Luminiferous (επίθετο): αυτός που παράγει, δίνει ή μεταδίδει φως, εκ του λατινικού lumen.
Flashback στο 2007, όπου στην τρυφερή ηλικία των 15 ετών, γνώρισα τους High On Fire με το “Death Is This Communion”. E, αυτό ήταν. To ίδιο φως που μου προσέφεραν τότε οι Καλιφορνέζοι, μου το δίνουν απλόχερα και σήμερα με το νέο τους πόνημα “Luminiferous”.
Σε διαφορετικό στιχουργικό ύφος από τις προηγούμενες δουλειές τους, στο “Luminiferous” οι High On Fire αφήνουν πίσω το πολεμοχαρές στοιχείο και προσπαθούν να ξεμπροστιάσουν αυτή την ελίτ ανθρώπων που ελέγχει οικονομία, κυβερνήσεις, ΜΜΕ και θρησκεία. Ολόκληρο τον κόσμο με λίγα λόγια. Nα κάτι που δεν είχαμε συνηθίσει από το power trio!
Μπορεί όμως στιχουργικά να αλλάζουν σελίδα, αλλά φαίνεται να επιστρέφουν στον παλιό (και καλύτερο για κάποιους) heavy metal ήχο τους, πλησιάζοντας την αισθητική των Mastodon (βλ. “The Cave” και “Τhe Falconist”). Με λιγότερη sludge βρωμία και do-it-like-Sleep stoner, ο Matt Pike παίζει μερικά από τα πιο ειλικρινή και καλοδουλεμένα riff του, ενώ το rhythm section, αποτελούμενο από τους κυρίους Jeff Matz και Des Kensel, παίρνει κυριολεκτικά κεφάλια! Τρανό παράδειγμα το εναρκτήριο “Tha Black Pot”, που λίγο έλειψε να με φέρει σε παροξυσμό την πρώτη φορά που πάτησα play! Ω ναι, τελικά την ήθελα την High On Fire δόση μου…
Κομμάτια όπως το “Carcosa”, φλερτάρουν με το doom, θυμίζοντας έντονα το παλαιότερο υλικό της μπάντας, ενώ σε άλλα τραγούδια, όπως το “Slave The Hive”, θα σε κάνουν να χωθείς στο pit χωρίς δεύτερη σκέψη και να τραγουδίσεις μαζί τους τα δυναμικά gang vocals. Να μην ξεχάσω φυσικά το εξαιρετικό ομότιλο κομμάτι του album, το οποίο αποτελεί μια από τις πιο επιθετικές συνθέσεις των High On Fire, λίγο πριν ρίξουν τις ταχύτητες τους με το πολύ καλό “The Lethal Chamber” που κλείνει ιδανικά το νέο πόνημα του συγκροτήματος.
Εν κατακλείδι, το “Luminiferous” δεν είναι ο καλύτερος δίσκος της μπάντας, ειδικά αν το συγκρίνεις με το “De Vermis Mysteriis” (2012). Ωστόσο, γαμάει.