Η μαύρη επέτειος του θανάτου των Cobain και Staley καθώς και η παραδοχή του Jeff Scott Soto ότι η άνοδος του grunge ήταν απλά θέμα μουσικής εξέλιξης μου έδωσαν την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσω κάποια πράγματα αναφορικά με τον εμφύλιο πόλεμο της rock μουσικής, οι πληγές του οποίου ακόμη δεν έχουν επουλωθεί πλήρως στα μυαλά των οπαδών και των δύο πλευρών. Από τη μία πλευρά, μία ολόκληρη γενιά ανθρώπων, οι οποίοι προτίμησαν την απλότητα της rock μουσικής και τη βρήκαν στους ήχους της σκηνής του Seattle και από την άλλη μία ολόκληρη γενιά ανθρώπων, οι οποίοι προτίμησαν την party διάθεση και τις, ανωτάτου επιπέδου, τεχνικές ικανότητες των metal και hard rock αστέρων της δεκαετίας του 80 και των αρχών του 90.
Η αλήθεια είναι ότι τείνω προς τη δεύτερη πλευρά, θα το παραδεχτώ αυτό. Με κέρδισε η εμπειρία ζωής μίας συναυλίας των Maiden, η πορωτική και γραφική macho διάθεση των Manowar, το μεγαλείο της φωνής του Dio (R.I.P) οι πολεμικοί ύμνοι των Accept, των Grave Digger και των Blind Guardian, των Priest αλλά και το να “ραγίζει η καρδιά” μου με ιστορίες…πόνου και…αγάπης από τους Firehouse, τους Bonfire, τον Bon Jovi, τους Ratt, τους Europe και να γυρίζω…κοκορέτσια με τις δημιουργίες του Malmsteen και των Dream Theater. Η αλητεία των Motley Crue και των Skid Row. Τα γούστα και οι επιλογές είναι προσωπική υπόθεση του καθενός αλλά και ο αυτοσαρκασμός είναι μέσα στο παιχνίδι!
Βλέποντας, όμως, την αποδοχή των flashbacks obituaries για τους δύο αδικοχαμένους grunge αστέρες, από τους αναγνώστες του RockinAthens.gr, οφείλω να ομολογήσω δύο πράγματα: Πρώτον, είτε μας αρέσει είτε δε μας αρέσει το grunge έγραψε ιστορία και άλλαξε για πάντα τον τρόπο που θα βλέπουμε τη rock μουσική. Δεύτερον, η rock μουσική χαρακτηριζόταν εξαρχής για την ευθύτητα και την απλότητά της, η grunge, θεωρώ, ότι ήρθε για να μας το θυμίσει και, με ένα γερό ταρακούνημα, να γκρεμίσει ένα οικοδόμημα που έμοιαζε να ξεφεύγει από τις βασικές του αρχές και έτεινε προς την αλλοίωση από εξωγενή στοιχεία.
Για να λέμε όμως και την αλήθεια, οι δισκογραφικές εταιρείες έπαιξαν το ρόλο τους, μικρό ή μεγάλο, και στρέβλωσαν την κατάσταση στη δεκαετία του 80 για να την στρεβλώσουν άλλη μία φορά στις αρχές της δεκαετίας του 90 πηγαίνοντας στην απέναντι άκρη, από την ποζεριά στην πιο…down διάθεση της grunge. Ευτυχώς, το κοινό έδωσε τη δική του απάντηση αναζητώντας άλλους τρόπους έκφρασης και καταλήγοντας σε μία τεράστια διασπορά των genres που απαρτίζουν την metal και rock σκηνή σήμερα. Οι εμπορικές μπάντες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Κάποτε, γέμιζαν αρένες οι Journey, σήμερα το κάνουν οι Red Hot Chili Peppers. Κάποιες μπάντες το έκαναν παλιά, όπως οι AC/DC και οι Maiden και συνεχίζουν να το κάνουν και σήμερα. O κόσμος εξέφρασε τη δύναμή του, πετώντας στο…χρονοντούλαπο της ιστορίας (όπως θα έλεγε και ένας…παλιός γνωστός) οτιδήποτε άχρηστο και κράτησε τα καλά.
Μπορεί να μην λατρεύω το Seattle, μπορεί να μη σκίζω τα ρούχα μου για τους Eddie Vedder, Chris Cornell, Kurt Cobain, ωστόσο οφείλω να παραδεχθώ ότι έγραψαν μουσική, απλή και ειλικρινή, η οποία άλλαξε για πάντα τον τρόπο έκφρασης μας και έδιωξε πάνω από το σώμα της rock, τα διάφορα παράσιτα που προσπαθούσαν να προσκολληθούν πάνω της και να την εκτρέψουν από την πορεία της. Την πορεία της ειλικρινούς έκφρασης και αυθεντικής μουσικής δημιουργίας.
Καλό Σαββατοκύριακο σε όλες και σε όλους!
Υ.Γ. δεν αναφέρω τους Motorhead πουθενά, γιατί πολύ απλά είναι πάνω από όλα αυτά!
Υ.Γ. 2 Όσο με πορώνει το πρώτο, με πορώνει και το δεύτερο!