Οι (Hed) P.E. ανήκουν στην φουρνιά των συγκροτημάτων που έβγαλε η nu metal σκηνή, κάπου στα μέσα προς τέλη των 90’s. Παρόλο που το συγκεκριμένο είδος μας έχει εγκαταλείψει εδώ και μια δεκαπενταετία περίπου, αυτοί εδώ οι Αμερικανοί συνεχίζουν να δισκογραφούν ακατάπαυστα από τότε, προσφέροντάς μας ανά καιρούς μερικά διασκεδαστικά albums. Στη λίστα με αυτά έρχεται να προστεθεί και το δωδέκατο πόνημά τους με όνομα, “Class of 2020”, το οποίο κυκλοφόρησε στα τέλη του προηγούμενου μήνα.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο που θέλει να ξαναζωντανέψει το παρελθόν της μπάντας. Και το καταφέρνει σε μεγάλο ποσοστό. Ο ήχος του θα σου φέρει έντονα στο μυαλό αυτό που έπαιζαν στα 00’s. Θα ακούσεις από rap, μέχρι punk και reggae. Μια επιστροφή, δηλαδή, στους πρώιμους (Hed) P.E. Πέρα από την μουσική που σε πάει πίσω, καταλαβαίνεις την back-to-the-roots διάθεση του συγκροτήματος κοιτώντας απλά το εξώφυλλο, το οποίο φαίνεται σαν φυσική εξέλιξη του καλύτερου τους album, ”Broke”.
Δε νομίζω κάποιος ότι έχει την απαίτηση ή περιμένει κάποιο έπος από την συγκεκριμένη μπάντα, πόσο μάλλον 25 χρόνια μετά την δημιουργία της. Έτσι και αλλιώς, ποτέ δεν κατάφεραν κάτι τέτοιο, αν εξαιρέσεις φυσικά το διαμαντάκι, “Broke”, που άνετα συμπεριλαμβάνεται στις καλύτερες στιγμές του nu metal. Γνωρίζεις από την αρχή, πόσο μάλλον αν τους ακολουθείς από τις πρώτες δουλειές τους, ότι θα ακούσεις κομμάτια ευκολοχώνευτα, με ότι και αν σημαίνει αυτό.
Πρώτη σύνθεση έρχεται το αρκετά ενδιαφέρον punk-ικο,”First Blood”, που σε πάει απευθείας σε εποχές “New World Orphans”. Ακολουθεί, με τελείως hip hop διάθεση, το συμπαθητικό “Watch It Burn” και το “No Days Off” που, αν δεν ήξερα ότι ανήκει στους (Hed) P.E., θα ορκιζόμουν ότι το λένε οι Mushroomhead. Και κάπως έτσι, με συνεχείς εναλλαγές στα μουσικά είδη, σε πάνε μέχρι το τέλος του δίσκου. Από εκεί που χοροπηδάς με rap θα σου σκάσουν κάποιο reggae σημείο (“Last Call”), θυμίζοντας Skindred, μετά θα σου ρίξουν και ένα μεθυσμένο κέλτικο κομμάτι (“Nothing Lasts 4ever (The Ballad of C19)”) α λa Dropkick Murphys και από εκεί θα σε πάνε σε τσιτωμένες punk ταχύτητες (“Ole Time Sake”).
Μπορεί το “Class of 2020” να μην έχει κάτι συγκλονιστικό να σου προσφέρει και μετά από 1-2 ακροάσεις να πηγαίνεις παρακάτω, σου εγγυάται, όμως, μισή ώρα με κομμάτια που θα σε κάνουν να περάσεις ευχάριστα την ώρα σου.