ατμοσφαιρικές και αρκετά ”Ταραντινίστικες” συνθέσεις τους.
Αφού έκαναν ένα 20λεπτο διάλειμμα, ξαναβαφτίστηκαν σε Fatalists και ξανανέβηκαν -στις 23:35 περίπου- στο πολύ μικρο stage (τουλάχιστον μισό μετρό μακρύτερο θα μπορούσε να είναι, αφού o drummer για να φανταστείτε έπρεπε να χαλάσει την διάταξη του σετ του για κατεβεί απο την σκηνή) αυτή την φορά μαζί με τον frontman τους. Φορώντας την κιθάρα του και προφανώς χωρίς πένα στα δάκτυλα του (όπως πρέπει δηλαδή για αυτή την μουσική) ξεκίνησε με μια διασκευή στην παραδοσιακή αμερικάνικη τραγουδάρα “In the Pines” ή αλλιώς “Black Girl” ή έστω “Where Did You Sleep Last Night?”(ναι δεν το έχει γράψει o Cobain παιδιά, sorry ε!).
Ετσι ξεκίνησε και το ταξίδι, περίπου μιάμισης ώρας, στις ψυχεδελικές μπλουζιές του Hugo. Ένας άνθρωπος με πολλές κυκλοφορίες στο ενεργητικό του και σε διαφορετικά είδη. Ενας άνθρωπος που θα μπορούσε να ειναι πιο εμπορικός και επέλεξε να μην γίνει πότε. Ο ίδιος αυτός άνθρωπος που ξεκίνησε και τους Birthday Party και τους Bad Seeds μαζί με τον συμπατριώτη του Nick Cave.
Δυστυχώς η ευτυχώς (προσωπικά ευτυχώς) η συναυλία δεν είχε πάνω απο 50 νοματαίους. Εκείνο που μου έκανε πολυ καλή εντύπωση ειναι ο σεβασμός που δείξαμε στον καλλιτέχνη. Μερικά ”κιχ” και αυτά με το ζόρι ακούστηκαν απο το κοινό. Ο ήχος ηταν εξαιρετικός για το είδος της μουσικής ενώ για οποίον ενδιαφέρεται για το setlist είχαμε βασικά συνθέσεις απο τους δύο δίσκους του Hugo μαζι με τους Fatalist. Είχαμε επίσης και ενα καινούριο τραγουδάκι που πρωτοπαίχτηκε μόνο για τα αυτιά μας εκείνο το βράδυ . Περίπου μιάμιση ωρα έμειναν στην σκηνή-μαζι με ενα μικρό encore- και γύρω στη μια παρά η τελετή ολοκληρώθηκε.
Κλείνοντας, να πούμε μπράβο σε διοργανωτές και παρευρισκόμενους γιατί η μπάντα φάνηκε να περνάει πολύ καλά (ήταν και ο τελευταίος σταθμός της περιοδείας τους), ενώ δεν δείχνουμε καμιά συμπόνια και κατανόηση σε όσους έχασαν την συναυλία. Το παράδοξο είναι οτι μιλάμε για εναν μουσικό που εύκολα χαρακτηρίζεται ”Nick Cave των φτωχών”. Πράγμα που σημαινει οτι κανονικά με την αναγνώριση που εχει ο κ. Σπηλιάς στα μερη μας, θα έπρεπε και στο live του Ηugo να υπάρχει ένα καλό δείγμα των fans του. Άλλα ειναι γνωστό οτι η αμάθεια είναι καλύτερη απο την ημιμάθεια.