Η ώρα πλησιάζει τις 9.25, όπου είναι προγραμματισμένο να αρχίσει το αποψινό live και ο κόσμος έχει ήδη πλημμυρίσει το Fuzz, γεγονός που δεν το συναντάω συχνά. Συνήθως, ο χώρος γεμίζει λίγο πριν την έναρξη των headliners, κάτι που αποτρέπει τη γνωριμία με το support σχήμα.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης (περισσότερες εδώ)
Έτσι, οι Head On έχουν την ευκαιρία να παρουσιαστούν σε ένα αρκετά ικανοποιητικό και εμψυχωτικό αριθμό ατόμων και ίσως να τους κερδίσουν. Η εισαγωγή με τα τρία βασικά όργανα (κιθάρα, μπάσο και τύμπανα) σχεδόν ορχηστρική. Η είσοδος του τραγουδιστή θα αλλάξει όμως την ένταση και την πορεία. Το ύφος αρπάζει από την punk, βαραίνει και πειραματίζεται ανάμεσα στην rock, την post και την ανεξάρτητη σκηνή, χωρίς να δίνει ουσιαστική ευκρίνεια στον ήχο τους και το παίξιμό τους, συνολικά, δε μοιάζει να διατυπώνει ένα νόημα, ώστε να γίνει κατανοητό αυτό που έχουν να μας πουν. Η φωνή δεν είναι πολύ καθαρή, η φιγούρα όμως πειραγμένη με συνέπεια να σε σκαλώνει με τη ρομποτική εξεζητημένη μπρος- πίσω κίνησή της. Αυτά αποκόμισα στο 15λεπτο (;) που πρόλαβαν να καλύψουν, διότι μία λάθος κίνηση οδήγησε στην απρόσμενα πρόωρη λήξη του set.
Αρχικά να σας πω πως η σκηνή ήταν χωρισμένη στα δύο, αφού στο πίσω μέρος της εκτός από το set των drums, φυλασσόταν ο εξοπλισμός των God Is An Astronaut. Τα όρια χάνονται όταν κάποια αντικείμενα (το σακάκι και τα παπούτσια που αφαιρούσε ο τραγουδιστής των Head On) αφήνονται άτσαλα πάνω σε αυτόν και κάνουν έξαλλο τον Torsten Kinsella. Είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που έχουν όλο τους τον εξοπλισμό μαζί και τους είναι πολύτιμος. Ο Torsten επιτίθεται στον frontman και ουσιαστικά διακόπτει το live. Αμηχανία και μπερδεμένα συναισθήματα είναι αυτά που μας κυριαρχούν. Κανείς δεν έχει καταλάβει ακριβώς τι έχει συμβεί, αλλά σίγουρα τέτοιες εικόνες δεν αρμόζουν στη φιλοσοφία της ένωσης όλων μας κάτω από έναν κοινό άξονα που είναι η μουσική. Δε θα αργήσει να απολογηθεί και να μας ζητήσει συγγνώμη για την υπερβολική του αντίδραση, σημειώνοντας πως ανάλογο περιστατικό στη Σουηδία δεν τους επέτρεψε το show και πως δεν έκαναν τόσο δρόμο για να μην εμφανιστούν τελικά μπροστά μας. Και δίκιο να είχε, η καλύτερη συνθήκη θα ήταν να είναι πιο εγκρατής. Βέβαια, αν όντως του κλώτσησε και τα πετάλια (γιατί ακούστηκε κι αυτό), μία κουβέντα είναι και η εγκράτεια.
Αν και το κλίμα έχει παγώσει κατά κάποιο τρόπο, με το που βγαίνουν στην σκηνή οι God Is An Astronaut, λες και όλο το προηγούμενο σκηνικό έχει ήδη ξεχαστεί, δέχονται θερμό χειροκρότημα. Το “Epitaph” πρωταγωνιστεί και η ιστορία του 7χρονου ξαδέρφου που έχασε τη ζωή του ξετυλίγεται. Το σκηνικό έχει φόντο έναν κατάμαυρο ουρανό με πολλά αστέρια που λαμπυρίζουν, ενώ τα φώτα πραγματικά δημιουργούν ένα light show. Οι δονήσεις εκτοξεύονται και σείομαι ολόκληρη. Υπήρξαν στιγμές που σε έκαναν να ανατριχιάζεις, στιγμές πόνου, θλίψης, οργής, πένθους μα και αυτές που νιώθεις τη στοργή, την προσπάθεια για συνέχιση και την αγαλλίαση. Σαν ένας αέρας μουσικός που σταδιακά ξεσπά και μετά κοπάζει, μα δεν σταματά να ανακατεύει τα εσωτερικά σου όργανα. Το μπάσο διογκώνει τον ήχο, η κιθάρα αποδίδει στο σύνολο τη σπουδαιότητά της, τα τύμπανα εκρήγνυνται και τα πλήκτρα σε συνδυασμό με τα υπέροχα επιφωνήματα που εξωτερικεύει ο Torsten, προκαλούν την αύξηση πέρα από το μέτρο της λογικής. Το “All Is Violent, All Is Bright” σε γαληνεύει, ενώ σε σκοτεινιάζει. Το “Fragile” εύθραυστα αποσκοπεί στη διερεύνηση όλων των αισθήσεων. “Forever Lost”, αφιερωμένο αυτή τη φορά στους παππούδες – γιαγιάδες του που είναι ακόμα ζωντανοί. To “Suicide By Star” εμφανίζεται όπως το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα λίγο πριν ολοκληρωθεί αυτή τους η εμφάνιση. Για το encore μας έχουν κρατημένο το “Helios Erebus”, ένα επίσης πολύ αγαπημένο για το κοινό κομμάτι τους.
Ένα live που, ενώ με συνεπήρε, δεν με γέμισε ενεργειακά όπως περίμενα, ίσως επειδή πήρα μία γεύση από πικρία. Κι αυτό γιατί δεν έχω καταλάβει ποιο από τα δύο σχήματα να κράξω. Τους αφελείς και απρόσεχτους, μάλλον, Head On (με μπύρες στη σκηνή), που εκτροχιάστηκαν και έπεσαν πάνω στους Ιρλανδούς επαγγελματίες μουσικούς (με νερό στη σκηνή), ή τους Ιρλανδούς και επαγγελματίες μουσικούς (με νερό στη σκηνή), γιατί τέτοιου είδους υπερβολές καλό είναι να αποφεύγονται, αφού μας ξενερώνουν, καθώς η έλλειψη διαχείρισης νεύρων και η επιθετική συμπεριφορά είναι κάτι το πολύ απογοητευτικό από τον καθένα, πόσο μάλιστα από τους ίδιους τους καλλιτέχνες που αν μη τι άλλο αποτελούν πρότυπα.