Το Heavy By The Sea ήταν ίσως το πιο καυτό metal meeting των 2-3 τελευταίων ετών, αν εξαιρέσουμε το Sonisphere του 2011. Το ότι θα βλέπαμε τους ντόπιους ήρωες Rotting Christ, με μεγαθήρια όπως οι Down του Phil Anselmo ή οι Slayer καθώς και με ελπιδοφόρα ονόματα όπως οι Kvelertak ή σταθερές αξίες όπως οι Napalm Death. Η αξιοπρεπής τιμή του εισιτηρίου, η γενική ανομβρία από αντίστοιχες metal ημέρες αλλά και μία γενική διάθεση που έχει ο metal κόσμος να ξεσπάσει σε εκείνο το live που θα του δώσει την αφορμή, ήταν δεδομένα που περιέγραφαν ένα ονειρώδες τοπίο εκ προοιμίου. Τι έγινε όμως τελικά;
Ανταπόκριση: Άρης & Χρήστος Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Karla Trainer
Με τον κόσμο να προσέρχεται αργά αλλά σταθερά και με τον ήλιο ακόμα πολύ ψηλά στον ουρανό (ευτυχώς με κάτι συννεφάκια να τον κρύβουν που και που), οι πρώτοι που έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή ήταν οι Νορβηγοί Kvelertak. Ίσως η πιο ενθουσιώδης μπάντα από όσες ακολούθησαν, οι Kvelertak ήταν ό,τι έπρεπε για να μπει ο κόσμος στο σωστό mood. Η εξάδα από την Νορβηγία αεικίνητη πάνω στη σκηνή και με τον frontman Erlend Hjelvik να επιδίδεται σε crowd surfing ακόμα και 15 μέτρα μακρυά από αυτήν, μας αποχαιρέτισε μετά από 50 περίπου λεπτά έχοντας συμπεριλάβει στο set της και τα πλέον αναγνωρίσιμα κομμάτια της “Mjød”, “Blodtørst”, “Bruane Brenn” και “Kvelertak”. Ο κόσμος φάνηκε να το διασκεδάζει, ειδικά στα προαναφερθέντα κομμάτια. Μοναδικό θεματάκι ο ήχος, κάτι το οποίο δεν ήταν αποκλειστικό ‘προνόμιο’ των Kvelertak χτες το βράδυ.
Σειρά πήραν οι grind icons από το Birmingham. Ίσως η πιο ‘δύσκολη’ μπάντα από τις 5 του festival λόγω του ακραίου ήχου. Ανάμεσα στον λιγοστό ακόμα κόσμο στο χώρο μπροστά από τη σκηνή (καθώς οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να αποφύγουν τον ήλιο στα υπόστεγα με τις μπύρες!) είχε και αρκετούς οι οποίοι είχαν έρθει και για τους Napalm Death και ξεχώριζαν ανάμεσα στο κοινό. Το αεράκι είχε δυναμώσει κάτι που έκανε σε στιγμές τον ήχο των Napalm Death χειρότερο από των Kvelertak. Η μπάντα όμως δεν πτοήθηκε και με μπροστάρη τον frontman “Barney Greenway” κατάφεραν να ξεσηκώσουν τους fans τους αλλά και τα πιτσιρίκια στις πρώτες σειρές που μπορεί να μην γνώριζαν και πολλά πράγματα για τους Napalm Death. Με κομμάτια όπως τα “Scum”, “Nazi Punks Fuck Off”, και “You Suffer” δημιούργησαν τα πρώτα moshpit.
Οι Rotting Christ έκαναν ένα δυναμικό μπάσιμο στη σκηνή γεμίζοντας υπερηφάνεια τους παρευρισκόμενους, μικρούς και μεγάλους. Ναι, για κάποιους το εγχείρημα της εισαγωγής των παραδοσιακών στοιχείων της Ελληνικής μουσικής στο black metal ίσως μοιάζει παράταιρο ή και γραφικό, υπάρχει και η άλλη άποψή όμως. Αυτή που τους φέρνει στα μεγάλα fests της Ευρώπης και στις λίστες των καλύτερων συγκροτημάτων της μουσικής τους, που έχει δει ο metal κόσμος.
