Ακόμη μία επιτυχημένη εμφάνιση επί Ελληνικού εδάφους, για τους σημαντικότερους εκπροσώπους αυτού που ονομάζουμε vintage rock revival, τους αγαπημένους Σουηδούς Graveyard. Η μεγαλύτερη τους στα μέρη μας από άποψη μεγέθους venue αλλά και προσέλευσης κοινού. Και η πιο επαγγελματική θα προσέθετα.
Ανταπόκριση: Άρης Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου
H απουσία opening act μπορεί να ξένισε αρκετούς αλλά δεν είναι και κάτι απαραίτητα αρνητικό. Ως εκ τούτου, οι Graveyard εμφανίστηκαν right on time και μας χάρισαν 90 λεπτά ανόθευτης 70ίλας, με μία μεστή και επαγγελματική εμφάνιση. Ακούσαμε 13 συν 3 (encore) κομμάτια μοιρασμένα ανάμεσα στα Hisingen Blues, Lights Out, Peace και 6 albums με μία ακόμη πινελιά από το Innocence & Decadence. Δυστυχώς, εκπροσώπηση από το ντεμπούτο τους δεν είχαμε, όσο και αν κάποιοι (πρωτοδισκάκηδες) στο κοινό θέλαμε να ακούσουμε το υπέρτατο “Satan’s Finest”.
Η μπάντα παρουσιάστηκε φουλ (του φουλ) δεμένη, με τον Joakim Nillson, θέλοντας και μη, να τραβάει όλα τα μάτια πάνω του. Ο ήχος εξαιρετικός όπως σχεδόν πάντα στο Floyd, αν εξαιρέσεις κάποια στιγμή στις αρχές που η μπότα μου έσκαγε στη μούρη σαν τις κλωτσιές της 18μηνης κόρης μου όταν κοιμάμαι. Το κουαρτέτο απέδωσε εξαιρετικά, χωρίς λάθη, ένα υπέροχα επιλεγμένο setlist (έλειψαν ίσως τα Endless Night, No Good Mr. Holden και The Fox).
Μία κοιλίτσα προς το τέλος την αισθάνθηκα να σας πω την αλήθεια, στα From a Hole in the Wall, Hard Times Lovin’, Rampant Fields πριν το υπέροχο Uncomfortably Numb μας φέρει στο encore της απίστευτης τριπλέτας Walk On, Ain’t Fit to Live Here και The Siren. Έτσι απλά οι Graveyard μας αποχαιρέτησαν με την υπόσχεση της συντομότερης επιστροφής του στο Αττικό έδαφος.
ΥΓ. #1 Joakim αλεπουδιάρη, γιατί στο Ain’t Fit to Live Here τραγουδούσες τους μισούς στίχους;
ΥΓ. #2 Πολύ χάρηκα που είδα εξέχων μέλος της διοργανώτριας εταιρίας, μετά το πέρας του live, ακριβώς απέναντι, στο live του Lung Fanzine. Κάποιοι άνθρωποι μάλλον ζούνε για τη μουσική τελικά.
