Αρκετό καιρό πριν, και πιο συγκεκριμένα αρχές Μαρτίου, είχα βρεθεί στην ευχάριστη θέση να κάνω μία συνέντευξη με τον Jamie Dean των God is an Astronaut ελέω των επικείμενων εμφανίσεων της μπάντας στην Ελλάδα τον Απρίλη. Έλα όμως που σπάει ο διάολος το ποδάρι του και το live πάει πίσω 6 μήνες και όλοι μένουνε με το… “εισιτήριο” στο χέρι! Όπως βέβαια αποδείχθηκε ο Οκτώβρης δεν ήταν τόσο μακριά και η αναμονή άξιζε, και με το παραπάνω.
Ανταπόκριση: Βασίλης Λύτρας / Φωτογραφίες: Αθηνά-Μαρία Καρπαθιωτάκη (περισσότερες εδώ)
Το Σάββατο λοιπόν “κατεβήκαμε” προς τον Ταύρο για χάρη των Ιρλανδών. Το Fuzz αρχικά είχε λίγο κόσμο, το σκηνικό όμως άλλαξε λίγα λεπτά πριν βγουν στην σκηνή οι ‘δικοί μας’ Blame the Trees, οι οποίοι εντυπωσίασαν με την απόδοσή τους. Ατμοσφαιρικές post rock μελωδίες “ντυμένες” με την εξαιρετική φωνή της Ναταλίας. Ήχος κοντά στους Massive Attack στους Portsihead, και στα ambient περάσματά τους έφερναν και λίγο σε Explosions in the Sky. Παρ’όλα αυτά, περίμενα να παίξουν λίγο ακόμα, μιας και όταν άρχισα να συνηθίζω και να κατανοώ τον ήχο τους, η μπάντα θα έπαιζε το τελευταίο της κομμάτι.
Η ώρα της εκτόξευσης είχε φτάσει. Οι “αστροναύτες” πατούν σκηνή. Και μετά το χάος. Για περίπου μιάμιση ώρα οι God is an Astronaut δεν μας άφησαν να πάρουμε ανάσα. Ενα rollercoaster συναισθημάτων, που άλλαζαν απο την μια στιγμή στην άλλη. Απο την χαρά στην μελαγχολία και απο εκεί στην λύτρωση. Οι God Is An Astronaut μας “έπαιζαν”. Μας άρπαξαν απο τα μαλλιά, μας βύθισαν στα έγκατα των σκέψεών μας και με ενα χτύπημα των χεριών τους, ξαναβρήσκαμε τους εαυτούς μας. Απο τον Ήλιο, στο Έρεβος. Ο ήχος καθαρός και στιβαρός ενώ τα φώτα ήταν τουλάχιστον σεμιναριακού επιπέδου. Ευδιάθετοι και επικοινωνιακοί δεν έχαναν ευκαιρία να κάνουν “παιχνίδια” και ευχαριστούν το κοινό. Συγκλονιστκοί και συγκινητικοί από την αρχή μέχρι το τέλος.
Μετά το πέρας της εμφάνισης των Ιρλανδών και αφού είχαμε μαζέψει τα σαγόνια μας απο πάτωμα, βγήκαμε σιγά σιγά έξω απο το Fuzz ανυπομωνόντας για την επόμενη φόρα που θα επιστρέψουμε για χάρη τους.