Το να παίζεις μπροστά στο δικό σου κοινό δεν είναι εύκολο. Τόσο το 2011, με κάποιους Maiden και κάποιους Mastodon και Gojira να τους περιτριγυρίζουν, το κατάφεραν και το έπραξαν και τώρα. Με ένα εντελώς νέο lineup και έναν δίσκο που τιμά την ιστορία τους αλλά και με κομμάτια όπως τα “King Of A Stellar War”, “Athanati Este”, “The Sign Of Prime Creation” και τόσα ακόμη. Σκόρπισαν τον ενθουσιασμό και την υπερηφάνεια και πήραν επάξια το χειροκρότημα που τους έπρεπε. Mε τον καλύτερο ήχο από τους Kvelertak και από τους Napalm Death, έχυσαν πολλά κιλά ιδρώτα στη σκηνή και έκαναν ακόμη και όσους τους θεωρούν γραφικούς, να παραδεχθούν την πολύ καλή απόδοσή τους. H Αθήνα ήταν μαζί τους…
Σειρά πήραν οι Down του μεγάλου Phil Anselmo αλλά και των μπαρουτοκαπνισμένων Jimmy Bower (Eyehategod), Pepper Keenan (Corrosion of Conformity) και Kirk Windstein (Crowbar). Ο ήλιος έχει πέσει, ο κόσμος αισθητά περισσότερος πλέον και ‘Eyes of The South”, “Witchtripper” και “Lifer” με τον Anselmo αρκετά ‘ξενερωμένο” και ειρωνικό μερικές φορές. Αλλά οκ είναι ο Αnselmo, ένας από του μεγαλύτερους metal frontmen ever και αυτό φάνηκε όταν δεν χρειάστηκε παρά μερικά λεπτά απευθυνόμενος προς τον κόσμο και ένα “Temptation’s Wings” και το παιχνίδι παιζόταν πλέον σε άλλο επίπεδο.
Όλοι πάνω κάτω, και ο Anselmo αισθητά πιο κεφάτος και με την υπόλοιπη μπάντα να το διασκεδάζει και να δίνει ένα τίμιο show (αν και η αλήθεια είναι ότι ο ήχος ήταν κάπως χαμηλά). Με όλο το venue να τραγουδάει το “Stone The Crow” και για κλείσιμο το “Bury Me In Smoke” με την παρουσία και των roadies στο τζαμάρισμα οι Down κάνανε μια πολύ καλή εμφάνιση (όχι σαν του 2009) και κέρδισαν άξια το χειροκρότημα του κόσμου.
Highlights της εμφάνισης των Down οι 2 κουβέντες ανάμεσα σε κομμάτια, από τον Phil για τον “Dimebag” αλλά και τον Jeff Hanneman αλλά και η σατυρική απόδοση του “The Joker” των Steve Miller Band…
Μετά από μία εμφάνιση που έπρεπε ο τεράστιος Phil Anselmo να σηκώσει στις πλάτες του για να κουνήσει τον κόσμο, οι Slayer είχαν μία τεράστια πρόκληση μπροστά τους. Πώς κάνεις ένα χλιαρό κοινό να ξεσηκωθεί, όταν λείπουν δύο πολύ αγαπητά σου μέλη όπως ο Jeff Hanneman ή ο Dave Lombardo; Δεν ξέρω αν το κατάφεραν, πάντως σίγουρα η εμφάνισή τους, δεν θύμιζε σε τίποτα τις παλιές ημέρες του μώλωπα και της σπασμένης μύτης. A walk in the park που είπε και ο αγαπητός συνάδελφος Πάρης Δημητρόπουλος. Μπροστά σε ένα ασυνήθιστα απαιτητικό κοινό, οι Slayer πάτησαν στη σκηνή δίπλα από τη θάλασσα μετά τις 11 το βράδυ με το “World Painted Blood”. Εμφανέστατα προβληματικοί στην επικοινωνία τους με το κοινό, οι Slayer είχαν να καλύψουν τεράστιες απαιτήσεις και να κουνήσουν ένα ασυνήθιστα χλιαρό στις αντιδράσεις του, κοινό. Άλλωστε, δεν ήταν ποτέ η μπάντα-μάστορας της επικοινωνίας με τον κόσμο.
