Μεγάλο βράδυ το Σαββατιάτικο. Γηπεδικό όπως είπε κι ένας φίλος. Το έχει αυτό το heavy metal, όταν εκφράζεται από μπάντες όπως οι Grave Digger. Αλλά για να φτάσουμε μέχρι εκεί, χρειαστήκαμε πρώτης τάξεως ζέσταμα.
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Δημήτρης Κοκκινογένης (περισσότερες εδώ)
Αρχής γενομένης με τους Terra IncΩgnita, που με κεκτημένη ταχύτητα από τη mini περιοδεία τους με Omen ανέβηκαν στη σκηνή με αυτοπεποίθηση που σπάνια βλέπεις σε opening act. Με άψογο ήχο – κάτι που χαρακτήρισε όλη την βραδιά, μπράβο για άλλη μια φορά Κύτταρο! – και με έναν frontman, ο οποίος ήξερε πώς να τσιγκλήσει τον κόσμο, όσο χρειαζόταν για να πάρει μπρος, η μπάντα μας παρουσίασε υλικό από όλη την ιστορία της τραγουδώντας και ένα κομμάτι στα ελληνικά με αποτελέσματα πολύ καλύτερα από ό,τι ίσως νομίζετε. Γενικά δεν ξέρω για σας σύντροφοι, αλλά για μένα είναι μεγάλο πράγμα η μπάντα να μου βγάζει κάτι παρεΐστικο επί σκηνής και με τους Terra IncΩgnita αυτό και συνέβη και επηρέασε την πολύ καλή εντύπωση που άφησε το live τους!
Marauder στη συνέχεια και το παλιό σκυλί μπορεί να μην ξέρει νέα κόλπα, αλλά ποιος τα χρειάζεται, αλήθεια; Δυνατά πατήματα, άψογες εκτελέσεις, ανταπόκριση από τον κόσμο, φωνή που δεν έχανε τίποτα, κιθάρες παλιακές από αυτές που μας έχουν λείψει στο heavy metal και επιτέλους, όπως και οι άλλοι δικοί μας, χαλαρή και άνετη διάθεση, από μια μπάντα που ξέρει ότι δεν έχει ανάγκη πολλές φιοριτούρες και ότι αρκεί να αφήσει τη μουσική της να μιλήσει. Και οι Marauder μας κέρασαν υλικό από όλες τις περιόδους τους και αν και όλα λειτουργούν, η αλήθεια είναι ότι στα παλιότερα πιο speedy κομμάτια τους υπάρχει κάτι που κάνει το σβέρκο να λύνεται αβίαστα.
Για να φτάσουμε στους Grave Digger και τον μπάρμπα Chris, τον Boltendahl, ο οποίος λίγο τα σπαστά ελληνικά του, λίγο το στραβοβαλμένο του kilt, ήταν η τέλεια κατάληξη σε μια βραδιά, που έμοιαζε περισσότερα με μάζωξη παλιών φίλων παρά με συναυλία. Παικτικά άψογοι, από το τσιμεντένιο rhythm section, μέχρι τον πραγματικά εντυπωσιακό κιθαρίστα που γέμισε όλον τον ήχο μόνος του, με πολλή όρεξη, με ένα κοινό αφηνιασμένο, με τον reaper να ανεβαίνει με γκάιντα στη σκηνή – τι θα πει σε ποιο κομμάτι; Οι Grave Digger αποζημίωσαν όλους τους φίλους τους που τραβήχτηκαν μέσα στην ενοχλητική Σαββατιάτικη βροχή μέχρι το Κύτταρο για να τους δουν. Αν και για να τα λέμε όλα με το όνομά τους, η βροχή παίζει και να έκανε την βραδιά λίγο πιο επική. Και η εκτέλεση του “The Bruce” με όλον τον κόσμο να τραγουδάει. Και θεϊκός εκείνος roadie που όταν δεν έπαιρνε τον ρόλο του reaper που λέγαμε πιο πάνω, πάλευε με έναν ανεμιστήρα. Και γενικά οι ίδιοι οι Grave Digger που μας θύμισαν γιατί παραμένουν ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του Ευρωπαϊκού heavy metal. Αν και αν κρίνω από τον κόσμο, μάλλον τουλάχιστον στα μέρη μας δεν το έχουμε ξεχάσει…