Φτάνω στο χώρο 8:25 και αφού παίρνω καρτελάκι (ήταν η πρώτη μου φορά εντάξει;) μπαίνω μέσα και παίρνω και μια μπύρα.
Ανταπόκριση: Κωνσταντίνος Βασιλάκης / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
Ακριβώς στην ώρα έναρξης ξεκινάει το οpening act, Ilyas Ahmed, που βασικά ήταν ο ένας κιθαρίστας από τους Grails να παίζει κάτι drones (από τα ωραία τα γλυκούλικα/ψυχεδελικά (όχι τα άλλα τα κακά με τις παραμορφώσεις) και κάτι τέτοια πειραματικά, για πραγματικά πολύ μικρό διάστημα.
Στη συνέχεια βγαίνουν οι Grails, επίσης ακριβώς στην ώρα τους. Σύνολο πένδε άτομα, δύο κιθάρες, ένας πληκτράς, ένας μπασίστας, που τελικά έπαιζε και ντραμς και ένας ντράμερ που τελικά έπαιζε και κιθάρα. Πίσω έπαιζαν σκηνές από διάφορες παλιές ταινίες (που με έκαναν να αναρωτηθώ πόσο βλάκας είναι κάποιος για να αυτοκτονήσει σε ράγες τραίνου. Θέλω να πω, είναι φουλ μαλακία, ενδέχεται να εκτροχιαστεί το τρένο και να αργήσουν όλοι στη δουλειά τους, έλεος πχια).
Το live ήταν πολύ καλό, αλλά, τα κομμάτια ήταν μαζεμένα και γενικά πέρναγαν πολύ γρήγορα. Ένα encore στο σωστό σημείο για να γκρινιάξουμε όλοι για το πόσο γρήγορα τέλειωσε και κλείσιμο με το προσωπικό αγαπημένο μου τραγούδι που με έκανε να σκατοχαρώ φουλ. Το μόνο αρνητικό ήταν ο πολύ λίγος χρόνος που έπαιξαν. Ήταν λίγο πραγματικά. Πολύ λίγο. Ένα φιλάκι είναι λίγο πολύ λίγο που λένε; Ε μια+ ωρίτσα είναι λίγη πολύ λίγη ρε παιδιά. Σας ακούμε και χρόνια να ‘ούμε, έχουμε επενδύσει συναισθηματικά επάνω σας.