Το live του Σαββάτου ήταν από αυτά τα live που περιμένεις με ανυπομονησία, είτε γιατί γουστάρεις τις μπάντες που θα δεις, είτε γιατί έχεις καιρό να πας σε συναυλία, είτε γιατί έτσι σου βγαίνει και έτσι το αισθάνεσαι βρε αδερφέ! Ο νέος δίσκος των Half Gramme Of Soma είχε λοιπόν την τιμητική του εκείνο το βράδυ, καθώς το συγκρότημα είχε το επίσημο release show του. Μαζί τους οι Θεσσαλονικείς Jaw Bones και οι Αθηναίοι Cold Desert, δυο σχήματα που έχουν και αυτά με τη σειρά τους κυκλοφορήσει καινούριες δουλειές, άρα η βραδιά εκ προοιμίου φάνταζε ιδανική για rock n’ roll ξεφάντωμα και κάπως έτσι εκτυλίχθηκε, αφού ακόμη και το ανανεωμένο -από όλες τις απόψεις- An Club, έμοιαζε έτοιμο για party!
Ανταπόκριση: Χρήστος Κατσίμπας / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου (περισσότερες εδώ)
Με ελάχιστη καθυστέρηση, οι Cold Desert ανέβηκαν στη σκηνή και προσπάθησαν να βάλουν στο κλίμα της μουσικής τους, τους λιγοστούς ως εκείνη την ώρα παρευρισκόμενους. Προσωπικά, δεν άργησα να trip-άρω, καθώς το ψυχεδελικό τους rock συναντάει το doom metal και τα πράγματα βαραίνουν επικίνδυνα, κάνοντας την κεφαλή να πηγαίνει πάνω κάτω. Η έλλειψη από live παραστάσεις για την μπάντα ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής, αλλά αυτό δεν τους πτόησε ιδιαίτερα. Αν τα… ‘μπλιμπλίκια’ τους ήταν λιγάκι πιο μπροστά και λίγο πιο πειραματικά, θα μιλάγαμε για μια ακόμα πιο δυνατή εμφάνιση, οπότε ίσως να πρέπει να το δουλέψουν ακόμα περισσότερο αυτό το σημείο. Η πρώτη μου ζωντανή επαφή μαζί τους, όμως, με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο!
Υπό τους ήχους της μουσικής των Church Of Misery, ετοιμάστηκε η σκηνή να υποδεχθεί τους Jaw Bones, που και αυτοί μετά από πολλά χρόνια προσπαθειών κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο και μας τίμησαν με την παρουσία τους για δεύτερη φορά στην Αθήνα. Τσαμπουκαλεμένο stoner rock παίζει η πεντάδα με αρκετές μελωδικές προεκτάσεις και με έναν τραγουδιστή να προσπαθεί να ξεσηκώσει τον κόσμο από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στη σκηνή. Αρκετά καλή εμφάνιση με τον ύμνο “Ego Tripper” από το ΕP τους να κλέβει στο χαλαρό τις εντυπώσεις και να μου ξεχαρβαλώνει τον σβέρκο! Οι Jaw Bones, ενώ παίζουν στακάτα και δυνατά, έχω την αίσθηση πως προσπαθούν υπερβολικά επί σκηνής και αυτό δεν τους βγαίνει ιδιαίτερα. Δυστυχώς αναγκάστηκαν να μειώσουν λίγο το setlist τους καθώς υπήρξε αυτή η μικρή καθυστέρηση στην αρχή, που έβγαλε τη διοργάνωση από το timeline της.
Oι Half Gramme of Soma ανέβηκαν στη σκηνή υπό τους ήχους του “I Just Want To Celebrate” των Rare Earth και το σφυροκόπημα ξεκίνησε με το “Jerk”, συνεχίστηκε με το “Mega Rollo Booster” και το party μόλις που ξεκίναγε! Το σχήμα είναι πιο δεμένο από ποτέ και το διασκεδάζει τόσο επάνω στη σκηνή όσο και εκτός αυτής και είναι κάτι που βγαίνει προς τα έξω. Απίστευτό παίξιμο από Ψηλό και Choko στις κιθάρες, ο Μακ στο μπάσο στην ‘κοσμάρα’ του να δένει άψογα με τον ToPill στα τύμπανα που κάθε χτύπημα του τράνταζε το έδαφος και τον Διονύση πίσω από το μικρόφωνο να ξεσαλώνει! Ο κόσμος είχε έρθει να ξεφαντώσει και οι Half Gramme δεν τον απογοήτευσαν στο παραμικρό. “Gloomy Eggplant” και η air guitar μου βγήκε από τη ναφθαλίνη, το προσωπικά αγαπημένο “Red Kiss” για τη συνέχεια, ενώ στο “No Man’s God” η τρίχα σηκώθηκε κάγκελό και η ρίγη διαπέρασε τη σπονδυλική στήλη καθώς στο stage ανέβηκε ο Σταύρος από Sadhus για μια sludgy εκτέλεση του κομματιού που, μαζί με τον Διονύση, έδεσαν πάρα πολύ όμορφα τα καθαρά και τα brutal φωνητικά του πρώτου με του δεύτερου και τούμπαλιν! Στιγμή χαλάρωσης με το “Drowned” και μετά κάτι παλιό και αγαπημένο από τον πρώτο δίσκο του συγκροτήματος, το “Push Me Around”. Ξύλο και κοπάνημα με το “Doofie”, για να έρθει μετά το “Groove Is Black” να μας αποτελειώσει. Η σεμνή τελετή έλαβε τέλος με τη μπάντα να μη κατεβαίνει από τη σκηνή ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά να μας ευχαριστεί και να παίζει και μια διασκευή στο “Rock’N’Roll’ των Motorhead και να αφήνει αποκαΐδια!
Πρώτο live της σεζόν για εμένα και αυτά που μου μένει είναι ότι στο ανανεωμένο πλέον An θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές από άποψη ήχου. Όλα τα συγκροτήματα έδωσαν το 101% του είναι τους για να ευχαριστήσουν όσους πιστούς έδωσαν το παρόν, ασχέτως αν όλα άρεσαν σε όλους μας το ίδιο, γιατί αυτό που τελικά μετράει περισσότερο είναι να ανεβαίνεις στη σκηνή και να τα δίνεις ό,τι έχεις και δεν έχεις ανεξαρτήτου αποτελέσματος.