Όσο τίμιες προσπάθειες και να κάνει ο Page Hamilton ανά καιρούς για να βρει την χαμένη γοητεία του, οι Helmet πλέον δεν…
Μπορεί στα 90’s ο χαρακτηριστικά κοφτός alternative metal ήχος τους να δημιούργησε τα -bigger than life- “Meantime”, “Betty” και “Aftertaste”, αλλά πλέον τις τελευταίες δύο δεκαετίες η βάρκα έχει γύρει για τα καλά. Μετά την αποχώρηση των βασικών μελών της μπάντας, και ιδιαίτερα του John Stanier (πλέον στους περίφημους Battles), οι Helmet -ο Page Hamilton δηλαδή- βράζουν στο ζουμί τους ανακυκλώνοντας συνεχώς ιδέες του παρελθόντος, χωρίς ιδιαίτερες προοπτικές για αλλαγή. Μετά από έξι χρόνια σιωπής, και το οριακά μέτριο “Seeing Eye Red”, η επιστροφή χαρακτηρίζεται και πάλι ως μία από τα ίδια…
Το πρόσφατο πόνημα τους, υπό τον τίτλο “Dead to the World”, κάνει και πάλι ένα reboot της κακιάς ώρας, στον γραφικό πλέον ήχο της μπάντας ο οποίος δεν έχει πλέον να προσφέρει τίποτα και σε κανέναν. Δυναμικά κομμάτια, απόγνωση, οργή, θυμός, λίγο καλύτερα φωνητικά και παραγωγή από άλλες φορές, χαρακτηριστικές κιθάρες. Αλλά ίχνος ουσιαστικής έμπνευσης για ακόμη μια φορά. Υπάρχουν ωστόσο κάποιες καλές στιγμές που δείχνουν ότι κάπου υπάρχει σφυγμός (“Bad News”, “Die Alone”) που θα αποζημιώσουν τους fans τους. Το μοναδικό καλό σ’ αυτή την κυκλοφορία είναι, πως αν την τραβήξεις απ’ τα μαλλιά (εξαρτάται βέβαια με το πόσο αγαπάς τους Helmet) και θες να μπλέξεις με τη βαρετή ρουτίνα τους, το “Dead to the World” είναι σε καλύτερη μοίρα από τις κυκλοφορίες τους από το 200 και έπειτα.
Επίσης, που πας ρε παιδί μου με αυτό το εξώφυλλο; Εντάξει, από prog rock μπάντα πιτσιρικάδων στις αρχές των 90’s το καταλαβαίνουμε, αλλά βρε Helmet είναι δυνατόν; Dead to the world. Όνομα και πράγμα.
