Νομίζω κάποια στιγμή πρέπει να βγούμε απο τα δεσμά της ιστορίας που θεωρεί μόνο τους πρώιμους Helloween ως κλασικούς και να υπερβούμε τη δικτατορία που επιβάλλει η καρδιά αναγορεύοντας τα χρόνια του Kiske ως τα χρυσά της μπάντας (και φανερώνεται στο κατ’ εμέ πανηγυράκι του reunion). Η εποχή του Deris είναι τουλάχιστον αντάξια: ίσως δεν διαθέτει τα θρυλικά κομμάτια (και ρόλο ενδεχομένως παίζει και η προηγούμενη πρόταση) αλλά εμπεριέχει πολλά σπουδαία κομμάτια που εκτείνονται σε μια περίοδο σαφώς μεγαλύτερη.
Kαι για να επεκτείνουμε τους αιρετικούς συλλογισμούς. Θα μπορούσε ίσως να φανταστούμε διαφορετική την ιστορία αναφορικά με τη καριέρα των Helloween, ήγουν να ισχύει το αντίστροφο από ότι έχουμε αποδεχτεί εδώ και χρόνια; Είναι δυνατόν οι Helloween του 2000 να είναι καλύτεροι από τη μπάντα που διέθετε αρχικά τον Hansen και εν συνεχεία τον Kiske, από τη μπάντα δηλαδή που ηγήθηκε στο Ευρωπαϊκό metal με τα δύο Κeeper of the Seven Keys; O Andi Deris και η μπάντα που έμεινε μετά τους κλυδωνισμούς των αλλαγών που γέννησε ο χρόνος, είναι δυνατόν να υπέγραψαν το καλύτερο δίσκο που κυκλοφόρησε ποτέ από τους Helloween: το The Dark Ride;
Είναι υπερβολικό να ισχυριστεί κανείς κάτι τέτοιο; Γιατί οι Helloween των πρώτων δίσκων δημιούργησαν ένα ολόκληρο είδος, στάθηκαν έστω και για λίγο δίπλα σε μεγαθήρια, τα τραγούδια της περιόδου παρά τα χρόνια που μεσολάβησαν δεν έχουν χάσει καθόλου τη λάμψη τους. Το The Dark Ride είναι όμως τόσο καλό που ίσως ενισχύει την αιρετική άποψη που διατυπώθηκε από πάνω.
Στο δίσκο οι Helloween διατηρούν τα γνωρίσματα του Ευρωπαϊκού power που οι ίδιοι συνέβαλαν τα μάλα στην οικοδόμηση του επιπρόσθετα όμως διαθέτει πολλά νεωτερικά στοιχεία που το βοηθούν να αναπτύξει δική του εντυπωσιακή προσωπικότητα. Στο κατώφλι της τρέχουσας χιλιετίας, οι Helloween δίνουν τη δική τους εκδοχή στο «σύγχρονο metal» εμπλουτίζοντας το με κομμάτια όπως το Escalation 666, το Departed, το If I Could Fly χωρίς να αλλοιώνουν τον power χαρακτήρα τους, του δίνουν μια προοπτική που φοβήθηκε εδώ και χρόνια ο χώρος να οραματιστεί.
Τραγούδια απαράμιλλα σκληρά που ακούγονται απρόσμενα σκοτεινά για τη μπάντα που ευαγγελιζόταν την αισιοδοξία που θα σφράγιζε σχεδόν όλο το Ευρωπαϊκό Power τη δεκαετία του ’80. Με την έλευση της καινούριας χιλιετίας ο ήχος τους αποκτά αιχμηρά riffs, η φωνή που τα εκφράζει αφήνει πίσω την ανεμελιά. Είναι ο ήχος της νέας εποχής που δεν περιγράφει μια άλλη πραγματικότητα.
Νομίζω πως το The Dark Ride είναι το καλύτερο album που κυκλοφόρησαν παρόντος Andi Deris (και τα προηγούμενα σε διαφορετικό βαθμό ήταν καλά απλά με άνισες στιγμές), ένα από τα καλύτερα που έβγαλαν ποτέ αλλά δυστυχώς θα μειονεκτεί πάντα πέφτοντας θύμα των αξιολογήσεων που επιβάλλει η ιστορία. Ενδεχομένως και το τελευταίο καλό που έβγαλαν, απείρως πιο ειλικρινές και πρωτότυπο από κάποιο Κeeper 3: από εγχειρήματα επανένωσης στο όνομα της απολεσθείσας δόξας το The Dark Ride υπερισχύει για φιλοδοξούσε να εγκαινιάσει μια καινούργια αφετηρία…