Οι Σουηδοί protometalers Hällas επέστρεψαν στη χώρα μας και εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην Αθήνα το Σάββατο που μας πέρασε. To Αθηναϊκό κοινό έδωσε δυναμικά το παρών, παρά το γεγονός πληθώρας events τη συγκεκριμένη βραδιά. Οι Hällas, όπως και οι ‘δικοί μας’ Saturday Night Satan, δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο.
Ανταπόκριση: Άρης Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Φτάνοντας λίγο καθυστερημένος ελέω δυσκολιών στο παρκάρισμα, αρχικά εξεπλάγην με την πληρότητα του ground stage του Gazarte. Οι Saturday Night Satan ήταν ήδη στη σκηνή παρουσιάζοντας (σχεδόν όλα) τα κομμάτια από το πολύ επιτυχημένο debut album τους, All Things Black. Η ικανότητα της μπάντας να γράφει πιασάρικες μελωδίες με πολύ κολλητικά refrains της δίνει πολλούς πόντους στις live εμφανίσεις καθώς κερδίζει εύκολα την προσοχή του κοινού.
Το σερί πολύ καλών εμφανίσεων των Saturday Night Satan στα Αθηναϊκά stages συνεχίστηκε και το Σάββατο. Έμπειροι παίκτες, με αρκετές ώρες πτήσης στις πλάτες τους, μας προσέφεραν ένα εξαιρετικό 45λεπτο που κύλησε νεράκι, με κορυφαία στιγμή μάλλον την εξαιρετική διασκευή στο Am I Evil? των Diamond Head, την οποία κυκλοφόρησαν πρόσφατα. Πραγματικά ανυπομονώ για το sophomore album τους, όταν έρθει με το καλό.
Τα πολύ καλά λόγια που είχαμε ακούσει για τους Hällas μετά την εμφάνισή τους στο Mammothfest ήταν τελικά πέρα για πέρα αληθινά. Και μετά το πέρας της Σαββατιάτικης εμφάνισής τους ίσως μου φάνηκαν και φειδωλά. Ο Tommy Alexandersson και η παρέα του ανέβηκαν στη σκηνή με τα μποτίνια τους, τα κολάν τους, τις καμπάνες τους και τις μπέρτες τους και μας προσέφεραν μία εξαιρετική (to say the least) εμφάνιση.
Τα ιδιαίτερα φωνητικά του Alexandersson (τα οποία ήταν λίγο χαμηλά στην αρχή, κάτι που διορθώθηκε σχετικά γρήγορα) και οι δύο κιθαρίστες εκατέρωθεν σαν άλλοι Andy Powell και Ted Turner (Wishbone Ash ντε) κλέβουν την παράσταση σε αυτό που οι Hällas έχουν ονομάσει adventure rock. Δε ξέρω τι rock είναι αυτό, αλλά το υπηρετούν άψογα. Σαν να έχουν διακτινιστεί κατευθείαν από τα 70’s και έχοντας βαθιά ριζωμένη μέσα τους την αύρα των Jethro Tull, Uriah Heep, Wishbone Ash και ακόμη πιο προοδευτικών σχημάτων της εποχής όπως οι Camel ας πούμε. Πραγματικά υπέροχοι. Ελπίζω σε ταχεία επιστροφή στα εδάφη μας. Όβερ.
