Την Τετάρτη που μας πέρασε ο δρόμος με έβγαλε στο γνωστό στέκι στο μικρό στενό στο Μοναστηράκι, όπου είχα πάει για να παρακολουθήσω επί σκηνής τρία υποσχόμενα συγκροτήματα, τους Minerva Superduty, Allochiria και Gomgoma. Ο κόσμος σε λογικά πλαίσια για καθημερινή και λόγω των γνώστων δυσκολίων.
Ανταπόκριση: Λευτέρης Βουτσάς / Φωτογραφίες: Χάρης Παππάς
Minerva Superduty
Μετά απο αρκετή καθυστέρηση (αναμενόμενο) ανεβαίνουν πάνω στη σκήνη τα παιδία απο την Καλαμάτα, οι Minerva Superduty. Γνωρίζοντας τι με περίμενε γιατί τα παλικάρια τα είχα ξαναδεί πριν από μερικούς μήνες, με άφησαν ικανοποιημένο για ακόμα μια φορά, αφήσανε τη μουσική να μιλήσει για αυτούς και με ενα καλησπέρα και ενα καληνύχτα ζέσταναν το κοινό με την all around Mastodon meets Pelican meets Dub Trio meets Karma to burn instrumental rock μουσική τους. Τους ευχαριστήθηκα πάρα πολυ και θέλω να τους ξαναδώ.
Allochiria
Μετά από λίγα λεπτά ανεβαίνει στη σκήνη η μοναδική μπάντα την οποία εγώ προσώπικα δεν είχα ξανακούσει (ένα κομμάτι στο YouTube δεν πιάνεται!). Και έχω να πω ενα μεγάλο μπράβο, φίλοι της post rock/metal ψυχεδελικής μουσικής κουλτούρας τσεκάρετε αυτό το συγκρότημα. Ένα παρα πολύ καλο σύνολο με όμορφη ριφολογία, με πολλά μα πολλά πεταλάκια και επιτέλους απο τις λίγες μπάντες (ελληνικές) που αφήνουν το μπάσο και αναπνέει (ξέρετε είναι και αυτό όργανο που βγάζει μουσική και αν το μεταχειριστείς σωστά βγάζει πανέμορφη μουσική, μην το έχετε μόνο για τα μπόσικα). Ένας drummer σωστός και μετρήμενος και μια λιλιπούτεια τραγουδίστρια με φωνή rottweiler που εχει πάρει αναβολικά αρκούδας (αν βρέιτε ευκαιρία πραγματικά δείτε την και δεν το λέω γιατι ανήκει στην συντακτική μας ομάδα).
Gomgoma
Και για κλείσιμο, κάθως περνούσαμε από τις 23 στις 24 ανεβαίνουν(και κατεβαίνουν, θα καταλάβετε τι εννοώ πιο κάτω) οι Χαλκιδαίοι Gomgoma. Λοιπόν τα παιδιά είναι επηρεάσμενα full απο τα νερά της Χαλκίδας. Τι εννοώ…φανταστείτε ενα τεράστιο βαρέλι με μπετό να κατρακυλάει σε κατηφόρα και εσύ να βρίσκεσαι στο δρόμο του. Δύο κιθάρες τριαξωνικό σε ανηφόρα, μαστουροβιρτουόζικα τύμπανα και μια φωνή στέρεο βουτηγμένο στο LSD. Με εναν frontman να ανεβοκατεβαίνει τη σκήνη και να κυλίεται, να χτυπίεται να γίνεται ένα με τον κόσμο (έτσι πρέπει να ειναι ο τραγουδιστής/ρια για μένα). Ενα αρρωστημένο video απο πίσω με ασπρόμαυρες splatterιές και με τον ένα κιθαριστά να δημιουργεί noise τοπία με τα πεταλάκια του και να ξεχνίεται πάνω απο αυτά.
Ενα απολαυστικότατο live το οποίο πραγματικά δεν θυμάμαι πόσο κράτησε, δεν θυμάμαι ποσο έπαιξε η κάθε μπάντα. Χωρίς να το καταλάβω η ώρα είχε ήδη πάει μία και ο κόσμος άρχισε σιγά σιγά να αραιώνει. Τρια διαφορετικά μουσικά φάσματα απο μεροκαματίαρηδες μουσικούς που αγαπούν αυτό που κάνουν.
Η μαγεία της μουσικής βρίσκεται σε αυτές τις μικρές σκηνές απο “άγνωστους” μουσικούς…
*Δυστυχώς δεν υπάρχει φωτογραφικό υλικό από την εμφάνιση των Gomgoma καθώς ο φωτογράφος έπρεπε να αποχωρήσει νωρίτερα.