Τα thrash anthems όπως το “Postmortem”, “Dead Skin Mask”, “Die By The Sword” και τόσα άλλα έδιναν και έπαιρναν, δείχνοντας ότι ακόμη και έτσι μπορούσαν να ζεστάνουν και άλλο τον κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, οι Slayer έμοιαζαν κουμπωμένοι και με το τεράστιο όνομα του Jeff Hanneman που κοσμούσε από ένα σημείο και μετά τη σκηνή, να τους στοιχειώνει σε κάθε τους κίνηση, ειδικά τον Kerry King. Σίγουρα, ο ήχος τους ήταν πολύ καλύτερος σε σχέση με τους υπόλοιπους αλλά αυτό δεν φτάνει.
O Phil Anselmo, κλήθηκε και πάλι, σε ρόλο πυροσβέστη, κατευνάζοντας ένα λιγάκι ξενερωμένο κοινό. Ανεβαίνοντας στη σκηνή, τραγούδησε μαζί με τους υπόλοιπους το “Fucking Hostile” (ιστορική στιγμή) με τον Kerry King να βγάζει ελαφρώς τα μάτια από το solo του Dimebag. Η εμφάνισή τους, κράτησε λιγότερο από όσο είχε αρχικά ανακοινωθεί. Ο λόγος άγνωστος. Τελευταία κομμάτια της βραδιάς τα “South Of Heaven” και “Angel Of Death”. Γεράσαμε εμείς και παραξενέψαμε; Γέρασαν οι Slayer; Και τα δύο; Πάντως οι Slayer δεν μας έβγαλαν ότι τα “έσπασαν”. Η διοργάνωση, τηρουμένων των αναλογιών, σωστή.Η όλη φάση, παρά τα προβλήματα, έμοιαζε με ένα ωραίο party. Τα προβλήματα του ήχου οφείλονταν περισσότερο στην τοποθεσία και τον αέρα. Οι Slayer αποχαιρέτισαν μετά τις 12 και κάτι τελειώνοντας μία αμφιλεγόμενη εμφάνιση. Επανορθώστε, λοιπόν!
Ο κόσμος, με το μάτι, δεν ξεπέρασε τις 7000. Τι συμβαίνει τελικά; Σταματήσαμε να γουστάρουμε το metal; Γιατί το ότι τελείωσαν τα “γκα-φρα”, το γνωρίζουμε καιρό. Ίσως το εγχείρημα να ήταν παράτολμο. Δεν πειράζει όμως, αν δεν σπάσεις παραδόσεις, δεν χτίζεις κάτι καινούριο ούτε μπορείς με την πρώτη σου προσπάθεια να κάνεις μία μεγάλη επιτυχία. Ελπίζουμε πως η Detox Events θα επαναλάβει το εγχείρημα, με ίδιες τιμές στα εισιτήρια, ίδιου βεληνεκούς ονόματα και μεγαλύτερη έμφαση στα technicalities. Όσο για τον αέρα που κουρέλιασε τον ήχο των περισσότερων, δεν ξέρω τι θα διάλεγα. Άπνοια, καλό ήχο και λίγη ρίγανη για να ψηθώ στο φούρνο ή αέρα και δροσούλα μαζί με thrash metal; Και ναι νομίζω πως ήταν ένα festival που μετά από μερικά χρόνια όλοι θα θυμούνται το προσωπικό show του Phil Anselmo…