Είναι της μόδας τελευταία η φράση «μπαμπάς σας ο τάδε», η οποία χρησιμοποιείται για κάθε είδους δραστηριότητα και ενασχόληση με σκοπό να πικάρει το αντίπαλο στρατόπεδο, είτε υπάρχει αυτό είτε όχι. Στην περίπτωση των HammerFall, εγώ θα πω ότι είναι «μπαμπάδες… μου».
Βλέπετε, ήταν η πρώτη μπάντα που κατάφερα να παρακολουθήσω, με καθυστέρηση ενός έτους, σε πραγματικό χρόνο. Αυτό λοιπόν μου δημιούργησε ένα δέσιμο μαζί τους που με κάνει να παραβλέπω τυχών παραφωνίες τους, δεν είναι και πολλές άλλωστε, και να ετοιμάζομαι για το σχεδόν απόλυτο (2/3) όσον αφορά τις επισκέψεις τους στην Ελλάδα.
Αυτό το group λοιπόν, είχε την ευχή και κατάρα να κυκλοφορήσει ένα debut album που κατάφερε με την μία να τους βάλει για τα καλά στον χάρτη της παγκόσμιας metal σκηνής. Αναρωτηθείτε πόσες μπάντες στα 90′s, (που δεν ανήκαν στον ακραίο χώρο) είχαν κάνει τόσο εντυπωσιακό ξεκίνημα. Δεν νομίζω να βρείτε πολλές, οπότε μην σπάτε το κεφάλι σας. Το “Glory To The Brave” λοιπόν έρχεται το 1997 να σκάσει σαν κεραυνός, εν αιθρία και να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της παγκόσμιας heavy metal σκηνής. Πέτυχαν κάτι που τότε φάνταζε αδύνατο, πέτυχαν να ενώσουν τον κεντροευρωπαϊκό ήχο του heavy/power με την Σουηδική φινέτσα (όσον αφορά το metal πάντα) και να μας χαρίσουν έναν δίσκο δίχως ένα μέτριο ή αδιάφορο κομμάτι. Συζητάμε τόση ώρα για τον δίσκο που περιέχει το ομώνυμο “Glory To The Brave”, “The Dragon Lies Bleeding”, “Steel meets Steel”, “I Believe”, “Child of the Damned” και… μισό να φρενάρουμε εδώ. Έχουμε καταλάβει όλοι τι πέτυχαν στο “Child of the Damned” οι Σκανδιναβοί; Πήραν ένα φανταστικό και κλασικό κομμάτι και το απογείωσαν, αλλά αυτό είναι το λιγότερο, το σημαντικότερο είναι ότι του συμπεριφέρθηκαν σαν πραγματικοί fans.
Προτού λοιπόν «καταλαγιάσει» η σκόνη της πρώτης τους δουλειάς, με κεκτημένη ταχύτητα έρχεται το “Legacy of Kings”. Ένα album που στα δικά μου μάτια αδικείται κατάφορα, καθώς μπαίνει σε ευθεία σύγκριση με τον προκάτοχο του. Προφανώς και δεν κάνει το ίδιο γκελ με το “Glory To The Brave”. Για την ακρίβεια, κανένα μετά δεν έπιασε τα επίπεδα του, το πλησίασαν πάρα πολλά, μα κανένα δεν κατάφερε να το κοιτάξει στα μάτια. Όμως όταν ερχόμαστε να μνημονεύσουμε έναν δίσκο και αναφερθούμε σε αυτόν με εκφράσεις όπως «διαμάντι» και άλλα τέτοια βαρύγδουπα, αν ήταν εφικτό να γράφονται κάθε μέρα, ή έστω κάθε χρόνο, τέτοιοι δίσκοι, στο τέλος δεν θα έχαναν την αξία τους;
Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, αν εξετάσει κανείς το “Legacy of Kings”, θα αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται. Μία κυκλοφορία που περιλαμβάνει κομμάτια όπως το “Heeding The Call”, “Legacy of Kings”, “Let The Hammer Fall”, “At the End of the Rainbow”, “Stronger Than All”, μ ’αυτά και μ ‘αυτά θα καταλήξουμε ότι ο όλος δίσκος περιλαμβάνει κομματάρες.
Λίγα χρόνια αργότερα έρχεται το “Renegade” το οποίο σηματοδοτεί μία κάπως πιο εμπορική στροφή στον ήχο της μπάντας. Πιθανόν κάποιους να τους ξενίζει αυτή η αλλαγή στο ύφος τους, αλλά από την μία μιλάμε για επαγγελματίες μουσικούς και από την άλλη συζητάμε για έναν δίσκο που έγινε χρυσός σε κάμποσες χώρες.
Το δεύτερο σκέλος έχει δύο περιπτώσεις: ‘Η ήταν βλαμμένοι όλοι ή τελικά κάτι είχε αυτός ο δίσκος, βέβαια κάποιοι θα ισχυριστούν πως πήγε με την φόρα που είχε το συγκρότημα μέχρι τότε. Αν κάτι τέτοιο ήταν αληθές, πως εξηγείται ότι και το “Crimson Thunder” πήγε «τρένο»; Προσέξτε, κατά την γνώμη μου το εν λόγω album είναι το πιο αδύναμο στην πορεία των HammerFall, πάραυτα το “Hearts On Fire” εξακολουθεί να είναι η κυκλοφορία με την μεγαλύτερη επιτυχία τους συγκροτήματος, με το “Dreams Come True” να αποτελεί ίσως την καλύτερη μπαλάντα της μπάντας (μία μπάντα που όσο να πεις, ξέρει να γράφει μπαλάντες).
Το 2005 επιστρέφουν στις υψηλές πτήσεις με το “Chapter V: Unbent, Unbowed, Unbroken”, για να ακολουθήσει ένα χρόνο μετά το “Threshold” που θα διατηρήσει το σχήμα στα ίδια επίπεδα. Έχοντας ήδη στην πλάτη τους, έξι δίσκους, το συγκρότημα γνωρίζει πλέον τεράστια επιτυχία και τυγχάνει σχεδόν καθολικής αναγνώρισης, αφού πλέον βρίσκεται σταθερά στα line up όλων των μεγάλων festival, παίζοντας μάλιστα σε καλές ώρες και σε μεγάλες σκηνές, γεγονός το οποίο φανερώνει αρκετά πράγματα για το fanbase που έχει χτίσει σε όλον τον κόσμο.
Στις 28 Οκτωβρίου λοιπόν, σε διάστημα δυο ετών θα έχουμε την ευκαιρία να τους δούμε για δεύτερη φορά στην χώρα μας στο stage του Piraeus 117 Academy . Όσοι τους είχατε δει την τελευταία φορά ξέρετε τι πρέπει να κάνετε το βράδυ της Κυριακής. Όσοι δεν τους έχετε ξαναδεί, απλά έχω να σας πω ότι live είναι ακόμα καλύτεροι από ότι στο studio.
ΥΓ: Το κομμάτι που επέλεξα δεν είναι τυχαίο, περιγράφει το πόσο σημαντικό είναι για εσάς να έρθετε σε αυτό το live.