Αν τη βρίσκεις με χαοτικούς ρυθμούς, cool φωνητικά, (σχεδόν) ουρλιαχτά, αρρυθμίες στα τύμπανα, τόνους από reverb και feedback, οι Girl Band είναι η νέα φάση σου. Μετά το έπος του “Holding Hands With Jamie”, η μπάντα απ’ το Δουβλίνο επιστρέφει με το παράξενο -μα κολλητικό όσο δεν πάει- δεύτερο album τους, υπερβαίνοντας με θράσος κάθε είδους indie/noise-rock μοτίβο που γνωρίζουμε.
Σε αντίθεση με τους συντοπίτες τους (Fontaines D.C, Murder Capital, Just Mustard) οι Girl Band δεν έχουν τίποτα το «catchy» στους ρυθμούς τους. Και σίγουρα δεν έχουν κολλητικά ρεφρέν. Σχεδόν δεν έχουν ρεφρέν. Καταφέρνουν όμως να δημιουργούν ένα ιδανικά δομημένο χάος από παράξενους κιθαριστικούς ήχους με τη βοήθεια ενός υπνωτικά «χαλασμένου» rhythm section. Στη πραγματικότητα, όσο και να στήνεις αυτί, ποιός παίζει τί δύσκολα θα καταλάβεις. Πάνω σ’ όλα αυτά, ο Dara -πιο cool δεν έχει- Kiely στοιβάζει τις παράφωνες μεθυσμένες ιστορίες του, μοιράζοντας μας απλόχερα αράδες από κλειστοφοβικές και παράξενες καταστάσεις γεμάτες μαύρο χιούμορ.
Έχοντας ξεπεράσει κατά πολύ τις εργοστασιακές ρυθμίσεις μιας απλής indie-rock μπάντας, οι Girl Band καταφέρνουν να ακροβατούν γενναία στα όρια ενός «δύσκολου» ήχου που οι ίδιοι έχουν επιβάλει στους εαυτούς τους, μπερδεύοντας ριψοκίνδυνα No-Wave / Punk / Industrial / Noise στοιχεία χωρίς να το «χάνουν» στιγμή. Αν και δε θα καταφέρουμε ποτέ να μάθουμε αν αυτό που κάνουν το εννοούν ή μας κοροϊδεύουν, το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Και για κάποιο ανεξήγητο λόγο, έντονα χορευτικό. Με λίγα λόγια, το “The Talkies” είναι μεγάλο κόλλημα. Όσο για το ποιος είναι ο Ed Mordake που αναφέρεται στο single “Shoulderblades”, κάνε στον εαυτό σου μια χάρη και γκούγκλαρε το.